01. Hurt

Megan p.o.v.

Elke dag zonder hen is een hel. Maar ik kan nu eenmaal ook niet van ze verwachten dat ze aan me zouden blijven denken. Al 384 moet ik zonder ze, 384 dagen zonder de lach van Ashton. 384 dagen zonder de rare opmerkingen van Mikey. Al 384 dagen zonder de warme knuffels van Calum op de momenten waarop ik het nodig had. Maar wat ik nog het ergste vind, is dat ik 384 dagen zonder de lieve berichtjes van Luke moet. Ik ben overduidelijk te laat, te laat om het ze allemaal te vertellen. Ik, Megan Lancaster, ben gewoon een normaal schoolmeisje. En zij, zij zijn 5 seconds of summer. De nieuwe sensatie, duizenden meisjes smeken om een knuffel en duizenden meisjes dromen over ze.

"Fototijd!" schreeuwt Mikey door het vliegveld. Zin in foto's, dat is wel het laatste waar ik zin in heb. Ik wil gewoon de laatste minuten samen met mijn beste vrienden kunnen doorbrengen. Wie weet voor hoelang ik hun stem niet zal horen, of hoelang ik ze wel niet zie. Hoe moet ik nu al die maanden zonder hun om me heen? "Babe, kom op één foto. Dan heb ik tenminste iets wat ik onder mijn kussen kan stoppen." fluistert Luke in mijn oor. De eerste traan rolt al over mijn wangen. "Niet huilen, alsjeblieft." Luke kijkt me met een sombere blik aan. "Ik ga jullie gewoon zo erg missen." Ik wil deze vier jongens niet hoeven te verlaten. Met een neppe glimlach kijk ik naar de camera. Hoe kunnen ze zo blij zijn om weg te gaan? Tuurlijk ben ik ook blij voor ze en ben ik trots op ze, maar alles gaat anders worden. Buiten hen, heb ik hier vrij weinig. "Mag ik een knuffel Meg?" vraagt Calum aan me. "Tuurlijk." Al snel staan we met z'n vijfen te knuffelen. "Je kan me altijd bellen, of appen als er iets is. Al is het 's nachts, ik zal er altijd voor je zijn." Zegt Ashton waarna de rest al snel knikt. "Wij gaan alvast naar het vliegtuig." Zegt Michael waarna de rest, behalve Luke hem volgen. "Hou je taai Meg!" Schreeuwt Calum voor hij de gang in verdwijnt. Ik glimlach zwak en draai me naar Luke toe. "Ik vraag me af, of ik het zonder jou wel kan." fluistert Luke, zodat alleen ik het kan verstaan. "Tuurlijk kan je dat, je hebt de rest." "Maar de rest is niet zoals jou." antwoordt hij. Weer rolt er een traan over mijn wang. "Kom op Luke! Je houdt het wel vol." Ik kijk hem recht in zijn ogen aan en hij buigt zich langzaam naar me toe. Onze voorhoofden komen langzaam dichter bij elkaar tot onze lippen elkaar aanraken. "Ik moet gaan, Luke." Ik geef hem snel een knuffel voordat ik bijna weg ren. Dit is te veel om te verwerken, ik wil het niet hoeven te verwerken. Ik ben deze jongens kwijt.

"Megan, we moeten over 10 minuten optreden." Ik word uit mijn gedachtes gehaald door mijn beste vriendin, Amy. "Wacht, ben je aan het huilen?" zegt ze zodra ze mijn tranen opmerkt. Zelfs ik heb mijn eigen tranen nog niet opgemerkt. Ik begin nog harder te snikken, als ik me bedenk dat ik vorig jaar samen met hun op hetzelfde podium stond. "Het komt echt goed, dat beloof ik !" probeert ze me te sussen. "Het komt niet meer goed.-" Ik zucht zachtjes, voordat ik verder ga met mijn zin. "Misschien zijn ze me wel al vergeten. Misschien kunnen ze zich niet eens meer mijn naam herinneren." "Ze missen je echt, nog meer dan je denkt." Met een verbaasd gezicht staar ik naar mijn beste vriendin. "En nu moeten we echt op, we praten straks wel verder." Ze kijkt naar me, waarna ze naar het podium loopt. "Are you ready?" fluistert ze voordat we het podium op gaan. "Sure." Ik ben er eigenlijk helemaal niet klaar voor. Daarna lopen we het podium op.

"Hallo allemaal,-" begint Amy te praten. "Ik ben Amy, en dat is Megan." zegt ze waarna ze me aankijkt. "We zijn de Seven Sisters, en we spelen vanavond het liedje Turn your face van Little Mix. Ik zucht diep voordat ik de eerste akkoorden op mijn gitaal begin te spelen.

