Hoofdstuk 3.: Camilles POV

 Hoofdstuk 3
Camille
Iets stoorde me. De manier waarop ze zichzelf droeg, haar toon, de constructie van haar zinnen, hoe ze naar de anderen keek … Het was alsof iets haar lichaam had overgenomen, maar ik besloot er niet te veel op te letten. Emily was teruggekomen. Ze stond voor me, levend en wel.

“Emy, weet je zeker dat alles goed gaat?” vroeg ik haar terwijl ik tegen de deur van de badkamer leunde. Emily was een halfuur eerder binnengegaan en ze was nog steeds niet klaar met zich om te kleden. Ik wachtte op een antwoord en wikkelde mijn vingers om de deurknop.
“Em, ik kom naar binnen.” Mijn vingers oefende druk uit op de knop en de deur opende. Toen ik naar binnen gluurde proestte ik het uit van het lachen. Emily was halfnaakt en probeerde haar lichaam te verstoppen achter een transparant gordijn. Het enige kledingstuk dat ze aanhad was een slip van hello Kitty.
“Lach niet!” Em ’s wangen worden dieprood toen ze me zag lachen en ze nam een kleine handdoek vast om die daarna rond haar lichaam te wikkelen.
“Oh Emy, als je me wou vermoorden, kun je me dan alsjeblieft gewoon doodschieten? Stikken door te veel te lachen is een zielige dood weet je?” Na dat gezegd te hebben kreeg ik een rol wc-papier naar mijn hoofd gesmeten, wat ervoor zorgde dat mijn lachbui nog erger werd.
Het geklop op mijn kamerdeur redde ons uit de beschamende situatie.

“Ja,” Ik keek door het gaatje in de deur en zag Dylan staan, “Wat moet je zwerver?”
Dylan rolde met zijn ogen en gebaarde me om stil te zijn.
“Camille, het eten wordt nu geserveerd, je moet naar beneden komen.”
“Hmmm,” Ik gluurde over men schouder naar de badkamerdeur en beet op men lip, “Dylan, kun je de hoofddokter zeggen dat ik me niet goed voel en vandaag liever binnen blijf? Oh! En kun jij het eten komen brengen? Als iemand anders binnen zou lopen terwijl ik me aan het omkleden heb zou het catastrofaal zijn, want jij bent nu eenmaal mijn lief klein slaafje.” Ik kuchte om mijn gelach te verbergen. Een ziek meisje kon nu eenmaal niet lachen om andere mensen hun leed. Dat zou me meteen verraden als een van de dokters buiten stond.
“Fijn. Heb je veel honger?”
“Nee, de normale portie is goed, maar zorg ervoor dat er een paar snacks bijzijn die ik kan eten als ik daarna nog honger heb.”
Dylan knikte en stapte uit mijn gezichtsveld. Hopelijk was ons klein toneeltje overtuigend genoeg.

Het eten werd gebracht, maar het was niet door Dylan. Een van de andere jongens belde aan. Als ik me het goed herinnerde was Jasper zijn naam. Toen hij het eten overhandigde zorgde ik ervoor dat ik er ziek uit zag. Ik had opnieuw mijn pyjama aangetrokken en had bleke make-up over mijn lichaam gesmeerd. Jasper trapte in mijn kleine act en ik werkte hem zo vlug mogelijk weer buiten. Eens hij buiten was haalde ik Emily uit de kast en deelde we het eten.
“Cammy, waarom moest ik me verborgen houden?” Ik zette men glas neer en keek Emily verbluft aan. Emily, mijn Emily, wist al geen ander hoe de gekken in hun witte jassen konden reageren en nu? Nu vroeg ze me waarom? Ik begon mijn twijfels te trekken, maar zorgde ervoor dat ze daar niets ven merkte.
“Omdat jij hier normaal niet hoort te zijn lieverd. Als ze ontdekte dat je uit het laboratorium bent ontsnapt flippen ze.”
Emily keek nog steeds verbaasd, maar ik besloot haar geen verdere uitleg te geven. Zonder nog eens op te kijken pakte ik een stuk cake en propte het in zen geheel in mijn mond –wetend dat de slagroom een clownsglimlach op mijn gezicht zou tekenen. Mijn cake-actie had het gewenste reactie –namelijk Emily die in het lachen uitbarstte.
Lieve kleine Emily, blijf maar naïef. Geloof maar dat je iedereen hier voor de gek houdt. Ondertussen dat jij bezig bent met je klein toneeltje op te voeren ontdek ik wat er echt gaande is.
Langzaam stond ik op en wandelde ik naar de deur.
“Waar ga je heen?” Vroeg Em.
“Nergens. En jij ook niet. Ik ben om zes uur terug. Open de deur voor niemand. Begrepen? Niemand.” Ik keek haar indringend aan en ze knikte. Emily zag er zo bang uit dat ik terug naar haar toe ging en haar een kus op haar voorhoofd gaf. “Ik ben gewoon bezorgd oké? Wees nu braaf en blijf hier.”

Eenmaal de kamer uit struikelde ik haast over mijn eigen voeten. Zoveel haast had ik. Dylan. Ik moest Dylan vinden! Ik had hem beveelt om het eten te komen brengen dus waarom daagde Jasper op?