'Dát is Rachel, Elizabeth Dare, ons Orakel' ' dus jullie Orakel is een meisje van negentien?'

Ik kijk Jazz hulpzoekend aan. Maar dan keert mijn zelfvertrouwen terug.
'Ik ga naar het Orakel, en we gaan niet op een queest, en daarmee uit'. Zeg ik. 'Maar we moeten-' Begon Jazz maar ze kapte zichzelf af.
'Ik hoef niet te weten wie het is, daar kom ik snel genoeg achter', Zeg ik. 'Ik kan het voelen'. Chiron keek me aan en hij knikte. 'Oké, Jazz, breng haar naar het Orakel'. Zei Chiron.
Ik stond op uit mijn stoel en ik schuifelde naar de deur. Zo dra de zware deur dicht ging draaide ik me om naar Jazz. 'Eerst moet ik naar de gewonde kampers'. Zeg ik.
'Je bent in shock, kom mee'. Zegt Jazz. 'Nee, ik heb een idee'. Zeg ik, al weet ik niet zeker of het een goed idee is.
Jazz twijfelt. 'Jah...Oké, kom maar'. Zegt ze. We lopen samen over het natte gras. 'Wat is je idee?' Vraagt Jazz na een tijdje. 'Nou ik heb gewoon een idee, vertrouw me maar gewoon'. Zeg ik maar het klinkt minder zelfverzekerd dan ik gehoopt had.

Ik open voorzichtig de deur en binnen liggen allemaal mensen, gelukkig hadden de meeste niets ergs, een paar schaafwonden of een gekneusde arm.
Meteen als ik binnen kom zijn alle ogen op mij gericht. 'Vandaag, is er natuurlijk iets heel raars gebeurd en ik wil me verontschuldigen', Maar opeens barst er een luid gejuich los. Ik staar de mensen verbaasd aan, hoe kunnen ze nou blij zijn dat ik ze verwond heb. 'J-Ja maar'. Stotter ik. Ik kijk naar Jazz die alleen haar schouders ophaalt, zij vond het blijkbaar niet raar dat de kampers me toejuichen, net alsof ze zeggen: 'Ja Lyra, geweldig verwond ons, je bent super!'. Maar dat zou achterlijk zijn
'Nee, geen gemaar, dit zijn nog minder slachtoffers dan met de normale vlaggen roven, en de meeste dingen zijn al gebeurd voor jij je KABOEM dinges deed, en trouwens de volgende keer zit je in mijn team bleu eyes'. Zegt Argus en hij geeft me een knipoog
'Wat?' Vraag ik. 'Je hebt jezelf bewezen, je bent welkom Lyra'. Zegt een andere kamper.
'Jullie zijn echt gestoord'. Zeg ik. 'Misschien'. Zegt Argus. 'Maar jij Lyra, jij bent eng machtig'.
Ik grijns en al snel staan alle kampers om me heen en moet ik een vaas laten ontploffen. De omgekeerde wereld dus 'Is dat niet gevaarlijk?' Vraag ik.
Ik krijg allemaal blikken toegeworpen die zeggen: Wat-kan-ons-dat-nou-schelen-sloop-die-vaas.
Je concentreren is niet makkelijk als je ADHD hebt maar uiteindelijk spat de vaas uit een maar tot mijn verbazing vliegen alle stukjes alle kanten op, behalve de onze.
Deze mensen zijn gestoord, ze vinden het leuk als er een kamper met een idiote kracht wordt ontdekt, en ze zijn niet bang.
Jazz pakt mijn arm en trekt me mee. 'Je kunt niet gewoon zomaar dingen laten exploderen'. Zegt ze. Ik knik 'Dat snap ik, maar ik weet nu wel dat ik het veilig kan doen'. Zeg ik.
Maar nogsteeds verschijnt er geen glimlach op haar gezicht. 'Je moet die kampers je niet laten beïnvloeden, je kunt er best mee omgaan, maar tot we weten wie je goddelijke ouder is en tot we je kunnen plaatsten kun je niet trainen'. Ik knik. Ze heeft gelijk. 'Ik vind het heel irritant dat je gelijk hebt weet je'. Zeg ik.
'Ja, ja'. Zegt Jazz. 'Kom nu maar mee, we moeten naar het Orakel'. Zegt Jazz. 'Rachel!!'
Ik staar haar verbaasd aan als er een meisje met gekruld rood haar aan komt rennen. 'Dát, is Rachel Elizabeth Dare, ons Orakel'. Zegt Jazz.
'Dus jullie Orakel is een meisje van negentien?'