Mijn beste vriendin is een nimf.....Verontrustend.

Ik zat in de les en probeerde op te letten, nou ik was eerlijk gezegd wel gestopt met proberen, ik begreep er toch niets van aangezien alle letters me leken te willen pesten.
'Lyra!' Mijn leraar sloeg met zijn vlakke hand op mijn tafeltje. 'Wat heeft mijn tafeltje jou ooit misdaan?' Vroeg ik grijnzend.
Mijn vriendin Leyla keek me geschrokken aan. Maar daarna wierp ze me de o zo bekende wat-heb-jij-nou-weer-gezegd blik toe.
'Naar het schoolhoofd, ik ben helemaal klaar met jou, wegwezen!' Riep hij uit. 'Nee'. Zei ik simpel, ik ging niet weer naar dat kantoortje daar gebeurde altijd rare dingen.
'Nu!' Riep de leraar uit. Ik stond op en beende de klas uit. De leraar moest natuurlijk zo dom zijn om niet met me mee te lopen.
Ik liep de gang in en ik ging tussen de jassen en tassen liggen. Daar pakte ik mijn tekenschrift en het potlood dat standaard in mijn haar zat en begon ik te tekenen.
Nog geen vijf minuten later kwam Leyla al de gang in. 'Wat doe jij nou!?' Riep ze uit. 'Je hebt echt een doodswens'. Ik grijnsde. 'Ja, niet naar het schoolhoofd gaan daar staat vast en zeker een doodstraf op'. Leyla keek schichtig om zich heen. 'Trek je jas aan, we gaan'. Zei Leyla. Het meisje had een ziekelijke groene kleur gekregen en haar haren werden nog witter dan ze al waren. Toen gebeurde het. Ze was een bosnimf. Ik strompelde achteruit en viel tegen de kapstok aan. 'J-je bent groen...Dit moet een of andere zieke grap zijn'. Zei ik. 'Verbergt....De mist'. Mompelde Leyla. Ze pakte mijn arm en trok me gewoon mee naar buiten, natuurlijk had ik geen problemen met spijbelen. Maar om door een bosnimf die ooit mijn allerbeste vriendin was geweest naar een mysterieuze plek te worden gebracht was toch iets anders.
'Wat is de mist'. Riep ik hijgend. 'Dat verbergt dingen voor stervelingen en in dit geval ook voor jou maar toen ik in paniek raakte kon je zien dat ik...'. Ik grinnikte.
'Dit is echt achterlijk'. Een gebrul klonk achter ons en Leyla jammerde 'Ik had hier nooit mee toe moeten stemmen, dit is werk voor sater's' . Zei ze. 'Wat!?' Riep ik uit.
Ik stopte met rennen en draaide me om, slecht idee.
Een reusachtige slang met heel veel koppen.....De hydra kwam op me af. Ik stond als versteend te kijken. De Griekse mythologie, sater, hydra, Leyla...
Een kop maakte bijna een geroosterd Lyra worstje van me en de andere probeerde me te eten. Ik begon zo snel te rennen als mogelijk was.
'Dit is niet leuk!' Schreeuwde ik. Leyla leek echter nog banger te zijn. 'Dat ding mag de kamp grens niet raken!' Riep ze uit. 'Welk kamp!?' Vroeg ik.
Natuurlijk was ik doodsbang maar ik moest gewoon vragen stellen anders snapte ik er nog minder van dan dat ik al deed.
'Kamp half-bloed, ik haal Percy!' Riep Leyla uit. Ze rende door een of ander poortje...Dinges en ze was gewoon weg.
Hoe kon ze me alleen laten met dát!? Ik draaide me om en de Hydra probeerde me weer te roosteren. Uit puur reflex pakte ik een stok en smeet ik het naar de Hydra, natuurlijk haalde die stok niets uit. Er kwam een jongen met bruine, bijna zwarte haren ook uit het poortgebeuren gerent. Hij werd op de voet gevolgd door een blond meisje.
Beide hadden ze geen oog voor mij. Het meisje pakte een zwaard gemaakt van een raar materiaal en ze rende op de hydra af. Ze wilde het ding in zijn borst rammen maar de hydra smeet haar tegen een boom. De jongen rende meteen op haar af en ook de Hydra negeerde mij nu. Ik keek verschrikt om me heen en toen zag ik het...Het zwaard van dat meisje. Ik rende er op af en pakte het zwaard. Ik rende op de Hydra af en ik gooide het zwaard. Het zwaard kwam precies waar ik het hebben wilde, op de plek waar het hart had moeten zitten...Hoe werkt dat eigenlijk met monsters. Voor ik me nog meer af kon vragen veranderde het monster in stof en al dat stof kwam als een regenbui op me neer. Ik kon alleen nog zien dat de jongen op me af rende en toen viel ik flauw.