OO8 || Let It Snow × Two

‘Volgens mij zit er sneeuw in mijn trui,’moppert Gemma als we na een paar minuten nog steeds op onze rug in de sneeuw liggen, waarna ze opstaat.
‘Zou best kunnen,’zeg ik en ik haal mijn schouders op. Ik sluit mijn ogen en blijf nog in de sneeuw liggen.
‘Lukt het?’vraagt Gemma. Haar stem verraadt dat ze grijnst.
‘Hm-mm,’mompel ik zonder mijn ogen te openen. Even gebeurt er niets, maar dan voel ik iets ijskouds en nats in mijn gezicht. Ik vlieg overeind en schreeuw. ‘Gemma!’ Gemma begint luid te schaterlachen en slaat met haar handen op haar knieën.
‘Geweldig,’hikt ze en ze kan niet stoppen met lachen. Razendsnel kom ik overeind en gris een handvol sneeuw bij elkaar. Ik ren op haar af en poeder het vol in haar gezicht. Gemma opent haar mond in verontwaardiging en ze hapt vol in de sneeuw. ‘Ik ga jou helemaal inpeperen, kleintje!’roept ze. ‘Nu is het oorlog!’
‘Doe je best,’grinnik ik en ik begin weg te rennen. Zo nu en dan buk ik me tijdens het rennen en gris wat verse sneeuw van het gras. Het is geen plaksneeuw, maar het is goed genoeg. Ik vorm de sneeuw tot een bal en gooi hem dan in Gemma’s richting. Ze ontwijkt het net op tijd, waardoor ik haar arm in plaats van haar gezicht raak. Haar wangen zijn nu al rood van de kou en ze blaast met haar warme adem wolkjes in de koude lucht.
‘Mis, Styles,’roept ze dan en ze gooit een sneeuwbal vol tegen mijn buik.
‘Dat was ook niet mijn gezicht,’wijst ik haar terecht. Gemma rolt met haar ogen en dan vormt ze een nieuwe sneeuwbal. Dit keer is het wel vol raak en ik struikel een paar stappen achteruit. Gemma lacht en het daaropvolgende halfuur rennen Gemma en ik achter elkaar aan over het gras terwijl we elkaar bekogelen met sneeuwballen.

‘Ik geef het op, jij wint.’ Gemma is haar jas aan het uitkloppen en de wollige voering van haar jas zit helemaal vol met de poederwitte sneeuw, terwijl ze de woorden uitspreekt. Ik steek mijn armen in de lucht en doe een overwinningsdansje. Ik voel de sneeuw bijna letterlijk langs mijn trui naar beneden glijden, maar het interesseert me niet. Misschien heeft Gemma wel gelijk en kom ik echt los nu we samen in de sneeuw aan het dollen zijn.
‘Zullen we dan een sneeuwpop gaan bouwen?’stel ik voor.
‘Een eigen Olaf?’vraagt Gemma. Ineens heb ik haar interesse en een enorme glimlach verschijnt op haar gezicht. ‘Kom, Harry, dat gaan we doen!’ Ineens is ze vergeten dat ze ijskoud en kletsnat was en ze begint een bol te rollen voor het lijfje. Ik grinnik hardop en klop eerst mijn handschoenen uit. Als ze helemaal ijsvrij zijn, begin ook ik een bol te rollen. Gemma is al naar takjes en stenen aan het zoeken. Ik rol vrolijk verder, onder begeleiding van Gemma. Ze zingt hardop de liedjes van Frozen en ik neurie zachtjes mee.
Minutenlang rol ik het kleine bolletje door de sneeuw. Maar als ik stop met rollen, zie ik dat mijn bol aanzienlijk groter is dan die van Gemma.
‘Ehm, Gem?’vraag ik en ik draai me naar mijn zus. Ze staat op haar tenen om twee gelijke takjes van de boom van de buren te plukken. Ik trek een wenkbrauw op, maar zeg er verder niets van.
‘Ja, wat?’
‘Ik heb een enorm hoofd gemaakt, of jij hebt een ontzettend klein lichaam gemaakt, maar dit past niet,’zeg ik.
