Bijna geveld door lava... Maar toch een nieuw record

Behendig ontwijk ik een vallend rotsblok. 'Pas toch op Jazz.' Schreeuwt Rayo bezorgd. Ik lach. Rayo is mijn overbezorgde Sater vriend. Maar ik laat me niet afleiden. Lenig zwaai ik mijn been over het volgende steun punt en ik hijs me op. Dan komt er weer en onverwachtse lavastroom dat een stuk van mijn broek pijp brand. 'Ah fuck.' Vloek ik hardop. Snel bestudeer ik de brandwond. Gelukkig niet iets wat de Apollo kinderen niet kunnen genezen, ik zoek zo wel mijn kruiden. Nu alleen tanden op elkaar en doorgaan. Ik werp mezelf naar het volgende handvat. Bijna word ik geveld door nog meer lava maar dat kan ik nog net ontwijken. Ik plaats mijn voet in een gat en duw mezelf naar boven. 'Kom op, je bent er bijna.' Roept Rayo van de grond. Nog 5 meter, nog 4 meter. Ik ontwijk nog meer rotsblokken. Nog 3 meter, nog 2 meter, nog 1 meter nog een halve meter. Dan word ik geraakt door een rotsblok en val ik naar beneden. Snel grijp ik een handvat vast. Gelukkig ben ik maar 2 meter naar beneden gevallen. En dan, zo snel als een cheeta, klauter ik naar de top en hijgend druk ik op de stop knop. Heel langzaam verschijnen de rode cijfertjes die mijn tijd aangeven. Mijn oude record was 2 minuten en 49 seconden. Er verschijnt een 2 en dan een 33. 'Yess!' Triomfantelijk stomp ik met mijn hand in de lucht. Lenig slinger ik via de handvatten naar beneden en op het laatst maak ik een salto. Met een zachte plof beland ik netjes op de grond en ik omhels Rayo. 'Het is me gelukt. Ik heb mijn record verbroken! Mijn tijd was 2 minuten en 33 seconden.' Juich ik. Rayo kijkt me bewonderend aan. Ik sla mijn arm om zijn schouder. 'Kom geitenjongen, we moeten ff naar de hulppost voor mijn been.'

Bij de hulppost aangekomen pak ik mijn kruidendoos en haal er een paar genezende kruiden uit en maak er een mengsel van. Voorzichtig smeer ik het over de brandwond en het voelt gelijk al beter aan. Dat is het handige van een Apollo kind zijn, wij genezen. Als ik klaar ben loop ik met Rayo naar buiten. 'Welke les heb je nu?' Vraagt hij terwijl hij naast me loopt. 'Pegasusrijden.' Zeg ik blij terwijl ik een huppeltje maak. Hij grinnikt. 'En dan mag ik weer naar mijn lieve skyfall.' Zucht ik. Skyfall is zo goed als mijn pegasus. Tuurlijk, andere kampers mogen er ook op maar ik ben degene die hem van die griffioen heeft gered en dag en nacht heeft verzorgd. Hij vertrouwt mij echt en ik hem. Zingend kom ik de stallen binnen en Skyfall hinnikt als begroeting. Dat is nog zoiets, volgens iedereen kan ik super goed zingen, ook een Apollo ding. ‘Hey schoonheid!’ Begroet ik de bruine pegasus vrolijk. Hij duwt met zijn zachte neus tegen mijn wang. Ik schiet in de lach. Ik haal hem uit de stal en hij loopt trots met opgeheven hoofd. Ik geef hem lachend een duwtje tegen zijn flank. ‘Uitslover. Maar je bent wel de mooiste hoor’ Grinnik ik. In de stal naast die van Skyfall hoor ik verontwaardigd gehinnik. 'Jaja Blackjack, jij bent ook heel mooi.’ Zeg ik grijnzend tegen de zwarte pegasus hengst. Hij briest triomfantelijk. Schuddend met mijn hoofd loop ik naar buiten, gevolgd door Skyfall. Eerst zet ik mijn strijdhelm op en dan zwaai ik lenig mijn been over zijn rug. Hij staat te trappelen om op te stijgen. Ik leg mijn hand op zijn flank wat het teken is dat hij op kan stijgen. Ik wikkel een pluk van zijn manen om mijn hand aangezien Skyfall zijn opstijgings kwaliteiten… hoe zal ik dat zeggen… soms nogal wiebelig zijn. En ja hoor, daar gaat hij en ik voel de wind door mijn haren wapperen. Zodra we op een goed niveau zitten spreid ik mijn armen en laat me overspoelen door de vrijheid. Genietend doe ik mijn ogen dicht en ik geef me volledig over aan de lucht. Plosteling trekt iets beneden mijn aandacht. Het zijn Percy en Annabeth met een meisje tussen hen in. Leyla de bosnimf komt achter hun aan. ‘Help, iemand van de Apollo kinderen!’ Roept Percy. Snel laat ik Skyfall dalen maar doordat ik zo gehaast ben vergeet ik weer een pluk om mijn hand te doen. 3 Meter boven de grond begint Skyfall te wiebelen en ik val die 3 meter naar beneden. Met een smak klap ik op de grond maar ik krabbel gelijk weer overeind en ren naar ze toe. ‘Wat is er gebeurt?’ Vraag ik bezorgd terwijl ik 1 arm van Annabeth overneem en meeloop naar de hulppost. ‘Euh, ze kwam nogal op een schokkende manier erachter dat ze wereld waarin ze leeft niet de wereld is die ze denkt dat het is.’ Legde Percy moeizaam uit. Ik had gelijk medelijden met het meisje toen ik het hele verhaal had gehoord. ‘Leg haar hier maar neer.’ Zeg ik terwijl ik snel een bed vrijmaak. ‘Annabeth, pak jij even de nectar en ambrozijn?’ Ik kijk haar vragend aan en ze rent weg. Als ze terug komt geef ik het meisje de medicijnen. Langzaam opent ze haar helblauwe ogen.