Opdracht 2 Wat als een van de hobbits stierf in plaats van Boromir

Pippin wist niet waar hij moest kijken ,overal waar hij keek kwamen Orks op hen af gelopen, ze zaten in de val, naast hem stond Merry met zijn zwaard in de hand terwijl bloed over zijn gezicht gleed en waarschijnlijk ook uit andere wonden die hij niet kon zien, dacht Pippin met een blik vol pijn. Waarom moesten die orks juist nu op hen af komen. Waarom waren we niet in de shire gebleven, waarom hadden we niet naar Elrond geluisterd
De reisgenoten waren als bladeren in de wind verspreid door het bos terwijl orks als golven op hen afkwamen. Merry en Pippin stonden met hun rug tegen elkaar, hun zwaarden opgetrokken en onder het zwarte bloed van de orks dat hun kleding doordrenkte.
‘Merry?’
‘Zeg maar niks pip,’ Merry glimlachte terwijl hij een ork neerstak. ‘Het komt allemaal goed. Stapper zal zo komen en dan verslaat hij al die orks en wij zullen veilig zijn.’ Een glimlach sierde Merry’s gezicht terwijl hij uit alle macht een tweede ork van zich afsloeg. Drie nieuwe orks stortte zich op de jonge hobbit en sloegen steeds met hun lange zwaarden op hem in. Weer droop er bloed over Merry’s gezicht terwijl hij een glimlach tevoorschijn probeerde te toveren. ‘We zullen hier met z’n allen uitkomen, jij, ik, Frodo en Sam. Geloof me maar.’
Pippin wilde al tegen hem in gaan, maar voordat hij zijn mond open kon doen klonk achter hem het geluid van een hoorn. Boromir stond achter hen met zijn hoorn op zijn lippen en het zwaard ontbloot. Natuurlijk hadden de ork de man uit Gondor niet gezien, en waren verbijsterd toen hij met een schreeuw op hen af kwam.
‘Voor Gondor! voor de koning!’
Pippin wist niet waar hij moest kijken, Boromir’s zwaard was bijna onzichtbaar en af en toe kon hij alleen maar het staal zien dat zich daarna weer in het vlees van een ork verdween.
‘Merry! Pippin, weg hier,’ Boromir trok een ork van Merry en greep hem vast. ‘Zoek de andere ik hou ze hier wel bezig. Ga.’
Maar voor dat hij zich omdraaide om een ork te vermoorden stond nog geen twee meter voor hem een ork met een pijl en boog. Lúrth, Sarumans kapitein van het leger, trok grijnzend een pijl naar achter, klaar om hem neer te schieten, jammer eigenlijk, schoot het door Lúrth heen, ze konden zo’n goed getrainde man goed gebruiken. Saruman zou hem na wat martellen makkelijk voor zich kunnen winnen.
Ondertussen blies Boromir weer op zijn hoorn en greep zijn zwaard steviger beet, klaar om de pijl met zijn zwaard op te vangen als het moest. Hij vervloekte zich zelf dat hij in alle haast zijn schild in het kamp had laten liggen, maar hij kon het niet aan zien dat zijn kleine vriendjes zouden sterven.
En toen was het gebeurt. Lúrth’s pijl verliet de boog en gleed recht op Boromirs borst af, helaas kwam de pijl nooit aan. En alsof alle lucht uit Pippins longen waren gedrukt schreeuwde hij het uit voor dat de orks hem in alle verwarring grepen.
Merry was voor Boromir gesprongen en ving de pijl op. Helaas schoot de pijl dwars door zijn rechter oog en viel hij dood neer. Boromir werd op bevel van Lúrth ook gevangen genomen, hetzij met moeite. Voor dat ze hem weg droegen kon Pippin het dierbare gezicht van zijn neef en vriend goed zien. Een glazen oog keek doelloos voor zich uit terwijl er uit de ander een pijl stat met zwarte veren. ‘Merry.’ Fluisterde hij terwijl het lichaam van Merry steeds kleiner werd. ‘Het spijt me zo.’