Season 6 Chapter 9

Fabian

Robyn vormde een lichtschild om zich heen en botste zo met volle vaart tegen de rode ster op.
Het deed de rode ster alleen niets en Robyn werd een behoorlijk stuk naar achteren geschoten.
Ik vuurde drie lichtstralen af waarvan er twee raak waren.
Het was duidelijk dat deze rode ster minder sterk was als de rode ster die als eerste de planeet bereikte.
Ik vuurde nog een paar lichtstralen af en Robyn schoot wederom tegen de rode ster aan, waardoor deze keer de rode ster naar achteren geblazen werd.
De rode ster kwam neer en vuurde direct een lichtschild af waardoor Robyn en ik de lucht in werden geschoten.
In de lucht veranderden we van richting en gaven we elkaar de hand.
We tolde om elkaar heen en een enorm sterk schild vormde zich om ons heen.
Met een harde dreun sloegen we in op de rode ster die bewusteloos tegen de grond aan gesmeten werd.
Ik sprong er direct bovenop en stak mijn boemerang recht in zijn hart.
Ik trok zijn hart uit zijn lichaam en gooide het een eind verderop weg.
Snel sprong ik van zijn lichaam af en in één vlaag verging het tot as.

‘Pfoe, dat scheelde niet veel’ zei Robyn grijnzend.
‘Dit zijn mijn vrienden’ zei ik terwijl ik naar de rest wees. ‘Jongens, dit is mijn beste vriend uit de sterrenhemel, Robyn’.
Iedereen knikte vriendelijk naar hem en ik draaide me om.
‘En nu moeten we zo snel mogelijk naar jouw stad’ zei ik tegen Lilly. ‘Wij gaan wel voor’.
Robyn en ik liepen voor de groep en terwijl we steeds dichter bij Lilly’s City kwamen, kon ik eindelijk vragen stellen aan een andere ster.
‘Robyn’ begon ik. ‘Wat is er in vredesnaam allemaal gebeurt?”
‘Het begon eigenlijk allemaal heel random’ zei hij. ‘Op een dag begonnen de rode sterren ons zomaar vanuit het niets aan te vallen, maar het leek er erg op alsof het een doordacht plan was’.
‘En waarom zijn hier nu niet meer witte sterren?’ vroeg ik.
‘Ook wij zijn gewoon aan het vechten boven’ zei Robyn. ‘Ik had even een momentje mijn handen leeg, dus ik besloot direct om mezelf naar beneden te laten vallen. Nu de Opperster overleden is, kunnen we zelf beslissen of we vallen of blijven. Ik neem in ieder geval aan dat de Opperster het niet overleefd heeft?’
‘Helaas niet’ zei ik.
‘En haar krachten, wat is daarmee gebeurt?’ vroeg Robyn daarna. ‘Wat uiteindelijk is dat hetgene waar de rode sterren voor zijn gaan aanvallen’.
Ik keek abrupt op naar Robyn en mijn ogen werden groot.
‘Die krachten bezitten Nivada en ik nu samen’.
‘Wacht, Nivada leeft nog steeds?’ vroeg Robyn met grote ogen.
‘Ja, wonder boven wonder wel’ zei ik lachend.
‘Dus jullie zijn nu samen de nieuwe Opperster?’ vroeg hij.
‘Nee, pas als deze oorlog voorbij is wordt er een nieuwe Opperster geboren’ zei ik. ‘Dat zei de Opperster in ieder geval’.
Even bleef het stil en liepen we een stukje door.
‘Zijn het er veel?’ vroeg ik daarna.
‘Meer dan je denkt’ fluisterde Robyn.
‘We zijn er bijna!’ riep Lilly achter ons.
‘Waar is Nivada?’ vroeg Robyn.
‘Nivada werkt aan wapens tegen de rode sterren, samen met onze andere vrienden’ zei ik.
‘En wat doen jullie ondertussen?’ vroeg hij.
‘Ondertussen houden wij ons schuil in de meest sterke kelders op de planeet, om zo een plan te maken’ antwoordde ik.
Op dat moment explodeerden er weer roodtinten in de lucht, alleen deze keer gebeurde dat drie maal naast elkaar.
Drie nieuwe rode sterren kwamen met dreunen neer op de planeet en ik keek Robyn angstig aan.
‘Hoeveel rode sterren zijn er nog op de planeet?’ vroeg Robyn.
‘5’ antwoordde ik.
‘Dan mogen wij een goed plan gaan maken’ zei hij. ‘Want 5 is nog niets vergeleken met de hoeveelheid die nog moet komen’.
Een nieuwe Supernova was boven ons hoofd te zien, alleen deze keer waren het weer alle kleuren van de regenboog die door de lucht schoten.
‘Ik ben benieuwd wie het is’ zei Robyn.
De ster kwam wederom op ons af en mijn oren waren inmiddels aan de dreunen gewend als een ster de planeet raakte.
De krater was ongeveer honderd meter van ons vandaan en toen we daar aankwamen zag ik dat het een meisje was.
‘Yvette!’ riep Robyn toen we zagen dat ze verward om zich heen keek.
‘Robyn!’ riep ze blij en ze vloog op ons af.
‘Fabian’ fluisterde ze toen ze voor ons neer kwam.
‘Yvette’ zei ik lachend en ze omhelsde me. ‘Zijn er nog meer onderweg?’
‘Hoe meer rode sterren hier neer komen, hoe meer witte sterren weg kunnen uit de sterrenhemel’ zei Yvette.
‘Je beste vriendin Nivada leeft nog steeds hier’ zei Robyn blij tegen Yvette.
‘Meen je dat nou?’ vroeg Yvette aan mij met grote blije ogen.
‘Ja, en ze kan op dit moment volgens mij jouw hulp best wel goed gebruiken’.
‘Waar is ze’ vroeg ze.
‘Bij het ijspaleis’ zei ik. ‘Als je door de lucht vliegt zal je het direct herkennen’.
‘Die kant op’ zei Ferdinand en hij wees richting het noorden.
‘Dan ga ik snel maar weer’ zei Yvette. ‘Aangezien jullie toch met z’n tweeën zijn’.
Ze sprong de lucht in en verdween vervolgens achter de bergen.

‘We zijn er eindelijk’ zei Vera toen we Lilly’ City zagen liggen.
Elke keer wanneer ik deze stad zag bleef het vreemd dat de muren eromheen weg waren.
‘Gaan jullie maar snel naar de kelders’ zei Lilly. ‘Ik zorg wel dat alle inwoners naar jullie toe komen’.
Iedereen knikte en Vera ging voorop.
En zo gingen we richting de kelders, die ons tijdelijk zouden beschermen tegen de rode sterren.

Yvette is toegevoegd aan Character Bios 1