Wij vallen in een ravijn... en ik vind het geweldig

De wind doet mijn haar achter me wapperen. Ik schater het uit. Dit is echt geweldig. Naast me zie ik de anderen die toch een beetje benauwd kijken. Mijn blik kruist die van Tessa en ik begin nog harder te lachen. Ze kijkt me aan alsof ik gek geworden ben. Genietend spreid ik mijn armen en ik voel de vrijheid. Dan zien we de grond op ons af komen maar net voor we te pletter vallen worden we door een soort onzichtbaar luchtkussen tegen gehouden. We bounzen en stuiteren over de grond zonder dat het pijn doet. Uiteindelijk liggen we stil en ik lach zo hard dat de tranen over me wangen lopen. Nog lachend sta ik op. 'Kunnen we dat nog een keer doen?' Vraag ik opgewonden. Alle blikken zijn op mij gericht en het is doodstil. Dan grinnikt Amy. 'Jij bent knettergek.' Meld ze me. Ik grijns. Iedereen staat op. Tessa en Jake maken de spullen weer goed vast op het tuigje van Yuriko. 'Goed, waar gaan we nu naartoe?' Vraagt Sera terwijl we om ons heen kijken. Aan de ene kant is het aantrekkelijk en zonnig en aan de andere kant is het donker en liggen er dode bomen. 'Ik denk die kant.' Zegt Eric droog terwijl hij naar de donkere kant wijst. 'Oh kom op nou, waarom altijd de meest donkere kant.' Mompelt Sera geërgerd. Jake grinnikt en we beginnen te lopen.

Hoe verder we het bos in lopen hoe kouder het word. 'Jongens, ik wil even mijn winterjas pakken.' Meld Tessa. Iedereen knikt instemmend en snel trekken we onze warme jassen aan. Ik nestel me lekker in die warmte. Zodra alle tassen weer vast zitten vervolgen we onze weg. Opeens gaat Amy onderuit. 'Verdomme, ik zie helemaal niets.' Moppert ze. 'Wacht even.' Zegt Jake. Hij haalt een groot en oud stuk stof uit zijn tas. Dat wikkelt hij om een lange tak en hij doopt het in een vies goedje (hars? I don't know). Dan steekt hij hem aan en hebben we een felle fakkel. Tessa kijkt hem bewonderend aan. 'Slim joh.' Zegt Eric. Jake grijnst en we beginnen weer te lopen. Met de fakkel gaat het een stuk gemakkelijker.

Na best een tijd lopen komen we op een open plek waar een klein beetje zon licht door de bomen schijnt. 'Goed, wat doen we nu? Rusten we hier of gaan we door? Ik bedoel we weten niet hoe ver het nog is en als we al moeten rusten dan kunnen we dat beter hier doen.' Tessa kijkt ons vragend aan. 'Laten we hier ons kamp maar opslaan.' Zegt Sera opgelucht. Ook ik vind dit fijner, beetje met licht enzo. We beginnen de tenten op te zetten en Sera gaat samen met Eric hout zoeken. Bij mijn tent hoeft nog maar 1 haring maar dan horen we een ijzingwekkende gil. 'Heeeeeelp!' De stem klinkt in paniek. 'Sera! Waar ben je?!' Roept Amy terwijl ze overeind springt. Yuriko begint te grommen en rent samen met Jake en Tessa in de richting van de gil. Daar zien we Eric bewusteloos op de grond liggen en Sera staat oog in oog met een manticore. Amy hapt naar adem. 'Ik had hem gedood, mijn pijl had zijn hart doorboord.' Zegt ze verbijsterd. 'Hoe weet je dat het dezelfde is?' Vraag ik bleek. 'Door de wond op zijn borst.' Piept Amy. Ik wil naar Sera toe lopen om haar te helpen maar Jake houd me tegen. 'Wacht, er is nu een kans dat we nog niet zijn opgemerkt maar dan moeten we wel op het goede moment wachten om aan te vallen.' Fluistert hij. Ik knik en ik kijk hulpeloos naar Sera die wanhopig probeert de manticore bij Eric zijn bewusteloze lichaam weg te leiden. Ze haalt uit met de speer punt van haar blaas pijp en ze schampt zijn schouder. Hij brult het uit van de pijn maar het maakt hem des te woester. Hij haalt uit met zijn staart en slaat Sera tegen de vlakte. Versuft staat ze op en ze haalt nog een keer uit. Nu doorboord ze zijn poot. Hij krijst het uit van woede en pijn en hij haalt nu uit met zijn poot. Sera vliegt akelig ver weg en knalt met een misselijkmakende klap tegen een boom. Als een versuft hoopje blijft ze op de grond liggen. De manticore rent naar haar toe en steekt zijn angel uit, klaar om er een eind aan te maken. 'NEE!' Roep ik terwijl ik naar haar toe ren. Ik beuk tegen de manticore aan die daardoor uit evenwicht raakt. Zijn angel boort zich net naast Sera haar hoofd in de grond. 'Kom dan rotbeest.' Zeg ik woest. Ik laad mijn boog en schiet. Mijn pijl doorboort zijn oog en hij jankt het uit van de pijn terwijl het bloed uit zijn oog stroomt. Hij haalt blindelings uit en ik kan zijn giftige staart nog net ontwijken. Hij springt boven op en de lucht word uit mijn longen geperst. Piepend probeer ik adem te halen. Goed, ik ben er geweest. In mijn ooghoek die ik dat Eric en Sera in veiligheid worden gebracht. Mooi, dan zal ik niet voor niets sterven, maar voor de mensen van wie ik houd. Dan hoor ik een soort idiote strijdkreet en ik knijp mijn ogen dicht. Maar als ik gejank hoor kijk ik toch weer voorzichtig. Voor me staat geen grote manticore meer maar een heel, heel klein katje. Achter hem staat Tessa met Jake zijn zwaard in haar handen, haar gezicht rood aangelopen. Op de grond ligt de angel. 'Je hebt me gered.' Zeg ik verbijsterd. Ze grinnikt. 'Alweer.' Zegt ze grijnzend terwijl ze me overeind helpt. Ik schiet in de lach. Alle angst, woede en blijdschap komen er in 1 keer uit. 'Hoe gaat het met Eric en Sera?' Vraag ik dan bezorgt. 'Goed hoor, ze krijgen wat medicijnen en dan komen ze er weer helemaal bovenop.' We lopen naar ons kamp en eindelijk hebben we een keer een rustige nacht. Tsja, dat mocht ik willen.