Chapter #014

Draco legde me wat uit, maar ik kon er nauwelijks bij blijven.
'Snap je het?' Vroeg Draco aan me. Hij keek me aan en begon te lachen.
'Je hoorde er niks van he?' Zei hij lachend.
'Eh, jawel. Denk ik.' zei ik met een vuurrood hoofd.
Buiten was het pikdonker. Draco schraapte zijn keel en zei: 'Eigenlijk kwam ik niet alleen voor huiswerk, ik moet je wat zeggen.'
Ik dacht, wat gaat hij dan vertellen. Hij zei het heel serieus. Mijn handen begonnen zachtjes te trillen, ik verstopte ze snel onder de tafel.
'Uh, wat wil je me dan uh, vertellen?'
Ik hoorde in mijn stem, dat ik zenuwachtg was voor wat hij zou zeggen. Waarom deed ik zo?
'Is er wat?' vroeg Draco.
'Ik wilde gewoon zeggen, dat ik je heel aardig vindt.'
Ik was opgelucht, ik dacht dat hij wat anders zou zeggen.
'Ik vind jou ook heel aardig, hoor. Je bent een lieve vriend.'
'Vind je dat echt?' Vroeg Draco verbaasd.
'Ja. Ik vind je meer dan aardig.' Zei ik. Een fractie van een seconde later, besefte ik wat ik eigenlijk gezegd had.
'meer... dan aardig?' Vroeg Draco voorzichtig.
Ik knikte. Draco stond heel dichtbij nu. Ik schrok erg, ik wsit niet wat hij wilde doen.
Oke, hij stond te dichtbij nu. Ik wist wel wat hij wilde. Ik kreeg zweethanden, knikknieen en een kloppend hart in mijn keel.
Draco's lippen raakten al bijna de mijne. Ik was te jong, ik wilde nog niet. Ik wendde langzaam mijn hoofd af. Ik vond hem leuk, heel leuk zelf. Ik was heel verliefd, maar zoenen... Ik was pas elf! Ik zei dat ik moe was, en verliet de bieb. Daarna kon ik mezlef wel voor mijn kop slaan! Ik had veel te kortaf gedaan. Weer in de leerlingenkamer aangekomen, trilde ik helemaal.