OO3 || It's Beginning To Look Alot Like Christmas × One

Ik trek de deur van de bloemenzaak achter me dicht en de koude decemberlucht slaat in mijn gezicht. Het is dan weliswaar december en ik zou niet anders moeten verwachten, maar toch mompel ik een beetje. December is een geweldige maand, ik ben dol op Kerstmis en Oud en Nieuw, maar de kou is verschrikkelijk.
‘Harry, je hebt je schort nog om!’ Nicole, de eigenaresse van de zaak waar ik werk, komt naar buiten rennen en omdat ze uitglijdt over een bevroren plasje water voor de deur, gaan we bijna samen onderuit.
‘Wat zei je?’
‘Je hebt je schort nog om.’ Ik kijk naar beneden en zie inderdaad mijn bordeauxrode schort nog onder mijn winterjas uitkomen.
‘Bedankt voor de tip,’grinnik ik. Ik rits mijn jas open, doe mijn schort af en een rilling trekt over mijn ruggengraat. Vlug trek ik mijn jas weer aan en dan overhandig ik mijn schort aan mijn werkgever.
‘Nog een fijne dag, Harry,’zegt ze dan hoofdschuddend. Ze zal het nooit toegeven, maar volgens mij mag ze me wel. Dat is wel wederzijds en daarom wens ik haar hetzelfde toe.
‘Insgelijks, Nicole,’zeg ik. Ik glibber over het gladde, deels bevroren pad naar de ingang van Nicole’s bloemenzaak en vis mijn autosleutels uit mijn broekzak. Als ik op het knopje druk, beginnen even verderop de lampen van mijn auto te knipperen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en dan kom ik aan bij het kleine autootje. Ik open de deur, ga zitten en steek de sleutel in het contact. De auto start en dan rijd ik de parkeerplaats af naar huis.
Maar ik ben nog maar nauwelijks op de snelweg als ik een kerstliedje hoor. Zachtjes neurie ik mee met John Lennon en Yoko Ono. Hoewel ik nu al dagenlang bloemstukken aan het schikken ben in de kerstsferen, zorgt dit er pas echt voor dat ik in de kerststemming kom. Zelfs als het nummer afgelopen is, zet ik zelf een ander kerstliedje in. Het ene naar het andere, totdat ik thuis aankom.

Mijn humeur is dan ook tot ongekende hoogte gestegen als ik thuis aankom. Fluitend open ik de achterdeur en kijk even over de grond. Maar als ik die kenmerkende gele bol niet zie, fluit ik zachtjes. Dan ben ik stil, luister en hoor het bekende gerommel van de hamsterbal.
‘Daar ben je,’grinnik ik. Ik ga door mijn hurken en dan komt het gele bolletje op me af rollen. ‘Kom eens hier, Timon. Kom eens een kriebeltje halen bij Harry.’ Ik klik de klep open en meteen steekt Timon zijn kopje naar buiten. Ik aai het beestje en begin dan tegen hem te praten. ‘Gaan we de kerstboom opzetten?’ Timon lijkt me te begrijpen en kantelt zijn kopje. ‘Vind jij het ook een goed idee? Tja, het mag onderhand wel, het is bijna half december.’
Natuurlijk reageert de hamster niet en ik sluit voorzichtig de klep van de bol, oplettend voor kop en staart. Ik wandel het huis door, om mijn plastic kerstboom van de zolder te halen.
Ik ben dan misschien wel veel bezig met planten, maar ik heb weinig zin om tot aan Oud en Nieuw –of net wanneer ik mijn boom weer op ga ruimen- dennennaalden bij elkaar te vegen. Dus ik sleep het ding naar beneden en let even goed op dat ik Timon niet overhoop loop. Maar de hamster is van schrik onder de salontafel in de woonkamer gekropen en kijkt toe wat ik nu toch weer aan het doen ben. Het arme beestje heeft geen flauw idee wat er allemaal gebeurt en ik krijg een beetje medelijden met hem.
‘Laten we even een muziekje aanzetten, dan komen we in de sfeer.’ Ik werp een blik op de hamster en loop dan naar de stereo-installatie onder de televisie. Mijn vingers glijden over de CD’s. ‘Wat zetten we op?’ Ik hoor gerommel van de hamsterbal over de tegels en als ik opzij kijk, zie ik Timon naast me staan. ‘Deze?’vraag ik en ik steek een willekeurige CD omhoog. Timon verstopt zich achter mijn schoenen. ‘Oké, dan niet.’ Ik probeer een andere CD, die Timon wel goedkeurt en dan beginnen we –ik- de kerstboom op te tuigen. Ik vouw alle takken netjes uit en pin ze vast aan de stam. Minutenlang sta ik te priegelen om de onderste takken ook daadwerkelijk in de stam te duwen en ik blaas mijn lange haren uit mijn gezicht. Ik heb er letterlijk geweld voor nodig om de boom weer in elkaar te zetten. Misschien wordt het dan toch tijd voor een andere.
‘Kom je niet helpen?’vraag ik Timon. De hamster is nergens te bekennen en ik heb zo het vermoeden dat Timon ergens in de keuken rond aan het dartelen is. ‘Oké, dan niet, het baasje gaat wel weer knokken met de stokken... Takken.’ Ik schud lachend mijn hoofd en ga dan verder met het uitvouwen van alle andere kleuren takken. Het is leuk als alles staat, maar het is zo verschrikkelijk veel werk voordat alles staat.
Dus hang ik alle takken aan de stam en vouw dan ook de top van de boom uit. Ik moet op mijn tenen gaan staan om de top op de boom te kunnen zetten en doe dan een paar stappen naar achteren om de boom in z’n geheel te bekijken. Hier en daar is er een uitstekende of een scheve tak, maar over het algemeen ziet het er niet slecht uit. Het maakt hem echter –alsof plastic ooit echt zal lijken, maar toch-, natuurlijker.
Ik grinnik zachtjes om mijn eigen gedachte en draai me dan naar Timon. ‘Hier blijven, het baasje gaat even de andere versiersels halen. Kijk maar eens of ik het goed gedaan heb.’ Dan ga ik terug naar de zolder om alle linten, kerstballen, lichtjes en andere versiersels op te halen.
Met mijn armen veel te vol loop ik terug naar beneden en zet de dozen met een zucht op de salontafel. Ik blaas wat stof van de groezelige dozen en veeg dan opnieuw een pluk haar uit mijn gezicht.
Nu kan het echte werk beginnen.