So now what's your excuse

What do we have to lose

Since I'm already losing you

So hard to face, that I can't feel you anymore

Hard to face, that I can't see you anymore

So walk away, until you're not standing at my door

Turn your face, walk away, and stay

Turn your face

Turn your face, and stay

Turn your face

Nadat ik de laatste akkoorden van het liedje heb gespeeld, zet ik de gitaar terug in de standaard. Daarna seint Amy dat we naar onze plaatsen op de eerste rij moeten gaan zitten. Dit is waarschijnlijk een van de meeste gevoelige liedjes om te spelen, tenminste voor mij dan. "Kom je nog?" vraagt Amy als ik na twee minuten nog steeds op dezelfde plaats sta. Al snel zit ik op mijn stoel, waarna Amy me een zacht duwtje geeft tegen mijn arm. "Het komt echt goed." Herhaalt ze nogmaals. "Sure." antwoord ik kortaf. Het komt helemaal niet goed, dus waarom blijft ze het herhalen?

Dan staat onze directeur op het podium met een microfoon in zijn hand. Achter hem staan een drumstel, een akoestische gitaar, een elektrische gitaar en een basgitaar. Er zijn tegenwoordig zoveel mensen die Ash, Cal, Mike en Luke willen nadoen dat ik er niks meer aan vind. "Er staat nog een heel speciaal optreden op het programma. Namelijk een optreden van vier oud-leerlingen die nu de wereld rondreizen. Dames en heren, hier is 5 seconds of summer!" Hoorde ik dit nou goed? Voor een paar seconden staat mijn hart stil totdat de jongens voor mijn neus staan. Ik zie hoe Luke iemand aan het zoeken is tussen het publiek. Na 384 dagen sta ik weer oog in oog met de vier jongens die me een tijd geleden hebben verlaten. "Dit nummer heb ik in het vliegtuig geschreven, nadat ik afscheid had genomen van een heel bijzonder meisje." Zijn ogen stoppen bij mij. Snel wend ik mijn blik af naar mijn voeten. "Het nummer heet Wherever you are.

For a while we pretended

That we never had to end it
But we knew we had to say goodbye
You were crying at the airport
When they finally closed the plane door
I could barely hold it inside

Torn in two, and I know I shouldn't tell you
But I just can't stop thinking of you
Wherever you are, you, wherever you are
Every night I almost call you just to say it always will be you, wherever you are

I can fly a thousand oceans
But theres nothing that compares to
What we had and so i'll walk alone
I wish I didn't have to be gone
Maybe you've already moved on
But the truth is that I don't want to know

Torn in two, and I know I couldn't tell you
But I just can't stop thinking of you
Wherever you are, you, wherever you are
Every night I almost call you just to say it always will be you, wherever you are

You can say we'll be together someday
Nothing lasts forever
Nothing stays the same
So why can't I stop feeling this way

Torn in two, and I know I shouldn't tell you
But I just can't stop thinking of you
Wherever you are, you, wherever you are
Every night I almost call you just to say it always will be you, wherever you are

Ik kan hier niet meer blijven, ik kan dit niet meer aanzien of aanhoren. Dit kan mijn hart niet aan, het voelt weer precies zoals 384 dagen geleden. Ik sta op en zoek de weg naar de uitgang. "Meg, wacht!" Luke zet zijn gitaar neer, en springt dan van het podium af. Mijn zicht wordt wazig en tranen rollen over mijn wangen. Ik weet het zeker, ik moet hier weg. Ik kijk hem voor een laatste keer aan, waarna ik de zaal verlaat.

