O11 || Driving Home For Christmas × One

‘Mam, waar heb je Timons voer gelaten?’ Ik ben mijn spullen aan het pakken en waarschijnlijk ben ik net zo chaotisch als papa en mama, maar zij gaan echt voor enkele dagen weg.
‘Weet ik veel. Staat het niet langs het tafeltje?’
‘Denk je dat ik daar nog niet gekeken heb?’
‘Harry.’ Mama zucht en komt langs de trap naar beneden gelopen. ‘Het is jouw hamster.’
‘Ja, maar jij hebt gisteren de rommel opgeruimd toen ik per se bij papa moest gaan kijken.’ Mama sluit haar ogen even, alsof ze probeert om alles weer voor zich te zien.
‘Kijk eens in de keuken?’
‘Al geweest.’ Mama zucht.
‘In de woonkamer, langs de bank dan?’
‘Ik zal kijken,’zeg ik en ik loop om de bank heen en kijk langs alles op. ‘Gevonden.’
‘Kijk dan eens een keer verder dan je neus lang is,’zucht mama. ‘Dat bespaart mij een hoop tijd. Ik had in de tijd die ik nu verloren heb veel kunnen doen.’
‘Dan moet je maar niet vlak voor de Kerst en met de Kerst op vakantie gaan,’zeg ik en ik haal mijn schouders onschuldig op. Mama zucht.
‘Lieverd, waar zijn mijn sokken?’ Ik grinnik als papa ook nog vanaf boven begint te roepen.
‘Wil je sokken meenemen? Het is daar nu vijfentwintig graden!’
‘Ik kom wel even.’
‘Blijf maar waar je bent!’roept mama terug. ‘Harry, breng je spullen maar vast naar de auto, dan ga ik je vader aankleden.’ Ik grinnik en kijk hoofdschuddend toe hoe mama weer naar boven loopt. Ik hoor haar tegen papa praten en dan begin ik Timons spullen bij elkaar te pakken. Eén tas zit al helemaal vol met voer, zijn hamsterbal en andere verzorgingsspullen en dan heb ik nog een tas bij met rommel om Timons kooi te verschonen. Daarnaast heb ik natuurlijk ook nog zijn kooi bij. Soms vraag ik me echt af wat ik allemaal met die rotzooi moet, maar dan realiseer ik me dat ik dat beestje ook niet gewoon maar in een hokje kan proppen en af en toe wat voedsel toe moet gooien en dan sjouw ik het toch zonder te zeuren naar de auto. Dus daar begin ik maar mee.

‘Harry, kun je even helpen? Ik krijg je moeders koffer niet naar beneden!’ Ik sta middenin de woonkamer om Gemma’s trui op te rapen –anders vergeet ze hem sowieso- als papa roept. Ik leg de trui netjes over de leuning van de bank en loop dan naar boven. Papa staat met mama’s koffer in de gang en zo te zien, puilt het ding uit.
‘Ik vind het niet gek dat je dat ding niet beneden krijgt. Probeert ze haar hele kast naar Egypte te verkassen?’vraag ik. Papa lacht.
‘Lijkt er wel op, ja. Maar volgens mij ligt er nog iets in haar kast. Waarschijnlijk een trui voor als ze terugkomt.’
‘Als ze die niet al uit voorzorg in haar koffer heeft gestopt,’grinnik ik.
‘Jij bent erg. Soms is het niet verwonderlijk dat je nog geen partner hebt.’ Papa en mama zijn daar altijd erg open in, dus ik ook. Ik heb eerlijk toegegeven dat ik bi ben en dat ik zowel met een jongen als een meisje thuis kan komen. Mijn voorkeur gaat uit naar meiden, maar een jongen moeten ze ook echt niet uitsluiten. Pap en mam hebben dat geaccepteerd en volgens mij wachten ze met smart op de dag dat ik eindelijk niet met een hamster thuiskom, maar met een vriend of vriendin.
‘Dank je. Wil je die koffer beneden hebben of niet, vriend?’ Ik klink quasi-beledigd.
‘Sorry, sorry,’zegt papa en hij lacht. ‘Kom, we tillen die tientonner naar beneden.’ Dus dat doen we. Ik pak de ene kant van de koffer aan en papa de andere, waarna we voorzichtig de trap af lopen en de koffer maar alvast naar de auto brengen.

‘Ik ga je verschrikkelijk missen,’zegt mama tegen Gemma.
‘Ik jou ook mam. Maar je moet vooral niet vergeten om van jullie reis te genieten. Jullie zijn vijfentwintig jaar getrouwd en dat moet gevierd worden. Gezellig, jullie samen.’
‘Dank je wel lieverd. Ik zal aan jou en aan je broer denken als het Kerstmis is.’
‘Dank je wel,’zegt Gemma, en mama laat haar los. Dan stapt ze op mij af. Ik heb geen hele speech voorbereid, net als Gemma. Daar ben ik niet goed in, dus ik ga mezelf ook niet kwellen. Ik houd het simpel en omhels mama.
‘Fijne vakantie, mam. Geniet ervan.’
‘Dat zal wel lukken jongen. Jeetje, de eerste Kerstmis die we niet samen vieren, het is me toch wat.’ Het afscheid met papa was niet zo erg. Maar hij realiseert zich heel goed dat hij ons over een tijdje toch wel weer ziet. Mama doet daarentegen juist alsof dit de laatste keer is dat ze ons gaat zien.
‘Ik weet het. Maar je moet niet vergeten dat we twintig en vierentwintig zijn. We redden ons wel. We zullen jullie missen, we zullen aan jullie denken met Kerst, maar we overleven het wel. Met Oud en Nieuw zien we jullie weer, goed?’ Mama klaart op, knikt en kust dan mijn wang.
‘Tot snel, jongen.’ Met die laatste woorden van mama, laat ze me los, omhels ik mijn zus kort en stap dan in mijn auto. Ik zet Timons kooi vast en klik dan ook mijn eigen gordel vast. Daarna steek ik de sleutel in het contact en de motor begint te draaien. Ik steek mijn hand op en zwaai, waarna ik de oprit afrijd. Op de automatische piloot weet ik de weg uit Holmes Chapel te vinden en met Coldplay op de radio, draai ik de snelweg op.
Voor me zie ik al verschrikkelijk veel lichtjes. De kerstvakantie is begonnen en iedereen lijkt op weg naar huis te zijn. Die lichtjes zijn prima, zo lang als ze maar niet rood zijn. Helaas voor mij worden er langzaamaan steeds meer en meer rood en nog geen vijf minuten later, sta ik in de file. Links en rechts van me rijden mensen me voorbij. Mensen die alleen in de auto zitten, hele families, jonge mensen, oude mensen, ik zie van alles voorbij komen. Iedereen gaat naar huis voor Kerstmis, net als ik.
Maar zij zullen hem samen met hen geliefden doorbrengen en ik alleen.