OO5 || Last Christmas × One

Enkele dagen voor het daadwerkelijk Kerstmis is, is het een drukte van jewelste. Om me heen schreeuwen mensen lijstjes naar elkaar en elfen rennen kriskras door elkaar heen om cadeautjes uit de hal te halen. Blijkbaar is er een hele zak post veel te laat aangekomen en hebben we nu ineens veel meer brieven dan gepland. Dus iedereen moet ineens ook veel meer doen dan gepland. En het wordt al meteen duidelijk dat de één daar beter tegen kan dan Dus terwijl de rest van de elfen zich een slag in de rondte rent en elkaar meer tegenwerkt dan ze elkaar meewerken, probeer ik me op mijn lijstjes te concentreren en rustig te blijven. Ik stamp het lijstje in mijn hoofd en loop dan de cadeautjeshal in. Enkele stapels zijn omgevallen en ik moet over de omgevallen spellen stappen om de cadeautjes voor Alexandra bij elkaar te krijgen. Ik vis een CD van Justin Timberlake uit de stapel, doe er parfum bij –in mijn mandje, niet letterlijk bij de CD- en pak het juiste sierraad uit de enorme mand, waarna ik op zoek ga naar een haarproduct met zo’n onuitspreekbare naam dat ik wel weet wat het moet zijn als ik het zie.
‘Kijk waar je loopt, joh!’ Ik bots per ongeluk tegen een meisje van een jaar of vijftien aan en ze kijkt me geïrriteerd aan. Ik glimlach vriendelijk naar haar. Ik kan nu maar beter de vrede bewaren, anders heb ik dadelijk alle elfen in mijn nek hangen.
‘Sorry, ik zal de volgende keer beter opletten.’ Het meisje kijkt me minachtend na en beent dan weg. Ik rol met mijn ogen en zoek dan verder.

Ik ben net bezig aan mijn zesde lijstje van die dag als ik ineens iets opvang aan de overkant van de lopende band.
‘Hij was aan het rondlopen, duidelijk op zoek naar iemand. Volgens mij gaan er een paar vliegen.’ Ik kijk niet op van de DVD en plak er een strik op.
‘Nu? Dit is toch geen goede tijd? Zie je niet hoe druk het is?’
‘Misschien is het een White? Een ouwe die eruit moet na dit seizoen.’ Dan kijk ik op. Voor zover ik weet, zijn er misschien vijfentwintig Whites in de fabriek. De de ander. Of eigenlijk… Bijna niemand lijkt er tegen te kunnen behalve een enkele White –waaronder ik, al zeg ik het zelf.
kans is dus best aardig dat ze het over mij hebben. Maar dat wil ik niet. Ik wil hier geen afscheid nemen, ik hoor hier thuis!
Dan stop ik mezelf. Die twee zijn waarschijnlijk nog allebei een Red en hebben geen flauw idee waar ze het over hebben. Waarschijnlijk kletsen ze maar wat uit hun nek en zitten ze er mijlenver naast.
Dus ik rol met mijn ogen en ga dan verder met het inpakken van Layla’s cadeaus. Ik plak het papier netjes vast en neem dan een knalroze strik in mijn handen. Even kijk ik waar ik de strik het beste kan plakken en besluit om hem toch rechtsboven te doen. Dan schrijf ik “Layla” op een kaartje en rijg hem aan de strik. Dan gooi ik het poppenjurkje samen met de DVD, de plastic broodset en de bal, in de grote zak naast me en bereid me voor op het volgende lijstje.

Met grote stappen loop ik de berg met gezelschapsspellen op. Het is ik denk wel de steilste berg hier, omdat we de meeste gezelschapsspellen hebben. Dat maakt hem wel iets minder prettig om te beklimmen, maar ja, ik moet nu eenmaal een nieuwe doos “De Kolonisten Van Catan” hebben, dus ik moet wel. Ik grasduin wat door de spellen en kom dan het juiste spel tegen. Glimlachend stop ik het spel in mijn mand en loop dan weer terug naar beneden. Bijna struikel ik over een uistekend doosje “Party Animals”, maar gelukkig weet ik mezelf net op tijd te herstellen. Ik moet een extra huppeltje maken –wat er raar uitziet-, maar hé, ik ben niet op mijn gezicht gegaan en dat is in ieder geval iets.

Ik ben net terug op mijn plaats en buig me over mijn eerste pakje als er ineens een vreemde stilte valt. Aanvankelijk besluit ik er geen aandacht aan te besteden, die nieuwelingen hebben wel vaker van die rare trekjes, maar als het echt doodstil wordt, kijk ik langzaam op.
En ik kom tot de conclusie dat iedereen naar mij kijkt.
‘Stoor ik?’ Ik draai me om en sta dan oog in oog met mijn werkgever, de kerstman.
‘Nee, nee, natuurlijk niet.’ Hoewel ik het me niet voor kan stellen dat de kerstman boos wordt als je hem tegenspreekt, is de eerste regel hier dat je de kerstman niet tegen mag spreken.
‘Zullen we dan even een eindje gaan lopen?’
‘Maar wie neemt mijn lijstje over?’vraag ik dan.
‘Doe jij dat even, Lauren?’ Hij knikt naar het meisje dat al de hele dag naast me staat. Ze knikt vluchtig en dan kijkt de kerstman me weer aan. ‘Zullen we?’
‘Natuurlijk,’zeg ik en dan laat ik alles vallen. Ik loop achter de kerstman aan deze sectie van de fabriek uit.
‘Kom even naast me lopen, we gaan naar mijn kantoor.’
‘Oké,’zeg ik en versnel mijn pas om langs de kerstman te kunnen lopen. In stilte lopen we de fabriek uit, naar buiten. De verse sneeuw van vannacht knispert onder mijn voeten en als ik bij het kantoor van de kerstman aankom, moet ik de sneeuw van mijn schoenen kloppen.
Op mijn sokken loop ik het kantoor binnen en dan wandelt de kerstman zijn kantoor door.
‘Lust je ook een kop chocolademelk, Louis?’
‘Als het geen moeite is?’
‘Natuurlijk niet, jongen,’grinnikt de kerstman.
‘Dan graag,’zeg ik.
‘Ga zitten.’ Ik knik en ga in de grote, rode stoel zitten aan de andere kant van het bureau van de kerstman. ‘Excuses voor het storen, trouwens.’
‘Het geeft niet,’zeg ik en dan krijg ik een mok warme chocolademelk in mijn handen gedrukt. De kerstman gaat tegenover me aan zijn bureau zitten en gaat dan met zijn ellebogen op het bureau zitten.
‘Ik wilde je spreken, Louis.’ Er zit een serieuze ondertoon in zijn stem die me rillingen bezorgt.
‘Ja?’vraag ik en ik probeer mezelf bij elkaar te rapen.
‘Ja,’zegt hij en hij kijkt me aan. ‘En helaas moet ik je zeggen dat waarschijnlijk geen van ons beiden dit leuk gaat vinden.’