De Zuidelijke Waterstam - 70

“Ja.” Jirou zuchtte. “U maakt me toch echt niets wijs hé?”
“Ik zie geen enkele reden om dat te doen”, zei ik. “Het zal niet lang meer duren voor uw vader hier staat.”

Een paar minuten lang wachtten we zwijgend af, tot er uiteindelijk op de deur werd geklopt. Thomatio deed open en Sicho stond in de deuropening.
“Jirou?”, vroeg hij zacht, aarzelend.
“Vader!” Jirou sprong op en liep naar hem toe. “U bent vreselijk vermagerd.”
“Met mij is alles goed, jongen”, zei Sicho met een klein glimlachje. Een traan drupte uit zijn ooghoek. “Je hebt geen idee hoe blij ik ben je eindelijk weer te zien.”
“Ik ben ook blij u weer te zien.” Jirou loodste zijn vader naar een stoel. “Maar u ziet er zo… mager uit, zo moe.”
“Ach jongen, dat is gewoon de leeftijd. En natuurlijk hebben we een tijdlang weinig te eten gekregen. Maar laat me jou eens bekijken.” Met een glimlach wendde ik me af en keek naar de wachters.
“Wat zei prinses Lizzie over mijn verzoek hem ook toe te staan de rest van zijn familie hierheen te laten komen?”
“Ze wilde persoonlijk komen oordelen of dat een goed idee was”, zei één van hen. Ik knikte begrijpend.
“Goed, dank u, heren.”
“Wij blijven hier”, zei één van hen.
“U kunt geen twee personen bewaken”, vulde de ander aan.
“Sicho is geen gevangene”, zei Yue. “En zelfs als dat wel zo zou zijn, we zijn ook al met twee om hen te bewaken.” Ik wees naar mezelf en Thomatio. “We redden ons uitstekend, dank u.”
“Maar…”, protesteerde er één.
“Had ik jullie niet gezegd Sicho te brengen en hen daarna met rust te laten, tenzij prinses Yue jullie hulp nodig had?”, klonk Lizzies stem plots. Ik keek glimlachend naar waar ze vandaan kwam.
“Euh, ja, prinses, het spijt ons, wij…”
“Heren, ik dacht dat generaal Ylein hier twee betrouwbare bewakers had achtergelaten”, zei Lizzie. “Laat hen met rust, prinses Yue en generaal Thomatio kunnen dit ook zonder jullie hulp regelen.”