OO4. Cameron Daniël Rodriguez

Ik zat rustig op de bank met mijn ogen gesloten. Ik wist dat Rebecca met mijn moeder aan de deur stond te praten. Maar eerlijk gezegd had ik totaal geen zin in bezoek. 'Cameron' hoorde ik een zachte meisjes stem zeggen. Ik opende mijn ogen en keek naar Rebecca. Ik ging voorzichtig rechtop zitten en Rebecca nam plaats naast me. 'Cameron ik ben zo bezorgt' zuchtte Rebecca. 'Ja je hebt heel de school al verteld hoe zielig je bent' zuchtte ik zacht. 'Wat zeg je?' vroeg Rebecca met een lief stemmetje. 'niks schat' zei ik. Ik gaf haar een kus op haar wang en pakte mijn krukken. 'Zullen we naar boven gaan?' stelde ik voor. Rebecca knikte en hielp me overeind. Ik stapte tree voor tree de trap op en was totaal kapot toen ik boven aankwam. Rebecca ondersteunde me en hielp me om op mijn bed te gaan zitten. Ik liet me achterover op bed vallen en keek naar het plafon. Rebecca ging naast me liggen en sloeg haar armen om me heen. 'Cam, het komt allemaal wel weer goed' zei ze zacht. Ze kwam iets overeind en drukte haar lippen op de mijne. Ik sloot mijn ogen en kuste haar terug. Het voelde anders. Anders dan ik dacht. Rebecca was lief en zorgzaam maar verhalen die ik over haar hoorde vond ik maar niets. Ik duwde Rebecca iets van me af en kwam overeind. 'Wanneer denk je dat je weer alles mag doen?' vroeg Rebecca. 'Ik heb geen idee, ik hoop morgen al maar dit ligt er gewoon aan hoe ik me voel' zei ik. Ik liep naar het raam en keek even naar buiten. Ik wist dat Emily tegenover me woonde maar ik zag haar helaas niet lopen. 'Wil je iets leuks gaan doen anders?' Rebecca kwam achter me staan en sloeg haar armen om mijn middel. Ik draaide me om en trok haar in een omhelzing. 'Ik wil niks, ik wil je gewoon even vasthouden' zei ik zacht. Ik sloot mijn ogen en liet mijn voorhoofd rusten op haar schouder. Ze rook wel echt ontiegelijk lekker naar bloemen. Er gingen een aantal minuten voor bij en Rebecca duwde me van haar los en keek me aan. 'Eigenlijk ben je best romantisch hé Cameron' zei Rebecca. Ik moest lachen en pakte mijn krukken. 'We kunnen een ijsje gaan halen?' stelde ik voor. Rebecca knikte en trok haar jas aan. Ze hielp me om mijn jas aan te doen en gaf me een kus op mijn lippen.

Rebecca en ik liepen de ijssalon in en ik schrok bij het zien van Emily. 'wat doe jij hier?' zei ik lachend. 'Nou laat me even raden... Misschien ben ik aan het werk?' zei Emily lachend. 'Oh stomme vraag' zuchtte ik. 'Nou wat willen jullie?' vroeg Emily. 'Wat wil je Rebecca?' vroeg ik. 'Doe mij maar een bakje met aardbei en citroen' zei Rebecca. Rebecca pakte mijn hand vast en keek vals naar Emily. Emily (die niets door had) zette het bakje op de toonbank en keek me lief aan. 'Doe mij maar een horentje met ..' Emily zette het horentje in de houder en keek me aan. '2 x chocolade en 1x aardbei' zei ze. Ik knik en gaf haar een briefje van 5. 'Hou de rest maar' Rebecca trok me mee naar een tafeltje buiten en begon aan haar ijsje. Hoe kon Emily weten wat ik wilde? Ik wist zelf nog niets eens wat ik wilde gaan bestellen. 'Is het lekker?' vroeg ik aan Rebecca. Rebecca knikte en prikte met haar lepel in het bakje. 'Cam' zei ze zacht. 'Ik vind het helemaal niet fijn dat jij en Emily zo met elkaar omgaan. ' ze keek me aan en toen weer naar het bakje met ijs. 'Hu waar komt dit nu weer vandaan?' ik was verbaasd over wat Rebecca zei. Hoezo was het een ramp als ik met Emily omging? 'Nou je bent je geheugen kwijt, en ik heb echt moeten vechten om jou vriendin te kunnen zijn, Emily stond altijd in de weg' het was even stil 'Misschien vind jij het gek dat ik me hier niet fijn bij voel maar zou je haar minder willen zien voor mij?' ik zag dat Rebecca zich wat onzeker voordeed maar besloot toch in te gaan op wat ze vroeg. Ik kan me het best voorstellen dat het vervelend voor haar is als ik met een ander meisje uit ga steeds. 'ik zal haar minder zien, als ik jou daarmee een fijner gevoel geef' zei ik. Rebecca gaf me een glimlach en drukte een kus op mijn wang. 'Je bent nog steeds dezelfde jongen waar ik zo stapel verliefd werd' zei Rebecca zacht. Ik gaf haar een glimlach en toen Rebecca zich weer richtte op het ijs keek ik richting Emily. Emily had haar lange bruine haar in een staartje zitten dat sierlijk achter haar aan bewoog. Stop Cameron. Je hebt net iets beloofd. Stop met kijken. Stop met denken. Stop met lachen als ze naar je kijkt. Dit gaat een moeilijke periode worden. Ik nam een hap van mijn ijs en keek naar mijn telefoon. 'Oh Rebecca wil je me nog wat vertellen over ons?' zei ik wat afgeleid. 'waar moet ik beginnen!' zei ze vrolijk. Ik nam nog wat happen van mijn ijs en keek Rebecca aan. 'Nou toen je nog aanvoerder van het team was en jullie speelde wedstrijden was ik er altijd om je aan te moedigen' ze nam een klein hapje van haar ijs en ging weer verder met haar verhaal. Mijn gedachtes dwaalde langzaam af en ik kreeg opeens een paar steken in mijn hoofd. Ik kreunde zacht en liet mijn ijsje op de grond vallen. Ik plaatste mijn handen tegen mijn hoofd en er stroomde wat tranen over mijn wangen. 'Cam!' zei Rebecca geschrokken. 'HELP' hoorde ik Rebecca gillen. Ik hoorde wat voetstappen naar me toe bewegen en voelde daarna Emily's handen langs mijn gezicht. 'Cameron, wat voel je' zei ze geduldig. 'Ik. ahhr' de zin die ik wilde zeggen werd verstoord door wat kreunen die mijn mond verlieten. 'Rebecca bel 112' zei Emily nu wat paniekeriger. Ik sloot mijn ogen en voelde mijn lichaam zwaarder worden. 'CAM, blijf bij me' ik voelde hoe mijn lichaam tegen de grond aan kwam en ik merkte hoe mijn ademhaling onregelmatiger werd. 'Verdomme Cameron' gilde Rebecca naar me. 'Fuck, hij ademt niet meer' hoorde ik een mannen stem schreeuwen. Wat? adem ik niet meer? hallo ik lig hier gewoon? ik adem nog ! ik probeerde mijn ogen te openen maar er kwam geen reactie. Ik voelde hoe Rebecca in mijn hand kneep. Daarna voelde ik een vreemde beweging op mijn borst gevolgd met 2 zachte lippen die zich rondom mijn mond vormden.