Terwijl de tranen niet willen stoppen met rollen, sluit ik mezelf op in de schoolwc's. Waarom staan nu ineens voor mijn neus? In plaats van dat mijn snikken zachter worden, worden ze alleen maar harder. Ik wil zo snel mogelijk naar huis, maar dat kan nog lang niet. Ik ben bang om ze onder ogen te komen. "Megan?!" De stem van Calum dreunt door de wc's. Ik blijf zo stil mogelijk zitten en probeer geen geluid te maken. "Ik weet dat je hier zit hoor, kom maar tevoorschijn. Ik heb je knuffels gemist." Mijn zachte snikjes veranderd in een gemeende lach. Al snel haal ik de deur uit het slot, en kom ik tevoorschijn. "Ik heb je gemist." fluister ik zodra mijn lichtbruine ogen, zijn donkere ogen ontmoeten. "We hadden je nooit alleen mogen laten." zucht hij terwijl hij mijn tranen wegveegt. Ik sla mijn armen om zijn middel en barst weer in tranen uit. "Het spijt me, jullie hadden niet terug hoeven te komen." Daarna vliegt de deur open, en ik kijk recht in de ogen van Luke. Snel begraaf ik mijn gezicht weer in het shirt van Calum, dat inmiddels onder de make-up zit. "Calum, kan je ons even alleen laten?" vraagt Luke. Calum kijkt me eerst aan, en als ik knik dat het oké is, verdwijnt hij al snel. "Waarom ben je hier?" Vraag ik meteen zodra ik zeker weet dat het aan hem ligt. "Omdat ik je moest zien." We weten allebei dat je dat niet meent. Ik rol met mijn ogen, en kijk hem emotieloos aan. "In dat hele jaar, heb je niks van jezelf laten horen en nu denk je dat alles oké is? Ik heb je dagen achter elkaar berichtjes gestuurd en je hebt ze nooit beantwoordt." schreeuw ik. "Dat klopt m-" "Nee Luke, laat me gewoon met rust." Met een boos gezicht trek ik de deur open en loop weg.

Luke p.o.v.

Is het raar dat ik me afvraag waarom ze zo boos is? Ik kon er toch niks aan doen, dat het managment contact tussen ons twee heeft verboden? Wat moest ik anders? Als ik niet had geluisterd waren we er waarschijnlijk meteen uitgevlogen, en dat is niet wat ik de rest gunde. "Ik ben een sukkel." zeg ik tegen mezelf in de spiegel. Ik moet toch ook niet de enige zijn die is opgevallen dat ze flink is vermagerd? Ik zucht nog een keer, voordat ik de wc verlaat. Ik wist dat dit geen goed plan was, maar Amy heeft me weten om te praten. Ik had haar nooit moeten laten gaan op dat vliegveld. "Waar was je?" vraagt Michael aan me zodra ik onze 'kleedkamer' binnenloop. Het was eerder een kamertje om ons verborgen te houden. "Waar denk je dat ik was?" zeg ik opgefokt. "Nou sorry hoor Mr. Period." zegt hij verontwaardigd. Op dit moment zou ik het liefste onzichtbaar willen zijn. "Ik ben haar kwijt." zeg ik na een tijdje. Calum is nergens te bekennen, ik vraag me af waar hij nu weer uithangt. "Je bent haar niet kwijt, ze is denk ik gewoon in de war." Probeert Ashton me gerust te stellen. Maar ik weet beter, ik ben haar kwijt. Ik heb bericht 1 tot bericht 298 gelezen, maar ik heb nooit gereageerd. Tuurlijk zou ze niet voor altijd achter me blijven aanlopen. Misschien als ik tegen het managment in was gegaan, zou ik haar nu in mijn armen hebben. Dan zou ze zeggen dat ze me heeft gemist. Misschien heeft ze wel al iemand anders. Dan voel ik hoe mijn telefoon in mijn zak trilt. Ik zie dat ik een berichtje heb van Calum en een bericht van Megan.

Megan : Het spijt me Luke, maar ik heb geen zin om steeds vaarwel te moeten zeggen. Ik kan niet nog een afscheid aan.

Ze hoeft geen gedag meer te zeggen, ik zal haar niet meer in de steek laten. Ik zie hoe een traan op de grond valt. Snel veeg ik de traan weg, in de hoop dat de jongens het niet is opgevallen. Ik heb alles voor haar geregeld, alles zodat ik haar bij me kan hebben. Mijn moeder wilt haar les geven als we op tour hebben, ze mag Amy meenemen, alles heb ik geregeld. Ik hoopte gewoon op een kerst en nieuwjaar met de persoon waarvan ik hou, maar dat zit er denk ik niet in.

Calum : Maak je maar geen zorgen om Megan, ik blijf vanavond bij haar zodat ze niet alleen in haar appartement hoeft te zitten.
Ik zou degene moeten zijn die op dit moment bij haar is en niet Calum. Wie weet wat er tussen die twee speelt. Altijd is het Calum die goed bevriend is met de meisjes waarvan ik heb gehouden. In de afgelopen jaren heeft hij meer tijd met Megan doorgebracht dan ik. Terwijl hij wist hoeveel ik van haar hield. Ik wist dat zij ook van me hield, dat zag ik aan de manier waarop ze naar me keek. Maar alles is nu over. Ik zal het gewoon moeten accepteren. Als ik zoveel van haar hou, dan moet ik haar laten gaan. Ze verdiend veel beter dan een persoon die haar een jaar alleen heeft gelaten.