35. Hungry!

“Tommie!” riep ik en ik zwaaide. “Tommie hier ben ik!” Ik zag hem rondkijken tot we oogcontact hadden. Hij glimlachte breed en zwaaide ook. Hij pakte zijn tas op en liet zijn veel te grote koffer achter zich aan rollen.
“Verooontjee!” riep hij nu en hij omhelsde me.
Ik tilde hem op en knuffelde hem hard. Ik kreeg een stevige knuffel terug en ik zette hem weer neer.
“Wat ben je groot geworden Tommie!”
“Jaa, daarom ben ik nu ook Tom.” Knipoogde hij.
Ik gaf hem een aai over zijn bol en ik nam zijn tas over. Tommie trok aan mijn jas en ik kwam iets dichterbij.
“Heb je toch een vriendje?” fluisterde hij in mijn oor.
Ik keek achterom en ik zag Maikel naar ons glimlachen. Ik lachte. “Nee, dat is Maikel, mijn nieuwe buurjongen. Hij heeft mij hierheen gebracht omdat de bus niet reed. Hij brengt ons ook weer naar huis.”
Tommie keek even aandachtig en knikte toen goedkeurend. “Het zou niet erg zijn als hij je vriendje zou worden. Is hij aardig?”
Ik lachte. “Ja, hij is aardig.”
Samen liepen we naar Maikel toe en ik stelde ze aan elkaar voor. Hij bood aan om Tommies koffer mee te nemen en met zijn drieën liepen we naar de auto.
“En” begon Tommie toen we in de auto zaten. “Hoe oud ben jij Maikel?”
“Ik ben 23. En jij?”
“Ik ben 10, bijna 11.”
“Zozo, je ziet er al uit als 12, bijna 13.”
Tommie glimlachte trots.
“En daarom zal ik jou ook Tom noemen, goed?”
“Jij bent een goede buurman.” Antwoordde Tommie daarop, en ik schoot in de lach.
“Ik ben toch zo blij met een broertje als jij!”
“Ik ben ook het allerliefste broertje wat je maar kan wensen, natuurlijk. Maar ik heb wel honger.”
Ik voelde mijn eigen buik ook knorren, aangezien ik mijn ontbijt toch maar over geslagen had, maar ik durfde Maikel niet te vragen om ergens te stoppen. Hij reed al voor me heen en weer, en dat was meer dan genoeg. “Ik heb vanmorgen boodschappen gedaan, dus dan kunnen thuis lekker eten.”
“Ik heb een beter idee.” Zei Maikel en hij wees naar een bordje dat boven de weg hing dat vermeldde dat er een wegrestaurant aankwam.
Dankbaar keek ik hem aan en ook Tommie glimlachte.
“Ja, dat is inderdaad een beter idee Veroon!”
Maikel nam de afslag en zodra hij geparkeerd had stapten we uit. We liepen het restaurantje binnen en pakten allemaal een bordje waarmee we langs het lopend buffet liepen.
“Pak maar wat je lekker vind Tommie.” Zei ik nog tegen hem, maar hij was al onderweg naar de warme broodjes. Ik keek hem nog even na.
“Je hebt een leuk broertje.” Glimlachte Maikel, die ook keek hoe hij frietjes naast zijn broodje hamburger legde.
“Ja.” Beaamde ik. “Het is een gezellig kind.”
Met onze volle dienbladen liepen we naar de kassa.
“Mijn beurt.” Zei ik toen ik zag dat Maikel zijn portemonnee al pakte. “Deze drie samen, alstublieft.” Liet ik de mevrouw achter de kassa weten, en ik rekende af.
“Het is best beschamend voor mij hoor, als jij als vrouw zijnde het eten afrekent.” Zei Maikel toen we aan tafel zaten.
“Ach kom op nou zeg, het is de 21e eeuw hoor!” antwoordde ik verontwaardigd.
“Maar ik ben nog steeds degene met een baan.”
“Slecht argument. Ik heb trouwens ook een baan, ik verdien alleen nog niks. En trouwens, bereid je er maar op voor want je krijgt ook nog benzine geld van me.”
“Ja, maar dat neem ik niet aan.”
“Oh nee? Dan maak ik het wel over.”
“Je hebt mijn rekening nummer niet.”
“Maar die krijg ik wel.”
“Van wie dan?”
Hm, dat was een goeie. Quasi boos keek ik hem aan.
“Eet nou maar lekker, ik vind het gezellig met jou en Tommie.”
“Met Tom.” Kwam Tommie tussen ons.
Ik lachte en Maikel keek beschuldigd. “Sorry Tom, ik zal het niet meer doen.”
“Dan is het je vergeven.”
“Wijsneus, eet jij maar gewoon je ongezonde hap.”
Ik lachte en we begonnen met eten. Ja, het was zeker een goede buurman.

You guys are cute together, make it happen! ~ Tommie.