A ranger/traitor 250

"Hij probeerde me overeind te trekken. Je moet weten dat ik toen net zo groot was als nu en een stuk breder aangezien ik niet maanden in gevangenschap had doorgebracht en hij… hij was meer zoals jij, klein en smal. Ik zei hem dat hij me nooit terug zou krijgen en dat hij me moest achterlaten en zichzelf redden. Ik hoef jou niet te vertellen dat hij daar niet van wilde weten. Hij wist me de hele weg terug te sleuren, door sneeuw die al bijna tot zijn kuiten kwam. Ik verloor een teen van mijn linkervoet, maar dat is niets in vergelijking met mijn leven. Tegen de tijd dat ik voldoende hersteld was om te praten, was hij alweer verder gereisd. Ik hem daarna niet meer gezien tot ik jaren later weer terug was in Araluen. Hij was ondertussen gestopt met boogschieten, maar hij was gekomen om een paar kameraden van hem te begroeten. Ik had hem niet herkend als ik niet iemand zijn naam had horen zeggen. Hij wilde geen dankbetuigingen horen, maar vertelde me in de plaats over zijn vrouw en zoon. En dan dook jij ineens op, toen ik andermaal in de problemen zat. Je wist het onmogelijke te presteren en vier Skandische schepen te kapen. Zonder jou waren we waarschijnlijk allemaal al dood geweest, maar dat zijn we niet en ik heb er niet meer dan een litteken aan overgehouden. Ik denk dat je je niet kunt voorstellen hoe trots je vader nu op je is.”