Ik heb geen olifantshuid

Ik heb geen olifantshuid. Je kan me niet eindeloos blijven beledigen, uitlachen, treiteren, plagen, uitschelden. Ergens houdt het op. Want al je woorden voelen als messcherpe ijspegels die zich diep in mijn huid nestelen, en vervolgens vormt er zich een dun laagje om me heen, alsof het me zou beschermen. Toch blijven je woorden maar komen. Ik heb geen olifantshuid. Die ijspegels verwonden me, diep van binnen, en op een gegeven moment ben ik zo koud, zo gepijnigd dat ik niet meer door kan. Dan kan ik niet langer blijven doen alsof je woorden me niets doen. Het komt er allemaal uit, alle frustraties, alle onzekerheden, alle momenten dat ik me voelde alsof ik niets waard was, en alleen door jou. Alsof niemand ooit iets om me zou geven, alsof ik voor altijd alleen zou blijven. Alsof het niet uitmaakte als ik überhaupt moeite zou doen om een fatsoenlijk uit te zien. Alsof ik dom zou zijn, en niets zou snappen. Alsof ik er niet toe zou doen. Zo voelt het als je zulke opmerkingen maakt.

Ik heb geen olifantshuid. Je kan daarna wel zeggen dat je het niet zo bedoelt, dat ik dat toch moet weten. Ik ken je immers toch? Ja, dat deed ik. Maar als je me weer gek maakt met je woorden ken ik je niet meer. Dan ben je zo’n ander persoon, niet diegene die ik dacht te kennen. En je kan keer op keer weer sorry zeggen, maar er komt een moment dat ik er klaar mee ben. En ik denk dat –dat moment steeds dichterbij komt. Want ik kan er niet meer tegen. Ik kan niet meer het ene moment aanhoren hoe stom ik wel niet ben en het andere moment je maar vergiffenis moeten geven. Op een gegeven moment ben ik het zat en hoef ik het niet meer aan te horen. Voor mezelf en voor anderen. Want ik ben niet de enige die eronder lijdt. En hoewel je woorden pijn doen, blijf ik je maar kansen geven. Waarom? Dat weet ik zelf ook niet. Ik denk dat ik je gewoon niet kwijt wil. Maar is het niet zo dat je mensen moet laten gaan die je niets goeds te geven hebben? Ik vrees dat –dat voor jou ook geldt. En het zal veel pijn doen, maar ik zal er ooit een punt achter moeten zetten. En het liefst doe ik dat zonder spijt.

Want ik heb geen olifantshuid.