3 • 14 november 1941

14 november 1941
In de afgelopen 40 jaar is er zo ongelofelijk veel gebeurt. En ik heb geen idee hoe ik het zo lang voor me heb kunnen houden. Misschien komt het omdat ik toch weet dat ik niet kan sterven. Maar ik zat daar heel erg naast. Ik ben menselijk aan het worden, ik ben mijn krachten aan het verliezen, soms verdwijn ik gewoon uit mijn wereld, soms zie ik Hendrik niet meer, en ik heb geen idee meer wat ik moet doen. Godinnen kunnen wel degelijk breken, het duurt alleen vijf keer zo lang dan bij mensen.
Na mijn uitspatting van gedachtes ben ik op zoek gegaan naar geschiedenissen die zijn weggemoffeld. Ik ben achter iets buitengewoons gekomen toen. Eigenlijk vroeg ik me nooit af waarom we niet echt heel veel geschiedenis kregen in het EdenHuis. Het komt dus blijkbaar doordat er dingen zijn gebeurt, duizenden, soms wel miljoenen jaren geleden, waardoor de seizoenen er bijna aangingen. En geen seizoenen, zou het einde van de wereld beteken. In plaats van dat de Waden het gebruiken om ons te leren zo iets nooit meer te doen, verstoppen ze het, blijven zij de enige levende zielen – samen met Moeder Aarde, maar zij heeft niet echt een ziel – die de geschiedenis kennen. Hiermee hopen ze te bereiken dat, we door onwetendheid, zulke fouten nooit meer maken. Maar het zijn niet echt fouten, het komt voort uit nieuwsgierigheid. Precies de nieuwsgierigheid die ik toevallig bezat. Het is een uniek trekje, die bijna niet voorkomt bij onze stamvaders. Mijn drie zussen hebben het daarom ook niet.
Maar goed, toen ik had bedacht dat het komt door gewoontes, ben ik, toen de herfst en de lente begonnen, naar de Toren gevlogen en ben tussen de Verboden Geschriften gaan zoeken. Na jaren van stiekem zoeken, kwam ik in hele kleine stukjes achter steeds meer informatie. Ik zelf ben Zomer CXXXVII, maar een van mijn verre voorouders, Winter LVIII had het zelfde trekje als ik. In de duizenden jaren hiervoor en na, zijn er wel degelijk nog andere Seizoen Godinnen geweest met deze nieuwsgierigheid, maar zij was de eerste die er echt iets aan ging doen. Het resultaat: De winter verdween voor enkele jaren, totdat het seizoen weer sterk genoeg was, om opnieuw te beginnen. In die jaren is de wereld sterk afgezwakt en dat heeft nog steeds gevolgen, als de opwarming van de aarde, etc.
Daarna bij Herfst CI is het bijna gebeurt, maar er werd op tijd ingegrepen. De herfst is dat jaar wel overgeslagen, maar zeker niet verdwenen.
Ook uit de menselijke geschiedenis boeken zijn deze bladzijdes verdwenen.
Maar hoe het nou werkelijk kwam, is doordat ze te veel gingen voelen. En daarmee bedoel ik het dubbele van een mens en een Godin bij elkaar. De Waden hebben er onderzoek naar gedaan. In één van de boeken die ik heb gelezen stond dat het kwam doordat ze zich heel erg in de mensenwereld gingen interesseren. Een veel voorkomend menselijk trekje is hebzucht. Mensen stammen dan wel uit van de Godinnen, maar bij Godinnen is dat trekje totaal onbekend. Het is namelijk niet iets wat in je karakter zit. Maar bij nieuwsgierigheid hoort dat je snel beïnvloedbaar ben. Zodra Godinnen te veel met mensen optrekken, worden ze als het ware ‘besmet’ met hebzucht. Dat pakt alleen ietwat anders uit. Bij mensen die erg hoog in de sociale wereld staan, word er door hebzuchtige vaak gevochten om land en macht. Zodra Godinnen de hebzucht voelen, gaan ze proberen te leren om behalve hun eigen seizoen, alle vier de seizoenen te besturen. Want ja, dat is wel degelijk mogelijk. Zelfs een mens zou het kunnen leren – hun levensjaren zijn alleen te kort, dus ze zouden in tijdnood komen, maar als een mens minimaal 300 jaar zou leven zouden ze Seizoenen kunnen besturen. Winter LVIII heeft wel degelijk geleerd om 3 seizoenen te besturen, op de zomer na. Zomer is de tegenpool van winter, daarom kan ik ook minder goed opschieten met mijn zusje, Winter. Toen bezat ze zoveel macht dat ze het amper kon houden, en toen is ze figuurlijk uit elkaar geploft en helemaal gek geworden. Ze is toen in één klap gestorven, en als zoiets bij een Seizoen Godin gebeurt, zwakt het seizoen zo erg af, dat het voor meerdere jaren uitsterft.
