Iedereen herenigd... Ja, en dan vallen we allemaal te pletter

Yuriko probeert ons wanhopig in veiligheid te brengen maar we vonden geen houvast. Net op het moment dat we over de rand zouden vallen blijven we hangen. ' Hou vol.' Hoor ik een bekende stem zeggen. 'Ingrid?' Roep ik angstig omhoog. 'De enige echte, ik heb jullie met een liaan vast weten te pakken, dus hou jullie stevig vast, ik trek jullie op.' Zegt ze waarschuwend. Mijn vingers klauwen zich vast in de vacht van Yuriko en ik voel dat Jake zijn greep om mijn middel verstevigd. We wikkelen de liaan verder om Yuriko haar buik en poten en dan om ons zelf. 'Kan die?' Roept Ingrid vragend naar ons. 'Ja!' Roept Jake terug. Langzaam maar zeker worden we weer over de rand heen getrokken. Trillend laat ik me van Yuriko glijden en ik plof op de grond. Jake laat zich naast me op de grond zakken. 'Jullie zien nogal bleek, gaat het wel?' Vraagt Ingrid bezorgd. Jake lacht sarcastisch. ' Tuurlijk, we vielen bijna in een ravijn van ik weet niet hoeveel meter diep, waarom zou het niet gaan?' Ingrid grijnst. 'Gelukkig kwam ik jullie redden.' Zegt ze triomfantelijk. We schieten allemaal in de lach. Dan komt Eric aangerend. 'Oh gelukkig zijn jullie oké.' Zegt hij opgelucht. Ik sta op. 'Ja dankzij Ingrid.' Zeg ik bewonderend. 'Dat was een mooie plant.' Knikte Jake. Dan merkt Eric Yuriko op. 'Wat is dat?' Vraagt hij behoedzaam. Yuriko gromde verontwaardigd en ik kijk Eric verwijtend aan. 'Dit is mijn wolf, Yuriko.' Bijt ik hem toe. 'Maar wat doet ze hier?' Vraagt Ingrid nieuwsgierig. Snel vertel ik ze wat er allemaal op het paleis was gebeurd.

'En toen vonden we jullie.' Eindig ik mijn verhaal. 'Dus we hebben allemaal nieuwe proviand?' Ik knik trots. Dan maak ik alle tassen los. Het zijn er 9. Op 6 van de tassen staan namen. 'Huh, hoe wist mijn moeder dat we Sera en Ingrid zouden vinden? En dat Eric erbij zou komen?' Vraag ik verbaasd terwijl ik de naambordjes lees. 'Dat vertelden de dieren onderweg.' Legde Yuriko uit. Opeens horen we gekraak en we gaan in de aanvalshouding. Yuriko haar roep houd me tegen. 'Wacht! Dat ruikt als Amy' Zegt ze waarschuwend. 'Amy!?' Roept Ingrid vragend. En ja hoor, daar komen Sera en Amy uit de struiken. Ingrid rent gelijk naar haar zus en ik val Amy om haar hals. Als we alle verhalen hebben gedeeld deel ik de rugzakken uit. Die van mij bevat schone kleding, eten, drinken, een goede slaapzak, zaklamp, medicijnen, borstel, geld en een briefje van mijn moeder. Met trillende vingers maak ik hem open en ik begin hem te lezen.

Lieve Tessa,

Ik heb geen tijd gehad om te zeggen hoe trots ik op je ben. Ik weet dat het veel te gelijk is, maar je bent sterk en jij kan dit aan. Ik vind je zo dapper.
Hopelijk gaat alles goed, en ik verwacht je gewoon weer thuis. Geweldig dat jullie Sera en Ingrid gevonden heb. Ik ben trots op je lieverd.

Liefs,
Mama

Er rolt een traan over mijn wang. 'Hé gaat het wel?' Jake slaat troostend een arm om me heen. Ik laat hem het briefje lezen. 'En we zullen terug komen.' Zegt hij vastberaden. 'Ik bedoel, wie moet de bediening anders irriteren?' Zegt hij grijnzend. Ik schiet in de lach en veeg de traan weg. 'Kom we moeten de spullen ordenen.' Jake pakt mijn hand. Als alle spullen weer goed aan het tuigje van Yuriko vast zitten pak ik mijn staf. 'Goed, en wat doen we nu?' We kijken Eric vragend aan. Hij kijkt nogal ongemakkelijk. 'Laten we hier eerst maar de nacht doorbrengen, we zullen onze krachten nodig hebben.' Zegt hij afstandelijk. We stemmen allemaal in en we beginnen de tenten op te zetten. Ik ga samen met Jake in een tent, Amy met Sera en onder Sera haar afkeurende blik gaan Ingrid en Eric samen in een tent. Amy en Sera zullen de eerste wacht houden. Als we hebben gegeten gaan we in onze tenten liggen, Yuriko krimpt tot een heel klein wolfje en ze kruipt bij mij in mijn slaapzak. Ik moet zeggen, de heerlijke warmte is niet geheel onwelkom. Jake geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Slaap lekker kleintje.' Ik glimlach. We blijven elkaar nog lang aankijken maar dan vallen mijn ogen dicht. Midden in de nacht word ik wakker doordat Jake naast me aan het woelen is. Ik wil hem wakker maken maar dan begint hij te praten. 'Nee, niet Tessa, ze is niet dood.' Kreunt hij. Is hij nou wakker? 'Nee, neem mij en laat haar gaan.' Nee, hij slaapt nog. Ik schud aan zijn schouder. Verwilderd schrikt hij wakker. 'Hé rustig, het was een nachtmerrie.' Sus ik. 'Wil je erover praten?' Vraag ik terwijl ik zijn hand pak. Hij kijkt me aan. 'De nachtmerrie ging over jou verliezen.' Ik word rood. 'Daar moet je toch niet naar over dromen gekkie? Ik kan heus wel voor mezelf zorgen.' Zeg ik plagend. Er verschijnt een klein lachje op zijn gezicht maar dan betrekt het weer. 'Weet je wat het is met nachtmerries?' Hij kijkt me vragend aan. Ik schud mijn hoofd. 'Het is een monster wat je niet kan bestrijden, dus des te gevaarlijker.' Mompelt hij. Ik nestel me in zijn armen. 'Nu moet je een brave jongen zijn en me beloven geen slechte dromen meer te hebben.' Zeg ik. Hij grinnikt. 'Ja mam, ik beloof het.' Ik zucht tevreden en in zijn armen, en met het warme lijfje van Yuriko tegen me aan val ik in slaap.

'Wakker worden jongens!' Roept Amy terwijl ze aan onze tent rommelt. Binnen 10 minuten hebben we gegeten en ons kamp opgebroken. We staan allemaal klaar en kijken verwachtingsvol naar Eric. Hij haalt diep adem. 'De enige manier is door het ravijn.' Ik onderbreek hem. 'Dus iedereen is herenigd... Ja, en dan vallen we allemaal te pletter?' Hij schud zijn hoofd. 'Je moet niet bang zijn, hoe banger je bent hoe erger het word.' Legt hij uit. Amy lacht sarcastisch. 'Tuurlijk, we gaan ze een kilometer diepe afgrond in, waarom zouden we bang zijn?' 'Omdat ik ook nog leef.' Zegt Eric rustig. 'Oke dan.' We gaan met z'n allen aan de rand staan. Yuriko jankt protesterend, het idee staat mij ook niet zo aan maarja. Ik pak haar bij haar vacht en ik pak Jake zijn hand. We halen allebei nog 1 keer diep adem en op Eric zijn teken laten we ons vallen.