Opdracht 2 Schrijfwedstrijd xxxHermionexxx

Ze is zo mooi. Die lichte, egale huid. Haar vuurrode haar die verspreid lag op het kussen. Die perfect gevormde amandelvormige ogen. Ook al zijn ze gesloten, de schoonheid ervan is toch duidelijk te zien.
Fergus zet een stap dichterbij. ‘Perfect,’ fluistert hij tegen zichzelf.
Het beeldschone meisje ademt regelmatig, en elke adem die ze uitblaast laat haar volle, rozige lippen van elkaar af gaan. Ze ligt er zo vredig, diep verzonken in haar dromen.
Fergus glimlacht, waarna hij een doek tegen haar mond en neus drukt.
Het meisje dat zojuist nog diep leek te slapen schrok wakker. Haar ogen sperden zich wijd open, maar het is al te laat. De geur die van het doekje af komt doet zijn werk, en langzaam maar zeker zakt ze weg. De laatste paar seconden voordat haar oogleden weer neerzakten, vliegen haar ogen naar Fergus, en boren zich in de zijne.
Vuur verspreid zich in zijn lichaam, met als beginpunt de plaats waar haar ogen zich in de zijne boren.
‘Ferry! Ferry, kom nou meehee!’ het kleine roodharige meisje keek achterom, waar Fergus stil stond te kijken hoe ze wegrende. Ze had een glimlach om haar mond en haar ogen twinkelde door het plezier dat ze had.
‘Ferry! Ferry!’ riep ze. Ondanks dat ze het geweldig vond, kwam er een sprankeltje angst naar boven. Hij kon het zien in haar ogen. Fergus vond haar ogen altijd al mooi. De vorm, de kleur, de manier waarop hij ze alleen maar hoefde te bekijken om te weten hoe ze zich voelde.
‘Ferry!’ riep ze nu uit, en de angst in haar ogen was nu duidelijk zichtbaar. Haar mond hing een beetje open, en ze wees naar iets achter hem.
Fergus wist dat ze met hem speelde. Er was helemaal niets achter hem. Ze wilde hem gewoon bang maken.
‘Ferry, ren!’ gilde ze nu, maar Fergus deed niets. Tot zijn verbazing draaide ze zich echt om en rende weg, zo hard ze kon.
‘Waar ga je heen?’ riep hij naar haar rug, die zich steeds verder van hem verwijderde. Ze keek om, en begon nu voluit te gillen. Dit was het teken voor Fergus om zich echt om te draaien.
Zijn mond spreidde zich open, zijn ogen werden groot.
Een laatste gil van haar. Zwart.
Haar oogleden vallen nu compleet dicht. Maar Fergus weet niet meer wat hij moet doen. Heeft ze hem zojuist voorgelogen of de waarheid laten zien?
‘Geloof het niet.’
Fergus schrok niet. Hij draait zich om, en kijkt De Duxsample aan.
‘Wil je weten wat er echt gebeurde?’ vraagt hij hem, zijn stem laag en bijna onverstaanbaar.
‘Hoe weet ik wie ik kan vertrouwen?’ vraagt Fergus hem. Een klein gedeelte van de oude Fergus komt naar boven drijven. Het gedeelte dat niet kwaadaardig en gemeen is.
‘Ze heeft je niet gewaarschuwd. Ze rende gewoon weg, zonder iets te zeggen. Maar ze zag me, oh ze zag me. En ze wist het.’
‘Ze wist wat?’
‘Dat ik je zou bezitten. En uiteindelijk vermoorden.’
Fergus staart De Duxsample aan, maar voordat de ware betekenis van de woorden tot hem door dringt, vertrekt De Duxsample uit zijn lichaam en neemt zijn ziel met zich mee.