Gelukkig ben ik bij jou

Als Tessa valt versterkt Eric zijn greep om mijn hand. Ik kijk hem vragend aan. Hij laat me omdraaien maar laat me niet los. Ik zie de anderen nergens meer. 'Het bos is begonnen met zijn test.' Legt hij uit. Ik kijk naar onze verstrengelde handen. 'Gelukkig ben ik bij jou.' Zeg ik zacht.

Eric laat mijn hand geen seconde los en zo lopen we een hele tijd. 'Vertel eens iets over jezelf.' Zeg ik om de stilte te verbreken. Hij verstijfd. 'Wat wil je weten?' Vraagt hij behoedzaam. 'Nou vertel me eens over je familie enzo.' Zeg ik aardig. Hij haalt diep adem. 'Mijn ouders hebben met toen ik 3 was samen met mijn broertje van 2 naar een weeshuis gebracht omdat ze ons lot niet konden verdragen. Mijn broertje Nico vond al snel een nieuw huis maar ik bleef jarenlang in dat weeshuis omdat ik me nooit aan de regels kon houden. Ik probeerde het wel alleen het lukte niet.' Vertelde Eric zakelijk. 'Het spijt me mompel ik beschaamd. Ik was ook lekker slim bezig omdat zo te vragen. 'Hey, het is niet jou schuld.' Zegt hij lief. 'Ik heb jou nu toch.' Vervolgd hij dan terwijl hij met zijn vrije hand door mijn haar gaat. Ik glimlach. 'Wacht even ik wil ff wat te drinken pakken.' Zeg ik terwijl ik stil sta. 'Euh, Ingrid?' Ik kijk Eric aan die me met een geamuseerd gezicht aankijkt. 'Heb je nog niet gemerkt dat we geen spullen hebben?' Verbaasd kijk om me heen. Oh my god. Dat ik dat nog niet gemerkt had. Ik kan mezelf wel voor me kop slaan. Maar goed geen spullen dus. 'Wat doen we nu?' Vragend kijk ik Eric aan want hij is hier al eerder geweest en er levend uitgekomen. 'Blijven lopen.' Antwoord hij.

Na ik weet niet hoeveel gelopen te hebben kan ik niet meer. 'We komen hier nooit meer uit.' Zeg ik verdrietig. Hij geeft een troostend kneepje in mijn hand. 'Wacht! Ik herken het hier!' Zegt hij opeens. 'We moeten dit pad in.' Zegt hij vol overtuiging. Ik haal mijn schouders op en sla samen met hem het pad in. Na nog 10 minuten lopen komen we bij een ravijn. 'Ik denk niet dat dit het goede pad is.' Zeg ik sarcastisch. 'Oh zeker wel.' Zegt Eric rustig. 'Hoe dan? We kunnen helemaal nergens heen.' Zeg ik gefrustreerd. 'Dit is de plek waar iedereen op een gegeven moment uit het bos komt.' Legt hij uit. 'En dan?' Dring ik aan. Hij zucht en kijkt naar de afgrond. 'Dat ga je niet leuk vinden.' En ik sla mijn hand voor mijn mond.