003 The boy you fell in love with

Ik zucht en duw mijn plastic vorkje in het hoopje erwten. ‘Is dit wel eetbaar?’ Zucht ik, de jongens lachen flauw. Ik kijk om me heen en zie dat Chris een heel andere schotel heeft. ‘Chris, wat heb jij?’ Hij lacht zachtjes. ‘Ik ben een veganist, tofu dus.’ Ik lik mijn lippen af en open mijn mond terwijl ik dichter naar hem toe leun. ‘Mind if I take a bite?’ Hij lacht zachtjes en schud zijn hoofd, daarna prikt hij wat tofu op her vorkje en laat hij het in mijn mond glijden. Ik druk mijn lippen stevig op het vorkje en laat hem het vorkje wegtrekken. Een mooi, afgelikt, wit vorkje komt tevoorschijn uit mijn mond waar de jongens wel om moeten lachen.
Als ik na een halfuur nog eens op kijk merk ik dat enkel Chris en ik nog aan de tafel zitten. ‘Heb je geen honger?’ Ik zucht. ‘Jawel hoor, alleen haat ik dit eten.’ Hij knikt. ‘Geen anorexia krijgen hoor.’ Ik lach zachtjes en schud mijn hoofd. ‘Daarvoor eet ik dus echt véél te graag.’ Hij lacht en schuift wat dichter naar me toe. Hij zet zijn plaat naast de mijne en prikt nog wat tofu op zijn vorkje. ‘Open je mond.’ Ik lach zachtjes en doe wat hij beveelt. ‘Sluit je ogen.’ Ik lach zachtjes en sluit mijn ogen. Even laten proef ik de verfrissende smaak van tofu branden op mijn tong. De heerlijke geur verdwijnt in mijn neus en de warmte maakt mijn hele tong lekker warm. Ik open mijn ogen en zie dat Chris heel erg dicht bij me zit. Voorzichtig haalt hij zijn vork weg en ik glimlach lief. ‘De lessen beginnen zo weer.’ Ik knik. ‘Zin om te spijbelen?’ Ik knik alweer. ‘Ga je vandaag nog praten?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Oh.’ Zucht hij teleurgesteld. Hij neemt beide onze platen en wandelt samen met mij naast zijn zij naar een vuilnisbak. Hij leegt de beide platen maar aangezien hij er twee heeft gaat dat nogal onhandig. Bij gevolg dat ze beiden samen met het eten in de vuilnisbak vallen. Ik lach zachtjes en hij kijkt me gestoord aan. ‘Lachen doe je dus wel hé.’ Ik grijns en knik. Hij neemt mijn hand en trekt me mee naar de uitgang van school, ik schrik even maar begin daarna alweer te lachen. ‘Oh, je lacht veel.’ Ik giechel zacht.
Samen met Chris lig ik in het park, zijn dunne armpjes rond mijn lichaam gewrongen. Hij heeft me stevig tegen zich aangenomen. We liggen op het gele gras bij de rivier. Het is helemaal uitgedroogd en prikt best, maar het is geweldig leuk. De zon straalt op ons neer. ‘Sommige mensen zouden dit romantisch vinden.’ Ik lach zachtjes. ‘Ga je nog altijd niet praten?’ Zucht Chris, ik schud mijn hoofd tegen zijn borst. ‘Wat als ik nou zeg dat ik dit romantisch vind. Samen met jou, in mijn armen. Bij de rivier, lekkere zon. Jij, een prachtig meisje, in mijn armen. Je lippen zo bloedrood als een rode roos. Ik zou je zo graag zoenen.’ Ik lach even flauw en rol mijn ogen ongelovig. ‘Hou je mond, leugenaar.’ Zucht ik. Chris kijkt me geschrokken aan. ‘Niemand vind mij mooi en die dingen. Doe normaal man.’ Hij lacht en knikt. ‘Ik wou je doen praten, geef maar toe… Het is me gelukt?’ Ik knik teleurgesteld maar zet toch een glimlach op. Om de één of andere manier vond ik het wel leuk om die woorden uit Chris’ mond te horen komen. Maar ach, het is te mooi om waar te zijn. Ik ben vijftien, bijna zestien en heb nog nooit een vriendje gehad. Niemand die mij wil. Ik vind het eigenlijk ook helemaal niet zo erg, als ik dan zie hoe mensen lijden van een gebroken hart. Ik denk niet dat ik dat ooit wil mee maken. Ik blijf voor eeuwig single… Of misschien tot mijn Romeo eens rond de hoek komt gluren. ‘Gaan we nog iets doen vandaag?’ Ik zucht. ‘Ik ga waarschijnlijk straks gewoon Jake ophalen. We zijn best close geworden dit jaar, misschien is hij wel mijn Romeo.’ Chris kijkt me verward aan. ‘Haha, ik was gewoon even verzonken in mijn gedachten.’ Hij kijkt me nog steeds verward aan en knikt angstig. ‘Laat maar.’ Lach ik voorzichtig, een ongemakkelijke stilte valt. Ik staar gewoon in de wolken maar af en toe voel ik Chris naar me staren, waarschijnlijk met weer zo’n onbegrijpende, angstige blik. ‘Heb je zin om naar een film te kijken? Bij mij thuis.’ Ik knik en lach zachtjes.
Uiteindelijk hebben we de keuze gemaakt om House of Wax en Saw te kijken. ‘Ben je bang van films?’ Ik schud mijn hoofd trots. ‘Helemaal niet. House of wax heb ik nog nooit gezien. Maar Saw vind ik echt helemaal geweldig. Ik heb grote waardering voor Jigsaw! Hij is mijn held.’ Chris kijkt me even angstig aan en lacht daarna. ‘Dus jij wilt later, als je groot bent, een seriemoordenaar worden?’ Mijn mond valt beledigd open. ‘Eén, het is onbeleefd te lachen met mensen hun lengte. Niet iedereen is een reus als jij.’ Begin ik speels, hij lacht zachtjes en port me in mijn zij. ‘En twee, beledig Jiggy niet!’ Hij kijkt me weer angstig aan en barst in lachen uit. ‘Jiggy?’ Ik knik. ‘Jiggy, ik zei toch. Grote waardering voor Jigsaw, ik heb zelfs zo’n popje in mijn bed liggen! Wees maar jaloers!’ Hij knikt en lacht. ‘Jigsaw is geen seriemoordenaar! Hij speelt spelletjes, zijn slachtoffers plegen eigenlijk gewoon zelfmoord.’ Hij knikt en kijkt me verward aan. Daarna start hij House of Wax.