O1O || My Own Wish × Two

Ik blijf bibberend in de sneeuw zitten. Het is dan misschien wel koud en donker, maar ik wil even rust om na te denken. De wind lijkt alle nutteloze gedachten uit mijn hoofd te blazen en alleen het nuttige blijft over. Ik probeer alles op een rijtje te zetten, te kijken wat er echt toe doet.
Enkele dingen blijven over. Dingen waarover ik twijfel, dingen die ik me afvraag, dingen die ik nodig denk te hebben. Ik overweeg om een fotocamera te wensen, zodat ik foto’s kan maken voordat ik ga. Aan de andere kant denk ik aan een survivalpakket voor mijn nieuwe wereld. Ik heb geen idee wat ik aan ga treffen of waar ik terecht ga komen, dus ik weet niet wat ik allemaal moet vragen. Dat wat ik nodig zal hebben, is erg afhankelijk van de plaats waar ik terecht zal komen.

Ik probeer mijn hersenen echt aan het werk te zetten en met iets zinnigs te komen. Het zou een goed moment zijn voor een slimme ingeving.
Ik zou kunnen vragen of ik mijn geheugen mag behouden, maar de kans dat –dat ook echt zal mogen, acht ik minimaal. Ik kan dan beter ergens een notitieboekje regelen en nu al zoveel mogelijk op gaan schrijven. Een paar foto’s erbij en al laat mijn geheugen me in de steek, ik zal mijn herinneringen altijd bij me hebben.

Maar als dat het niet is, wat is het dan wel? Wat is een goed idee voor mijn Wens? Ik zou het niet weten en dat frustreert me. Mijn bestaan valt of staat waarschijnlijk op mijn Wens. Het klinkt dramatisch, maar het zou kunnen. Stel je voor dat ik in een woestijn kom en geen water heb? Tja, dan is het zo voorbij. Of als ik op een ijsvlakte beland zonder warme kleren. Ik schat de kans dat ik werkelijk in zo’n uiterste situatie terecht kom ook maar heel klein, maar ik moet er wel rekening mee houden. En hoe ga ik me daar op voorbereiden?
Juist, ik zou mijn Wens kunnen laten bepalen waar ik heen ga. Maar dan blijft de vraag: waar ga ik dan heen? Ik zou een wereldkaart moeten zien wil ik een idee hebben van wat de mogelijkheden zijn. Natuurlijk ontvangen we brieven van over de hele wereld en heb ik namen van vele landen gezien, maar ik heb geen flauw idee waar die landen ergens liggen. Sommige landen klinken al exotisch, maar anderen klinken alsof ze enkele kilometers van de Noordpool af liggen.

Ik gooi mijn hoofd in mijn nek, dit is frustrerend. De tijd begint onderhand te dringen en ik kan niets verzinnen. Wat zou een normaal mens doen? Iemand zoals Harry?
Dan realiseer ik me dat ik het antwoord op mijn eigen vraag heb gegeven.
Een wens is iets waar je naar verlangt, een droom van je hart. En mijn hart heeft maar één wens. Harry eens in het echt zien. Kijken of hij is zoals in mijn fantasieën. Ik wil weten hoe het met hem gaat, hoe hij in het echt is. Het echt is nogal anders dan op papier, maar ik wil weten hoe anders het is. En vooral of het positief of negatief is. Of hij als een gelukkig kind is opgegroeid en een fijn leven leidt.
Maar Holmes Chapel, Engeland, waar ligt dat ergens?

Nu ik eindelijk een doel voor ogen heb, sta ik op. Ik klop de sneeuw van mijn schoot en ploeter door de sneeuw naar het kantoor. Het is binnen pikdonker, maar de deur is gewoon open, zoals hij altijd is. Om geen voetstappen achter te laten, klop ik de sneeuw van mijn kleding en schoenen, dan wandel ik het kantoor binnen. Ik volg de lange gang en naar mate ik dieper het gebouw binnendring, merk ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Hier zitten zou niets voor mij zijn.
Hoe dan ook, na een tijdje kom ik uit in de vergaderkamer. Alle stoelen zijn netjes aangeschoven, de afwas is gedaan. Het lijkt zelfs alsof alles voor vertrek nog gepoetst is, want er is nergens een stofje te bekennen.
Aan de wand achter de voorzittersstoel, hangt een enorme wereldkaart, een register daarnaast op een lessenaar. Ik heb zo het vermoeden dat in dat enorme boekwerk alle plaatsen van de wereld staan en schuifel er voorzichtig naar toe. Voorzichtig sla ik het boek open en dan ga ik op zoek. De eerste honderden bladzijdes kan ik zo aan de kant leggen, want daarop staan plaatsen met de letters A tot en met G en die hoef ik niet te zien. Dan kom ik bij de H en zoek naar “Holmes Chapel”. Minutenlang tuur ik naar alle lettertjes en dan zie ik het ineens staan. Holmes Chapel, Cheshire, Verenigd Koninkrijk. Ik neem maar aan dat “Engeland” en “Verenigd Koninkrijk” hetzelfde zijn, aangezien er verder geen andere Holmes Chapels zijn. Ik ga op zoek naar het juiste vakje op de kaart. Om erbij te kunnen, moet ik op een ladder gaan staan. Engeland/Verenigd Koninkrijk ligt enkele honderden, misschien wel duizenden kilometers bij de fabriek op de Noordpool vandaan. Ik heb geen idee hoe het daar zal zijn, maar ik weet wel dat ik dat graag uit wil vinden. Dus zet ik de ladder weer terug, sla het register weer dicht en verlaat de vergaderzaal. Op mijn weg terug neem ik een notitieboekje van weet-ik-veel-hoeveel bladzijdes mee en enkele pennen, waarna ik me voorneem om zo snel mogelijk te beginnen met schrijven.

Met het notitieboekje en de pennen in de zak van mijn jas, ren ik naar het kantoor van de Kerstman. Daar brandt nog wel licht en ik neem aan dat de Kerstman nog aanwezig is. Ik klop op de deur en dan stap ik binnen.
De oude man zit op zijn stoel en is druk aan het schrijven. Blijkbaar heeft hij mijn kloppen gemist, maar toch kijkt hij op, alsof hij mijn aanwezigheid voelt.
‘Louis, wat is er jongen?’
‘Ik-’ Ik hijg nog een beetje van het rennen en hap naar adem. ‘Ik weet het,’zeg ik dan.
‘Wat weet je?’ Het lijkt alsof hij ons gesprek van eerder vergeten is.
‘Mijn Wens. Ik weet wat ik met mijn Wens wil.’
‘Oh ja? Vertel het eens.’ De Kerstman knikt naar de stoel en ik ga zitten. ‘En als je vraagt om kleding of dergelijke, daar moet je –je niet druk om maken, dat regelen we voor je gaat, daar hoef je –je Wens niet voor te gebruiken.’
‘Dat was ik ook niet van plan,’zeg ik en ik glimlach. ‘Ik wil naar Holmes Chapel. Ik wil Harry Styles ontmoeten.’