{005} Calum Hood

We blijven nog een paar uur in de kelder hangen met z’n allen en voor het eerst in mijn leven ben ik blij dat ik vroeg ben opgestaan. Vooral wanneer Olivia met een goed idee komt.
‘’Jongens! Kunnen we daar niet heen gaan?’’ roept ze opeens uit. Verbaasd kijken we haar aan. ‘’Uh… waarheen precies?’’
‘’Oh, sorry, jullie weten natuurlijk niet waar ik het over heb. Maar we moeten nog bedenken wat we gaan doen met ons uitje. En daarnet hadden we het over de Efteling… kunnen we daar niet naartoe gaan?’’
‘’Het zou wel leuk zijn,’’ voegt Layla er meteen aan toe. ‘’Ik bedoel, daar is alles begonnen. Luke en Joan en Cal en ik hebben daar verkering gekregen en we zijn die dag echt bevriend geraakt met z’n allen.’’
‘’En daarbij wil ik kijken of Calum nog in de Vogel Rok durft!’’ schatert Michael.
Ik sta op om hem te slaan, maar als ik eenmaal weer zit, knik ik. ‘’Ik vind het ook echt een goed idee! Het zou echt superleuk zijn als we er weer heen gaan.’’
‘’Oké, wie stemt er voor de Efteling?’’ vraagt Joan.
Alle handen gaan omhoog – dat is dus duidelijk. ‘’Oké, iemand een idee wanneer we kunnen gaan?’’

Daarna gaat alles heel snel. We kiezen een datum om te gaan – zaterdag over twee weken – en Luke en Michael zijn al dagenlang bezig met hun wedstrijd. Ik weet nog steeds niet Michael moet koppelen, daarom houd ik hem scherp in de gaten, om te zien wie hij heeft. Maar hij probeert zo onopvallend mogelijk te doen en shit, het lukt hem nog ook.
Layla en Joan houden zich totaal niet bezig met de wedstrijd, net als Ashton – ook al maakt Ashton er juist een groot deel van uit, omdat Luke hem en Olivia moet koppelen. Maar ja, dat weet Ashton natuurlijk niet.
Ik krijg steeds meer zin om naar de Efteling te gaan. Ik kan haast niet wachten, maar gelukkig gaan we over – ik tel de dagen even – inmiddels vijf dagen al weg. De tijd lijkt echt te vliegen.

Het enige probleem waar ik tegenaan loop, is Layla. Want ze is nog altijd niet in topvorm. Op sommige dagen blijft ze gewoon thuis en laat ze niks van zich horen, op andere dagen komt ze wel naar school en gaat alles prima. En dan heb je ook nog van die dagen dat ze wel naar school komt, maar halverwege de dag naar huis gaat, of wel blijft maar lusteloos voor zich uit zit te staren. Ze zegt dat ze gewoon ontzettend moe is, maar er is meer aan de hand, dat weet ik zeker. En ik probeer het al dagenlang uit haar te krijgen, maar ze blijft hetzelfde antwoord geven: ‘’Ik ben gewoon moe, Cal. Het gaat wel.’’
Ik vraag me af of het wel verstandig is dat ze meegaat naar de Efteling – al zou ik het natuurlijk vreselijk vinden als ze niet mee kan, maar toch, haar gezondheid is belangrijker – maar ze wuift het weg elke keer als ik erover begin. En ik wil niet overbezorgd lijken – al weet ik dat ik wel overbezorgd lijk – en ik wil ook net mijn zin doordrijven, maar als er iets ergs is, wil ik dat gewoon weten.
Daarbij hebben we al acht maanden iets. Dan mag ik het toch wel weten?

De dag erna is het dinsdag – nog maar vier dagen! – en net als ik bij mijn kluisje wil weglopen om naar huis te gaan, voel ik mijn mobiel trillen in mijn zak. Ik kijk en zie dat ik gebeld wordt door een voor mij bekend nummer; het nummer van Layla's huistelefoon.
Ik neem op en begroet de persoon aan de andere kant van de lijn.
''Hoi, met Sven,'' klinkt er.
‘’Hé Sven, hoe gaat het met je?’’
‘’Wel goed, met jou?’’
‘’Prima.’’
‘’Mooi. Maar eh, ik wilde eigenlijk vragen of je vanmiddag misschien zou willen helpen met muziek.’’
Ik herinner me weer onze afspraak – ik zou hem helpen met muziek! Dat was ik dus helemaal vergeten. Gelukkig belt hij erover, anders was er niks meer van gekomen. ‘’Ja, is goed. Ik ben nu uit, vind je het goed als ik nu naar je huis toekom?’’
‘’Is goed, dan zie ik je zo!’’

Layla had nog een uur les, en dat was maar goed ook, anders was er niks van muziek terechtgekomen. Maar gelukkig ging het goed en een uurtje later sta ik alweer thuis.
Maar ik heb werkelijk geen moment rust vandaag, want ik bedenk me net dat ik nog steeds een lied moet schrijven voor ons optreden. De andere jongens hebben hun liedjes al af en we hebben ze zelfs al geoefend, ik vind ze echt gaaf. Nu die van mij nog…
Ik beloof mezelf om zondag, de dag na de Efteling, echt te beginnen. Misschien krijg ik daar nog wel wat inspiratie.

