01

De regen tikt zachtjes tegen het raam aan. Het maanlicht schijnt door de bomen heen op ons kleine huisje. Met mijn handen geklamt om een warme mok thee heen zit ik in de grote stoel naast het raam. De openhaart verwamt me. De lichtjes in de kerstboom geven me eventjes echt het kerstgevoel. Alles lijkt perfect. Alles lijkt alles perfect. Vanbuiten leven we allemaal in een suikerspin wereld waarin de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Vanbinnen draagt iedereen wat met zich mee, een verhaal, en herrindering. Iets wat niet zo perfect is, of waar we stiekem s'nachts over liggen te piekeren. Ik zet mijn thee even weg in de vensterbank en wil even mijn ogen sluiten. Rust. Maar de rust is niet voor lang want ik hoor de voordeur opengaan. Teken van familie. Moeizaam kom ik overeind. Kerst is leuk, maar dit is de eerste kerst zonder mama. Papa kan het nog steeds niet verwerken en wilt daarom ook het niet met zijn tween vieren. Hij wilt heel de familie erbi, die trouwens evenhard met hem mee doen. Er niet aan denken, en verder leven. Ik hoor de stem van mijn tantes en ooms al, acuut begin in te zuchten. De klinkt van de kamerdeur gaat naar beneden en niet veel later stroomt de kamer vol met familie. Alleen oma niet. Oma vind het moeilijk zonder mama, ze zegt het misschien niet maar ik weet dat ze het vanbinnen vreslijk vind. Mama kwam elke week bij haar langs, ook vaak samen met mij, een heel soms ook met papa. Oma en papa lagen elkaar niet helemaal. Maar opeens op een dag kwam mama niet opdagen bij oma. De thee was koud geworden en na een aantal keer te hebben gebelt gaf oma het op en nam aan dat ze het vergeten was. Na een aantal uren nam ze toch het besluit om maar te gaan kijken en fietste naar ons huis. Daar vond ze mama. Op de grond met een doosje pillen naast haar. Op het moment dat ik thuis kwam zat ze daar als een zielig klein meisje naast mama op de grond. Ze hield haar hand vast en kon alleen nog maar huilen. Ik, ik was alleen in shock. Wat er daarna gebeurt is, weet ik niet meer. Of wil ik niet meer weten. Mijn gedachtes worden ruw onderbroken door mijn tante die me overeind trekt en me aan alle kanten begint the knuffelen. Na al die 16 jaar dat ik leef doet ze dat altijd. Altijd. Vroeger was het grappig, nu vooral eng. Meerdere familieleden komen naar me toe en beginnen met te omhelzen. Niemand zegt enig woord over mama. Iedereen is te druk met zijn grote ego en waarom het maar zo koud is buiten. Die standaard gesprekjes met kerst of verjaardagen. Het lijkt heel gezellig. Maar alles lijkt van buiten gezellig en leuk. Vanbinnen is iedereen hier leeg. Mijn ogen gaan door de kamer heen, ze blijven hangen bij mijn tante eline die bij de foto van mama staat. De zus van mama. Half twijfelend loop ik op haar af en leg zachtjes mijn hand op haar schouder. Ze draait haar hoofd naar me en ik zie tranen als sterretjes blinken in haar ogen. Ik glimlach naar haar, ze glimlacht terug. Het liefst zou ik haar omhelzen, bij haar huilen, gillen, en gewoon alles er uit laten komen. Maar er moet maar iets aan de buitenkant niet meer perfect zijn, en de hele kerstsfeer zou verpest zijn, zo zou mijn vader dan denken. Het mooie momentje met mijn tante word verstoord door Tante Annie die de deur open zwaait. 'Emily! Kijk eens wie ik heb meegenomen uit Londen!'

(word vervolgd)