Bij Herfst CI ging het anders, zij was nog zwakker dan Winter LVIII. Zij leerde om, op de herfst na, de Winter te besturen. Haar zus Winter CI was toen alleen ongelofelijk sterk. Dus zij heeft haar tot orde geroepen, maar door de walm van hebzucht is deze Godin niet gestorven, maar haar onsterfelijkheid kwijt geraakt, samen met al haar krachten. Dus ze is menselijk geworden.
Normaal gezien kan dat alleen als er veroudering plaats vind en Moeder Aarde vervolgens met een ritueel een nieuwe Godin oproept die langzaam word geboren en opgeleid. In de tijd dat ze word opgeleid nemen Moeder Aarde, de Waden en de Stamvaders het seizoen over, je kan dan ook wel spreken van een zwakke seizoenen tijd. Bijvoorbeeld met de zomer, als het in de zomer de hele tijd regent, is er of wat aan de hand met een Godin – niet meteen al met één buitje, er wordt bijvoorbeeld dan al vooruit gewerkt naar de herfst – of het is een zwak seizoen. Maar er is nog één andere mogelijkheid. Iets dat sterker is dan de krachten van een Godin: Ware liefde. Het klinkt pittig cliché, maar het is wel zo… Zodra een Godin eens in de zoveel tijd de Aarde bezoekt, en dan iemand tegen komt en er een soort letterlijke vonk tussen hun ontstaat, liefde dus, dan zal ze langzaam haar krachten verliezen en wegvagen uit onze wereld naar de aarde.
In mijn zoektocht naar de waarheid, ben ik een jongen tegengekomen. Een echte aardse jongen. En ja, we zijn verliefd geworden. Verspreid over anderhalf jaar, heb ik hem verscheidenen keren opgezocht. Ik heb nog niet verteld over mijn ‘geheim’. Zodra ik dat doe, dan verlies ik mijn complete onsterfelijkheid. Dus daarmee moet ik wachten.
Door mijn onderzoeken naar kennis, ben ik niet besmet geraakt met hebzucht. Ik heb doormiddel van Hendrik Moeder Aarde en de Waden in gelicht. Nadat ik de aanstaande zomer op het Zuidelijk halfrond heb afgerond en het seizoen doorgeef aan Lente, zal de uit- en inwijding plaatsvinden. Het is denk ik de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen. Je seizoen, je leven, waaruit je bent ontstaan en nog steeds ontsta, opgeven voor maar gewoon één simpel persoon. Maar hij is zo niet simpel voor mij. Wat ik voor hem voel is zo onbeschrijfelijk, het lijkt me te verscheuren van binnen. Zodra ik hem zie of aanraak dan drukt er een soort ontkennende kracht binnen uit mij. Het doet bijna pijn, maar het voelt zo ongelofelijk goed als of ik van geluk in duizend stukjes kan ontploffen.
Mijn ceremonie om een mens te worden zal plaats vinden dat ik de zomer overdraag aan mijn zusje Herfst en het seizoen veranderd. Natuurlijk zal de Zomer dan vervolgens weer terug komen het jaar daarop, maar niet meer met mij als Seizoen Godin. De ceremonie eindigt met dat ik Milo vertel dat ik ooit de Godin van de Zomer was, en daarom mijn naam ook Zomer is. Op dat moment verlies ik officieel mijn krachten en onsterfelijkheid. Als het werkelijk ware liefde is, zal hij het accepteren. Zo niet, dan zal hij mij verlaten, en zonder de ware liefde, wat krachtiger is dan alles, zal ik langzaam wegvagen en ook geen mensen leven meer kunnen leiden.
Er hangt dus ontzettend veel af van mijn keuze. Als ik wegvaag op die manier, zullen, jullie, mijn zussen dat ook voelen en zal er een soort van zwakte komen in de seizoenen. Dat zal tijdelijk zijn, maar de wereld is dan ontzettend kwetsbaar.
Hendrik heeft me al verteld dat zijn afscheidscadeautje wordt dat hij alle dagboek brieven die ik ooit heb geschreven voor jullie, naar jullie zal doorsmokkelen. Dus hierbij zeg ik tegen jullie, dat jullie de liefste zussen zijn die iemand ooit kan wensen. In iets meer dan de laatste honderd jaar, heb ik jullie nooit gezien, maar zeker wel gevoeld. Onze band zal nooit verzwakken. Sorry dat ik alles opgeef, maar ik krijg er een ander soort alles voor terug. Ik hou van jullie, met heel mijn hart, met alle zonnestralen in de wereld, met al mijn krachten.

Zomer