Wanneer het eindelijk vrijdag is, zijn we allemaal vrolijk – iedereen heeft zin in morgen. We zijn dan allemaal al wel zestien of ouder, maar toch blijft de Efteling leuk. Vooral omdat er voor een paar van ons mooie herinneringen aan hangen.
Ons rooster is wel echt vreselijk vandaag, ondanks dat we het eerste uur vrij zijn;
2.Wiskunde
3.Wiskunde
Pauze
4.Engels
5.Biologie
Pauze
6.Muziek
7.Geschiedenis
Serieus, een blokuur wiskunde, biologie en het laatste uur geschiedenis? De idioot die dit rooster heeft bedacht moet ons wel echt haten. Vrijdag het zevende uur geschiedenis is een regelrechte marteling, vooral als je het krijgt van mijn docent. Ik ben zijn naam inmiddels al vergeten, maar hij is zo moordlustig dat zelfs ik er gek van wordt. Normaal zou ik het niet zo erg vinden als een docent vertelde hoe de moordenaar van Willem van Oranje, Balthasar Gerards, gemarteld werd voor zijn daad, maar deze docent vertelde het met zoveel details dat twee meisjes en een jongen uiteindelijk het lokaal uit zijn gerend de vorige les. En ik verwacht deze les weer zo’n stunt.
Maar nu is het gelukkig nog tien over negen en ik zit met Michael, Luke en Ashton in de aula. De meiden hebben helaas al les – vrijdag het eerste uur geschiedenis, ook zo fijn.
Toch komt dat ons nu wel goed uit, want we zijn ons optreden aan het bespreken.
‘’Jongens, het optreden is over precies twee weken – nou ja, twee weken en één dag,’’ begint Michael. ‘’En zoals beloofd hebben Ashton en ik een, uiteraard supergaaf, nummer geschreven. Het heet English Love Affair. Dus ik stel voor dat we vanmiddag en zondag extra repetities houden, zodat we onze nieuwe liedjes goed kunnen oefenen. Want ik heb zelf nog een nummer geschreven, The Only Reason.’’
‘’Goed plan,’’ zegt Luke meteen. ‘’En Cal en ik hebben ook nog een nummer geschreven.’’
‘’Hoe heet het?’’ vraagt Ashton nieuwsgierig.
‘’Out Of My Limit,’’ antwoordt Luke, waarna hij naar me knipoogt. Ik grinnik; eigenlijk heeft Luke de hele tekst geschreven en die gisteravond naar me toe gestuurd. Ik heb alleen één zinnetje veranderd in de tekst. Maar, zoals Luke al had gezegd; dat hoeven zij niet te weten.
‘’Goed, dan hebben we alle liedjes – behalve die van Calum. Hoe zit het daarmee?’’ vraagt Michael.
Ik voel mezelf rood worden. De jongens worden boos als ik ze vertel dat ik nog helemaal niks heb, zeker weten.
‘’Hij is bijna klaar,’’ mompel ik. ‘’Over een paar dagen laat ik hem horen, goed?’’
‘’Goed, maar schiet wel op, oké? We hebben niet zoveel tijd meer,’’ zegt Michael.
‘’Jongens, ik vind het een goed idee hoor, van die extra repetities. Maar kunnen we niet elke week vaker oefenen? Het optreden moet écht goed gaan!’’ zegt Ashton.
Iedereen is het ermee eens – dat wordt dus nog minder vrije tijd voor mij. Maar ik heb het ervoor over, want Ashton heeft echt gelijk; het optreden moet écht goed gaan. Dat moet gewoon.

Die avond hebben we alle drie de nieuwe liedjes geoefend, en met veel voldoening hebben we pizza besteld. ‘’We verdienen wel wat lekkers na al dat harde werk!’’ riep Michael uit, en ik vond niet dat hij ongelijk had. Daarom hadden we een grote pizza salami en een grote pizza Hawaï voor ons op tafel liggen.
‘’Jongens, er ligt nog maar één stuk,’’ mompelt Michael. ‘’En we weten allemaal wie die krijgt, hè?’’
‘’Ja… ik!’’ Ik grijp snel het laatste stuk pizza. Michael gaat naast me zitten en pakt het stuk af, waarna hij een veel te grote hap neemt en zijn mond helemaal vol zit.
‘’Gast!’’ roep ik. Ik wil nog snel een hap nemen, maar Michael pakt het stuk alweer van me af. ‘’It’s mine!’’ roept hij, terwijl hij nog een hap neemt.
‘’Dit zag ik al aankomen,’’ grijnst Ashton. ‘’Maar ik heb al maatregelen getroffen.’’
‘’Oh ja?’’ vraagt Luke, met één opgetrokken wenkbrauw.
‘’Ja. In het laatste stuk heb ik rode pepers gedaan!’’ Ashton begint te schateren en al snel doen Luke en ik met hem mee, terwijl Michael naar boven is gerend om onder de kraan te gaan hangen.

----

Hè, eindelijk weer eens een update die op tijd is, haha.
Echt geweldig, ik heb deze wee heel veel uitval - gisteren had ik alleen het 3e, 4e en 5e uur les, vandaag viel het 1e uur uit en morgen vallen het 1e en het 7e uur uit. En heel volgende week heb ik verkort lesrooster vanwege rapportvergaderingen.
Oftewel, ik heb eindelijk weer wat vrije tijd, haha.