Eindelijk gevonden

Mijn hand sluit zich om een stok. Het is niet veel maar ik ben in ieder geval minder weerbaar. Dan krijg ik door wat het geluid is. Het zijn zware doffe poten die zich voortstuwen in de aarde. Op dat moment weet ik 2 dingen zeker, het is iets groots, en het komt overduidelijk MIJN kant op. Ik gok dat ik nog zo'n 10 seconden heb voor het ding bij me is en ik zet me schrap. Nog 3, nog 2 nog 1. Ik sla met de stok en hoor een waarschuwende blaf. Mijn slag bevriest in de lucht. Langzaam laat ik de stok zakken. Voor me staat een maar al te bekende witte wolf. 'Yuriko?' Vraag ik aarzelend. 'Gosh, ik dacht ff dat je me echt ging slaan.' Zegt mijn wolf opgelucht. Huilend sla ik mijn armen om haar hals en begraaf mijn gezicht in haar warme vacht. 'Wacht, hoe gaat het met mijn moeder en de andere inwoners? En hoe heb je me gevonden?' Vraag ik terwijl ik driftig de tranen van mijn wangen wrijf. 'Het gaat goed met ze, we hebben de gewonden verzorgd maar gelukkig waren dat er niet veel. Toen heeft de koningin mij op pad gestuurd met nieuw proviand enzo. Nou het was nog wel lastig jullie te vinden. Jullie waren echt super snel maar gelukkig kwam ik Miracle, Moonlight en Prince tegen die me konden zeggen welke kant jullie op gingen. En toen volgde ik jullie geur en kwam op een kampplek waar jullie waarschijnlijk net weg waren en toen vond ik jou.'' Vertelde Yuriko trots. 'Ik ben zo trots op je.' Zeg ik terwijl ik haar nog een dikke knuffel geef. Dan merk ik dat mijn spullen weer terug zijn. Mijn staf ligt naast me en mijn rugtas zit stevig op mijn rug gegespt net als toen we het bos ingingen. Snel pak ik mijn staf van de grond en ik voel me weer veilig. 'Kom, dan gaan we de anderen zoeken.' Zegt ze terwijl ze op de grond gaat liggen. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ga je er nog op of moet ik hier maar doodvriezen op deze koude grond.' Klaagde Yuriko. 'Maar ik ben toch veels te zwaar?' Vraag ik vertwijfeld. Ze maakt een snuivend geluid. 'Laat me niet lachen.' Ik haal mijn schouders op en sla mijn been over haar rug. Wacht, de tassen zitten ergens aan vast. Het is een soort primitief zadel. Mijn voeten plaats ik in de beugels tussen de schouderbladen en de tassen in. 'Klaar?' Vraagt Yuriko. Ik haal diep adem. 'Jep.' En dan begint ze te rennen.

Voor de mensen die het zich afvragen, rijden op een wolf is 1 van de coolste dingen ooit. Natuurlijk was Yuriko ook geen normale wolf want welke wolf is nou net zo groot als een paard? Maar goed, het rijd heerlijk en volgens mij genoot Yuriko er ook van om haar benen te strekken. Zo raasden we door de bossen. Plotseling staat Yuriko stil. 'Wat is er meisje?' Vraag ik bezorgd. 'Oh niets, ik ruik alleen 1 van de andere warriors.' Zegt ze terwijl ze weer begint te lopen, nu met haar neus dicht tegen de grond. 'Weet je wie het is?' Vraag ik opgewonden. 'Hmm, een jongen. Ja, het is Jake.' Zegt ze dan vol overtuiging. Mijn hart maakt binnen in mij een salto. 'We komen zo bij nog een beekje. Daar is hij volgens mij want daar is de geur het sterkst.' Meld Yuriko. We hoeven alleen nog de struiken voorbij en dan zijn we bij het beekje. Daar versnelt alles maar mijn hersenen merken alles op. Jake die met een zelfgemaakte speer klaar staat om aan te vallen. Er klinkt een ijzingwekkende gil. Volgens mij ben ik het maar ik weet het niet zeker. Dan doe ik het enige dat kan en ik sla zijn speer uit zijn handen voor hij Yuriko verwond. Met een kreet van pijn laat hij zijn speer los. 'Verdomme.' Vloekt hij. Dan als hij mij ziet worden zijn ogen groot. 'Tessa.' Fluistert hij. Er springen tranen van opluchting, dat hij nog leeft, in mijn ogen terwijl ik me van Yuriko haar rug laat glijden. Jake neemt me in een verstikkende omhelzing. 'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.' Zegt hij zacht in mijn oor. 'Euh, Jake geen... adem.' Zeg ik moeizaam. Hij laat me los. Dan zie ik dat zijn hand blauw word. 'Sorry van je hand maar ik kon je Yuriko niets aan laten doen.' Zeg ik. Ik voel me nu echt schuldig. Hij wuift mijn verontschuldigingen weg. 'Natuurlijk, ik had hetzelfde gedaan.' Zegt hij terwijl hij Yuriko door haar vacht aait. 'Ik weet er al iets voor.' Hij gaat op zoek naar iets bij het water. Even later komt hij terug met blauw mos. 'Dit mos heeft geneeskrachtige werkingen.' Legde hij uit. En ja hoor toen hij het op zijn hand legde verdween de blauwe plek.

Na alle 3 verteld te hebben wat er allemaal is gebeurd besluiten we de anderen te gaan zoeken. 'Kom maar, ik kan jullie wel allebei dragen.' Zegt Yuriko. Jake en ik kijken elkaar twijfelend aan. 'Kijk dan ik kan jullie makkelijk dragen.' Zegt Yuriko en terwijl ze dat zegt word ze nog groter. Jake en ik kijken met open mond toe. 'Hoe kan dat?' Vraagt Jake verbijsterd. 'Trucje geleerd van de koningin.' Legt Yuriko uit. Nu passen we er makkelijk met z'n tweeën op. Ik stijg eerst op en Jake plaatst zichzelf achter me. Onderweg valt hij tegen mijn rug in slaap. Ik glimlach. Gelukkig zitten we goed.

Na een tijdje rennen gaat de bosgrond over in steen maar ik let er niet echt op. Totdat Yuriko een noodstop maakt en we rakelings langs een duizelingwekkend diep ravijn schieten. Jake schrikt wakker en het eerste wat hij ziet is het ravijn. Hij maakt een angstig geluid. Yuriko neemt een grote sprong, haar nagels klauwen zich in de grond en ze slipt weg. Dan valt ze opzij en zo schuiven we over de grond naar de rand van het ravijn.