Hoofdstuk 13

Midden in de nacht werd ik wakker gemaakt door getik op m'n schouder. Slaapdronken stond ik op en waggelde ik naar buiten voor wat frisse lucht. Pi stond naast me. 'En?' vroeg hij geamuseerd. 'Klaar voor de tweede trainingssessie die ik je ga geven?'
'Tweede trainings-sessie? Ik er geen gehad hoor...'
'Zucht... Kan je kennelijk niks herinneren.'
'Niks herinneren? Ik kan best veel onthouden van mn leven afgelopen 18 Jaar.'
'Dan moeten we dus vanaf het begin beginnen.'
Hij haalde iets tevoorschijn en hij zei er bij dat ik het moest ontwijken
'het zal je niet kunnen doden maar je krijgt een lichte schok...' 'Wat?' Ik keek met grote ogen naar het ding dat op me af ging.
Een lichte schok was nog zacht beschreven. Het deed verschrikkelijk veel pijn. 'Au,' schreeuwde ik. Pi keek me glunderend aan.
'Toon me wat je kunt, draakje!' Zei hij met een spottende lach.
Ik probeerde hem aan te vallen, maar hij ontweek me heel erg vlot.
Je logge lichaam is veel te sloom om offensief aan te vallen. Probeer iets anders dan dat. Dat is meer effectief.'
Jij kan makkelijk praten bedacht ik mijzelf. Wat kan ik anders dan op hem af rennen om zijn kop er af te bijten...
Hij begon me opnieuw te slaan met dat ding.
'Je bent te traag draak!' Ik kreunde lichtjes om niet zwak te tonen en op een of andere reden moest ik ervan niezen en kwam een lichtelijk vlam naar hem toe doe hem al snel raakte.
Hij gilde even, maar lachte daarna. Het deed hem niks. 'Ik ben een geest, draakje, je kunt me niet meteen iets aandoen. Maar wel een goede aanval!'
Ik zal maar niet zeggen dat het een nies was anders lacht hij me alsnog uit...
Ik grinnikte half om het als compliment op te kunnen vatten en zo ging het even door.
Die nies heeft me veel geholpen, en ontwijken ook. Eindelijk kwam er een beetje vooruitgang in.
'Haha, dat ging lekker,' zei Pi toen de zon vanachter de horizon kwam piepen.
Ik lachte even, vrij stom. Het klonk als een sloom lachje.
'Ik zie je morgen, oké?' knipoogde hij en plots was Pi verdwenen...
Ik zuchtte toen hij verdwenen was. Eerst was ik radeloos rond aan het kijken toen er weer een gedachte kwam dat hij een geest is.
Ik liep het hele stuk terug en lag toen voor de deur te slapen.
Tot ik wakker werd geslagen door Rho die me heel streng aan keek.
'Waarom was jij buiten aan het slapen! We hadden een afspraak dat je binnen zou blijven'
'Was die er?' Vroeg ik dom. En Rho gaf me een gevaarlijke blik terug.
'Je weet het best! Blijf als je blieft binnen!'
Eenmaal binnen gaf Rho me een compliment alsof ik een hondje was die niet luisterde
'Braaf zo' Kwam er uit... Ik zuchtte nogmaals met de gedachte van waar voor dat nut had...
'Ik verveel me,' zei ik na een uur lang binnen gelegen te hebben. Er viel hier werkelijk niks te beleven.
'Je lijkt net een klein kind,' gromde Rho. 'Heeft iemand je dat ooit al verteld?'
'Waarom doe jij zo gemeen?' vroeg ik zacht, ik dacht dat ze het niet kon horen. Verkeerd gedacht dus.
'Sommige gebeurtenissen hebben me hard gemaakt, ik ben niet meer dat meisje dat ik ooit was!' Rho keek me woedend aan en iets in haar blik joeg me de stuipen op het lijf. Bang deinsde ik achteruit en botste ik tegen Yandri aan.
'Sorry,' mompelde ze, maar de vraag was nog of ze het meende...
Waar was ik in vredesnaam in beland. Vroeger had ik nooit dit soort verveling.
Maar goed. Alles is beter dan in zo'n stom lab.
Daar kon ik niet eens naar buiten kijken, ik wilde alleen maar gaan vliegen en dan zeuren ze al dat het veel te gevaarlijk voor mij was.
Ik snap niet dat ze dat kunnen zeggen. Hun zijn maar met z'n tweeën en ik ben minstens 3x zo groot als hun. Waarschijnlijk ook nog 3x zo sterk. Waarom denken ze dan dat ze mij kunnen beschermen... Wat wilde ze toch van me...
Ik piekerde een hele tijd door, zonder echt op te letten. Ik merkte pas dat Yandri naast me stond, toen hij zijn handen langzaam over mijn schubben liet gaan. Met grote ogen keek ik hem aan.
'Waarom blinken ze zo?' vroeg hij verwonderd.
Ik had daar echter nog nooit over nagedacht. Ik kon ook even niet zo snel echt verzinnen wat waar was of niet. Maar het meest logische dacht ik aan.
'Misschien door een stof in m'n schubben en het licht in val op de bolling op m'n schubben zorgen ervoor dat het licht kan weerkaatsen.'
Ik haatte het om slimme opmerkingen te maken. Ben nooit echt een betweter geweest. Maar Yandri keek me zo verwonderd aan dat ik een klein glimlachje opstak. Yandri begon me zachtjes te aaien, en op een of andere manier voelde dat goed. Het voelt alsof je je hele leven in iemand handen legt. Waardoor je geen zorgen hebt en dat je je veilig voelt. Het is een heel interessant gevoel. En hopend het gevoel vast te kunnen houden.