OO9 || My Own Wish × One

Als ik enkele avonden voor Kerstmis klaar ben met werken, besluit ik erop uit te trekken. Na het eten zoek ik mijn jas en als ik mijn muts –niet mijn werkmuts- opzet, wil ik weglopen. Maar als ik me omdraai, sta ik neus aan neus met Stan. Ik deins achteruit.
‘Waar ga jij heen?’vraagt Stan nieuwsgierig.
‘Wat doe jij hier?’vraag ik terug. Het irriteert me enigszins dat ik nog geen seconde alleen kan zijn.
‘Ik zag je weglopen. Ik vroeg me af waar je heen ging want je ontwijkt me al dagenlang en ik vraag me gewoon af wat er mis is.’
‘Pak je jas.’ Ik kan er maar weinig aan doen dat het er niet erg vriendelijk uitkomt.
‘Maar-’
‘Pak je jas, alsjeblieft. Sommige dingen zijn hier niet bespreekbaar. Sommige dingen moeten besproken worden in de stilte van het witte sneeuwlandschap.’ Ik verzacht een beetje en kijk Stan aan terwijl ik mijn hoofd een beetje kantel.
‘Dit klinkt serieus,’zegt Stan. Ik reageer er niet op en wacht totdat Stan klaar is om naar buiten te gaan.

Mijn adem blaast wolkjes in de ijskoude lucht van de Noordpool en de sneeuw slaat tegen mijn jas.
‘Shit, het is koud,’mompelt Stan.
‘Vertel mij wat,’zeg ik. Stan en ik schuifelen door de sneeuw en belanden aan bij een bankje ergens buiten de tuin. Grote dennen houden ons een beetje uit het zicht en beschermen ons tegen de ergste sneeuw en wind.
‘Waar gaan we heen?’
‘Kom, we gaan hier zitten, het zal zo wel goed zijn. Niemand zal ons vinden.’
‘Wat is er dan? Waarom is alles zo geheimzinnig?’
‘Omdat ik geen geroddel wil.’
‘Geen geroddel waarover?’
‘Over het feit dat dit mijn laatste jaar hier is,’zeg ik.
‘Het is wat?’ Stan staat op en kijkt me met grote ogen aan.
‘Het is mijn laatste jaar hier.’
‘Dat meen je niet. Jeetje, Louis, dit is toch een grapje. Zeg me dat het een grapje is, Grinch.’ Ik neem het niet bepaald als een compliment dat ik een “Grinch” genoemd word.
‘Het is geen grapje,’zeg ik serieus en ik sla mijn ogen neer.
‘Het is geen grapje?’herhaalt Stan.
‘Nee,’zeg ik toonloos. Ik zucht diep en kijk hem dan weer aan. ‘Dit is niet het onderwerp om grapjes over te maken.’
‘Ik vind het niet leuk,’moppert Stan dan. ‘Ik kan het me niet voorstellen dat jij er niet bent.’
‘Ik wil ook niet gaan,’zeg ik.
‘Ik ga je missen.’
‘Ik ben nog niet weg, maar ik ga jou ook missen.’
‘We gaan er samen iets moois van maken,’zegt Stan. ‘We gaan iedere dag benutten.’
‘Ik ben nog niet weg,’herhaal ik. ‘Maar dat ben ik met je eens.’ Een stilte valt en mijn gedachten dwalen af.
Over een weekje ben ik hier weg. Echt weg. Dan zal ik nooit meer in de fabriek werken en zal ik nooit meer op zo’n grootse manier mee kunnen helpen aan het Kerstfeest. Nooit meer zal ik hier rondlopen in mijn rood met groene pak en deel uitmaken van een geweldig team mensen als dit. Over een week, is mijn droomleven voorbij, alsof het een sprookje was en nu ben ik bij het einde aangekomen.
Maar over een week, ben ik ook net zo iemand als Harry. Dan loop ik in zijn wereld rond en ben ik een van hen. Ik kan gaan en staan waar ik wil, doen en laten wat ik wil en mag dragen wat ik wil. Over een week, lijkt die jongen uit Holmes Chapel ineens een stuk gemakkelijker te bereiken en kan ik doen wat ik wil met mijn leven. Over een week, begint mijn nieuwe leven.

‘Maar wat gebeurt er dan?’vraagt Stan na een lange stilte. Mijn lichaam begint koud te worden en ik wrijf in mijn handen om mezelf warm te houden.
‘Ik weet het zelf eigenlijk niet zo goed.’
‘Zou je dat dan niet eens vragen?’
‘Ik heb het vermoeden dat ik op tweede Kerstdag met de Kerstman meega met de slee. Hij zal me ergens afzetten.’
‘En hij gooit je zomaar in het diepe? Dat klinkt niet echt als iets hoe je –je tweede Kerstdag wil doorbrengen.’
‘Volgend jaar zal het beter zijn,’probeer ik. Dan realiseer ik me nog iets anders. ‘En ik heb een Wens.’
‘Een wat?’
‘Een Wens. Heb je daar nog nooit van gehoord?’
‘Ja, nee… Ik denk het.’
‘Een wens is ehm… Een wens is iets wat je met het diepste van je hart wilt. Het is een beetje als met de verlanglijstjes. Mensen schrijven op wat ze graag willen. En ik mag één ding wensen wat ik graag wil. Iets wat ik wil dat gebeurt of zoiets dergelijks.’
‘Dus je bent niet helemaal plompverloren,’concludeert Stan. ‘Gelukkig.’
‘Dank je wel dat je –je zo’n zorgen om me maakt. Ik ga je echt verschrikkelijk missen als ik hier weg ben.’
‘Dat is wederzijds. Ik ben zo’n beetje in jouw bijzijn volwassen geworden. We zijn net broers. Ik hoop dat het je goed gaat als je niet meer bij ons bent.’
‘Ik kan best op mezelf passen,’zeg ik verdedigend.
‘Oh, dat is het probleem ook niet. Ik weet wel dat je –je wel redt. Ik hoop alleen dat de wereld je geen pijn gaat doen.’
‘Het komt wel goed, denk ik. Ik wil jou niet vergeten. Ik wil dit niet vergeten.’
‘We maken een foto. Dat doen ze toch altijd in hun wereld? Vlak voordat je gaat maken we een foto. Als je daar bent, schrijf je alles op wat je weet.’
‘Dat gaan we doen. Dat ga ik doen,’beloof ik hem.
‘En dan zal ik iedere dag aan je denken. Heel even, maar wel iedere dag even.’
‘Ik zal hetzelfde doen,’zeg ik. En ik meen het. Soms kunnen we elkaar op de kast jagen en gaan we iets te ver voor gewoonweg dollen, maar ik kan niet zonder Stan.
Ik kan me niet veel meer herinneren van voor de fabriek. Zowat alle herinneringen die ik heb, zijn met Stan. Ik zou het niet over mijn hart verkrijgen als ik hem zou vergeten.
‘Denk dan goed na over die wens, ik wil niet dat er domme dingen gebeuren,’zegt Stan. Na zijn woorden staat hij op en omhelst me. Secondes lang houdt hij me vast, waarna hij zich omdraait en zonder om te kijken wegloopt.

---

Vandaag geholpen met Serious Request, ik kan geen chocolademelk meer zien

Maar het is wel vakantie en ik heb een mededeling:
Ik houd echt heel veel van jullie <3