Nog nooit van gehoord!

We zaten in de wachtkamer van het ziekenhuis. Het was stil. Mijn ouders keken recht vooruit, ik zag dat ze geschrokken waren van het nieuws. Abby ook, en mijn broertje. Maar dat was ook wel logisch natuurlijk. Alleen ik begreep het nog niet helemaal, de dokter zei dat ik ergens bang voor was in mijn hoofd. En dat ik daarom steeds slecht kon slapen, of dus flauwviel. Hij vroeg ook of ik rare dromen had, en waar ik bang voor was. Ik antwoordde spinnen. Maar natuurlijk had ik wel een idee wat het was, het was natuurlijk die stem in mijn hoofd: Ga er niet heen...dan komt het niet goed. Maar ik wou het niet zeggen, ik weet eigenlijk niet waarom. Maar ik voelde dat het beter was als ik het niet zou zeggen. Hoop ik...Mijn vader zei dat we beter maar even wat konden gaan eten in ons vakantiehuisje,ik hoefde gelukkig niet in het ziekenhuis te blijven, maar ik kreeg een soort pillen die je rustig maken. Dat zou moeten helpen. Ik had er net al een moeten nemen, zo vies! Kunnen ze er niet gewoon een lekker smaakje aan toevoegen? We zaten in het vakantie huisje te eten, Abby vroeg of we nog wel leuke dingen konden doen, zoals surfen en lekker uiteten enzo. Ja, ik denk dat dat nog wel kan hoor! Antwoordde mijn moeder. Alleen dan moeten we wel rustig aandoen. Eigenlijk, als ik heel eerlijk moest zijn, had ik helemaal geen in meer in deze vakantie! Het voelde ook helemaal niet als vakantie, zo in dat ziekenhuis. En met pillen. Ik heb die hele vakantie verpest! Maar we moeten proberen er het beste van te maken. Ik ging vroeg slapen, zodat ik de volgende dag genoeg energie had om leuke dingen te doen. Maar ik droomde weer heel raar: Je moet weg hier! schreeuwde een stem ergens achter me. Snel! weg! Ik rende, door en door, ik stopte niet meer, ik kon niet meer stoppen, Want ik moest weg, voor het te laat was...