Chapter #015

Hermelien zat er al niet meer. Was ik al zo lang weg geweest? Mijn huiswerk was nog niet af. Had ik ook wel verwacht.
Ik ging naar de slaapzaal en ging liggen. Mijn handen achter mijn hoofd gevouwen. Ik kon niet in slaap komen, met al die gedachten. Ik was zo bang dat ik Draco gekwetst had. Of dat hij boos zou zijn. Het werd me even teveel, ik was pas net op school. Nu al al die problemen.
Een kleine traan biggelde over mijn wang toen ik in slaap viel.
De volgende ochtend in het klaslokaal zat ik naast Draco, maar zelf durfde ik niks te zeggen. Ik schaamde me kapot na wat er gisteren was gebeurd. Draco leek niet boos, alleen.. teleurgesteld? Hij was in ieder geval niet op zijn best. Hij had waarschijnlijk net als mij slecht geslapen. Ik kon hem toch niet verdrietig laten? Ik schraapte mij keel.
'Sorry.' Zei ik op een bijna onhoorbare toon.
'Sorry? Zei je het tegen mij?' Vroeg Draco.
'ja.' Kwam er bijna zonder geluid uit nu.
'Van gisteren? Daar hoef jij geen sorry voor te zeggen.'
'Waarom niet?' vroeg ik.
'Omdat het mijn schuld is. Ik wist niet dat je me niet leuk vindt.'
'Wat?' Vroeg ik. Ik had nu duidelijk mijn stem weer terug.
'Ik vind je juist superleuk! dat weet je toch?' vroeg ik. Draco schudde zijn hoofd. 'Ik geloof je niet.'
Ik beet op mijn lip, maar deed het toch.
Ik drukte zachtjes een kusje op zijn wang, zonder dat iemand het zou zien, midden in de klas!
'Geloof je me nu wel? vroeg ik glimlachend. Ik kon mijn rode wangen niet meer onderdrukken.