5 • 21 augustus 2014

21 augustus 2014
Ik ben aan het vervagen. Milo is vorige maand overleden en drie dagen later vond ik mijn oude dagboek op zolder. Toen ik naar boven liep lag het midden in de enige zonnestraal die de hele zolder ruimte verlichtte vanuit het enkele raam. Mijn zussen voelde waarschijnlijk aan dat Milo is overleden en hebben mijn dagboek door middel van Hendrik terug gebracht naar mij. Voor mijn laatste afscheid. Binnen enkele dagen ben ik vervaagd; vergaan tot stof. Ik zal wegwaaien met de wind tot dat ik de zon bereik. Maar ik ben niet verdrietig. Ik ben nu negentig jaar. Nou ja, ik ben negentig voor de mensen, qua uiterlijk, qua alles van uit de buiten kant. Ik ben er achter gekomen in de tweeënzeventig jaar dat ik mens ben, er veel is veranderd. De wereld is veranderd, mensen veranderen. Ze worden van buiten ouder, maar ook van binnen. Ik niet. Ik ben van binnen nooit ouder geworden, ik had altijd de zelfde gedachtes als mijn achttienjarige onsterfelijke ik. Misschien heb ik te veel gezien om daarin echt te kunnen veranderen. Maar ook is mijn geheugen niet weggegaan, ik ben nog nooit ziek geweest. Ik ben nooit helemaal menselijk geworden. Maar het leven dat ik heb geleid, mijn Godinnen leven en mijn menselijk leven, waren zo mooi.
Ze waren mooier dan de zomer, en dat verbaasd mij zelfs een beetje, maar het is niks anders dan de waarheid en ik voel het in elke vezel in mijn lichaam.