O12 || Driving Home For Christmas × Two

Na een kwartier ben ik nauwelijks drie kilometer verder gekomen. Ik ben al door veel mensen gepasseerd als ik ineens een familie voorbij zie komen die ik inmiddels al aardig wat keren tegen ben gekomen. Het meisje op de achterbank zwaait vrolijk naar me en ik zwaai terug. Ze is helemaal in haar nopjes en praat vrolijk tegen de jongen langs haar, waarschijnlijk haar broertje. Ik glimlach en richt mijn blik dan weer op de weg. Maar er zit nog steeds geen schot in de zaak. Waarschijnlijk sta ik hier voorlopig wel even in de rij, dus draai ik me naar Timon. Ik open zijn kooitje en het beestje komt vermoeid zijn nachthokje uit. Met een glimlach op mijn gezicht aai ik het beestje over zijn koppie. Als ik even later een blik op de weg werp, zie ik dat ik weer een klein eindje vooruit kan. Van zelfsprekend rijd ik mijn auto een klein eindje vooruit.

Een uur later sta ik nog steeds in de file, zo’n twaalf kilometer van mijn huis vandaan. Er staat nooit file op het stuk tussen Holmes Chapel en Macclesfield –waar mijn ouders wonen-, maar nu staan de wegen helemaal vol. Hoewel ik mijn best doe om me er niet aan te ergeren, frustreert het me. Het is bijna Kerst en ik kan het al niet met mijn familie vieren, mag ik dan op zijn minst thuis zijn met Kerstmis? Ik zucht en onderdruk de neiging om met mijn hoofd op het stuur te bonken. Al zo lang als ik rijd, ben ik een slechte filerijder omdat ik zo verschrikkelijk chagrijnig word van files. Daarom geef ik Timon nog maar een aai over zijn bol voordat ik weer enkele meters vooruit rijd.

Ik ben nogal opgelucht als ik de volgende afslag in de verte zie verschijnen. Omdat ik helemaal gek word van de file, heb ik besloten om maar een afslag eerder te nemen en een stukje om te rijden. Ik had sowieso beter over Congleton en Somerford kunnen rijden, dat rijdt altijd veel rustiger.
Hoe dan ook, ik rijd via het buitengebied van Holmes Chapel het dorp in en ik ontspan weer een beetje.
Vlug rijd ik langs de supermarkt om de laatste inkopen voor Kerstmis te doen. Ik heb al genoeg films ingeslagen om de kerstdagen door te komen, maar ik betwijfel of ik wel genoeg eten in heb geslagen. Dus parkeer ik mijn auto voor de ingang van de supermarkt en haal de sleutel uit het contact. Ik zeg Timon dat ik zo weer terug zal zijn en stap dan uit. Met mijn sjaal goed om mijn nek gewikkeld wandel ik de supermarkt binnen en neem een mandje van de stapel. Ik gooi verschillende producten in mijn mand en slenter de hele winkel door.
Als ik bij de dierenafdeling kom, besluit ik ook nog iets lekkers mee te nemen voor Timon en gooi het ook in mijn mandje. Met een mand vol met eten, kom ik bij de kassa. Ik haal het ding leeg en leg alles op de lopende band, waarna ik afreken. Met mijn armen vol eten loop ik terug naar mijn auto, waar ik tot de conclusie kom dat het weer is gaan sneeuwen. Ik zet het eten op het dak van mijn auto en vis mijn sleutel uit mijn broekzak. Dan open ik mijn deur, gooi het eten op de achterbank en stap dan in. Vlug schud ik de sneeuwvlokken uit mijn haar en trek dan de deur achter me dicht. Daarna steek ik de sleutel weer in het contact, doe mijn gordel om en rijd weer weg.

Na een rit die bijna vier keer zo lang duurde als normaal –het boodschappen doen niet meegeteld- kom ik thuis aan. Ik loop een aantal keren op en neer tussen mijn auto en de keuken. Eerst om Timon en een deel van zijn spullen naar binnen te brengen, nog een keer om de rest van zijn spullen en mijn spullen naar binnen te dragen. Vervolgens loop ik nog een keer om de boodschappen naar binnen te brengen en dan moet ik nog een keer terug om de deur op slot te draaien. Als ik eindelijk binnen sta en dan eindelijk voor een paar dagen niet meer naar buiten hoef, klop ik de sneeuw uit mijn haren, stamp de verse sneeuw van mijn schoenen en hang mijn jas uit voor de verwarming.
Vervolgens ruim ik de boodschappen netjes op en zet Timons spullen terug op hun plek. Ik ruim mijn was op in de veronderstelling dat ik dat na de Kerst wel weer terug zal vinden en kruip dan in een kitscherige kersttrui en een versleten joggingbroek op de bank. Timon wandelt weer vrolijk in zijn hamsterbal rond en ik kijk naar het biljarten. Ik vind er eigenlijk weinig aan, maar het is het interessantste wat er momenteel op die kist te beleven is. Eigenlijk best vreemd, het is nog maar twee dagen voor Eerste Kerstdag en normaal barst het van de kerstfilms. Films als Home Alone en The Polar Express. Het zou zelfs geen straf zijn om Love Actually te kijken. Een zucht rolt over mijn lippen en dan sta ik rusteloos op.

Ik besluit om een rondje te lopen, buiten door de sneeuw, hopend dat ik daar wat van zal kalmeren. Ik trek mijn jas maar weer aan en zet een muts op. In tegenstelling tot de afgelopen dagen is het nu echt heel koud en wil je liever niet zonder complete uitrusting aan de deur uit. Vluchtig draai ik de deur op slot en wandel even door het park. Het is overal spekglad en ik durf niet al te ver te gaan, maar het doet me goed om buiten te zijn.

Als ik weer thuis kom, voel ik me een stuk rustiger. Ik trek mijn hele uitrusting weer uit, bevrijd Timon uit zijn bol en ga met het beestje op de bank zetten. Hij klimt tegen de leuning van de bank omhoog en komt dan op mijn schouder zitten. Ik zap wat en kom dan uit bij een voor mij nog onbekende kerstfilm die ik ga zitten kijken. Kerstmis is voor mij nu al echt begonnen.