‘Dan draaien we het om,’zegt Gemma.
‘Maar we missen nog een bol. Olaf heeft toch drie delen?’ Gemma kijkt me even aan.
‘Sinds wanneer heb jij verstand van Disney?’
‘Sinds jij me gedwongen hebt om de film duizend keer te kijken.’
‘Dat valt best m-’
‘We hebben de film in juli zitten kijken. Dat was middenin de zomer, remember?’ Gemma slaat haar armen over elkaar en kijkt me quasi-beledigd aan.
‘Oké, je hebt gelijk,’geeft ze dan toe. ‘Maak jij nog een bol –niet te groot deze keer alsjeblieft-, dan zal ik takjes, stenen en een wortel halen.’
‘Mij best,’zeg ik en ik buk me om nog een keer een bol te rollen. De sneeuw blijft nog verbazingwekkend goed plakken, aangezien ik even geleden nog maar nauwelijks een sneeuwbal kon maken en hem zonder uit elkaar te vallen naar Gemma’s hoofd kon gooien.
Opnieuw ploeter ik door de sneeuw. Mijn handschoenen zijn inmiddels doorweekt en mijn handen tintelen van de kou, maar voor één keer vind ik het niet erg. Ik rol een relatief gezien vrij kleine bol en til het hoofd weer op om het bolletje er tussen de proppen. Ik zet het hoofd er weer op en doe dan een stap terug. Maar ik heb nog maar nauwelijks losgelaten als het hoofd eraf valt. Ik snel naar voren en vang het nog net op, maar het blijft niet meer stabiel staan. Een zucht rolt over mijn lippen en dan ga ik aan het schuiven. Intussen steekt Gemma alvast de takjes in het lijfje en drukt de steentjes in de verse sneeuw. Dan heb ik eindelijk het evenwicht gevonden en blijft het hoofd staan.
‘Voorzichtig,’fluister ik.
‘Hm-mm,’mompelt Gemma zachtjes. Dan maakt ze voorzichtig de oogjes op het gezicht en drukt als laatste de wortel in het hoofd. Ik houd mijn adem in als Gemma het geheel loslaat, maar wonder boven wonder blijft alles staan.
‘Hij is af,’zeg ik dan zachtjes.
‘Hij lijkt niet, maar hij is af,’zegt Gemma.
‘Zo erg is het niet,’zeg ik en ik bekijk de middelhoge sneeuwpop. ‘Oké, Olaf is het niet, maar het zou zijn broertje kunnen zijn,’geef ik toe. Gemma grinnikt.
‘Het lijkt een combinatie tussen Olaf en Marshmallow.’
‘Ik moet toegeven dat je gelijkt hebt,’zeg ik.
‘Verdorie, Gemma, mijn wortel!’ Mama komt de tuin in glibberen en grijpt mijn arm vast. ‘Ach, wat een schattig ding.’
‘Zie je wel, zo erg is het niet,’zeg ik en ik geef Gemma zachtjes een duwtje tegen haar schouder. Gemma haalt haar schouders op.
‘Vooruit, je hebt gelijk,’geeft ze toe.
‘Maar ik wil wel mijn wortel terug,’zegt mama dan. Ik grinnik en trek dan de wortel uit het hoofd.
‘Nu heeft Olaf geen neus meer!’roept Gemma uit. Mama rolt met haar ogen.
‘Hij heeft eerst ook geleefd zonder, dat lukt nu vast ook wel. En ik kan niet verder met koken zonder wortel,’zegt ze dan.
‘Nou…’moppert Gemma, maar dan overhandig ik mama de wortel.
‘Nog vijf minuten, komen jullie zo eten?’
‘Ja, maar Olaf-’protesteert Gemma. Ik gris wat sneeuw van de grond en wrijf het in haar gezicht.
‘Diner in vijf minuten, kleutertjes van me,’herinnert mama ons dan. Ik grinnik en nog minstens drie minuten rennen Gemma en ik door de sneeuw, elkaar te bekogelen met sneeuw.