OO2 || Wonderful Christmas Time × Two

Die avond lig ik op mijn rug op bed. Stan zit in zijn pyjama op het voeteneinde van mijn bed en trekt zijn benen op om in kleermakerszit te gaan zitten.
‘De eerste dag is de leukste, maar ook zeker de vermoeiendste.’
‘Hm-mm,’stem ik in. ‘De dag voor kerstmis is ook ontzettend leuk, maar druk, zo verschrikkelijk druk, dat dit ook mijn favoriete dag is.’
‘Precies.’ Stan knikt en gaat dan tegen de opstaande rand van mijn voeteneinde zitten. Het oude bed protesteert luid en ik kom een beetje overeind.
‘Ik zou niet te veel leunen als ik jou was, anders dan begeeft het hout het en lig je op je plat op je rug op het tapijt.’
‘Sorry, sorry, White.’ Iedereen in de fabriek heeft een bijnaam, passend bij de tijd die hij of zij al voor de kerstman werkt. Als je nieuw bent in de fabriek, word je vaak “Red” genoemd. Rood is de kleur van vreugde en is daarnaast een primaire kleur. Primair, eerste… Je snapt hem vast wel. Als je al langer in de fabriek werkt, meer dan twaalf jaar, word je vaak “White” genoemd. Wit is zuiver en nu zijn er alleen maar elfen over die werkelijk geschikt zijn voor wat ze doen. Iedereen daartussen, heeft vaak de bijnaam “Green” omdat het verwijst naar een plant, die groeit. Elfen groeien in hun werk en worden steeds beter. En daarbij zijn het allemaal kleuren die terugkomen in onze kleding of die van onze werkgever, de kerstman.
‘Ik ben niet boos,’zeg ik kalm. ‘Ik zou je alleen al het plezier niet af willen nemen.’
‘Ik houd ook van jou, White.’
‘Stan, je bent een volslagen idioot.’
‘Thanks,’zegt Stan en hij knipoogt naar me. Ik rol met mijn ogen.
‘Just shut up, White.’
‘Ik ben geen “White”,’zegt Stan.
‘Je bent geen White?’vraag ik. Stan knikt.
‘Ik ben in 2003 begonnen, pas vanaf volgend jaar ben ik een White.’
‘Echt waar?’vraag ik ongelovig. Stan knikt. ‘Ik dacht echt dat we in hetzelfde jaar begonnen waren.’
‘Nope,’zegt Stan en hij popt als hij de “p” zegt. ‘2003. Dacht je echt dat ik hier al zo lang werkte?’
‘Ja,’geef ik toe. ‘Ik dacht dat ik je voor die tijd gewoon nooit gezien had, Greenie.’
‘Louis, alsjeblieft. Als je dat zegt, voel ik me net een nieuwe.’
‘Ik snap sowieso niets van die namen. “Greenie” past toch beter bij een nieuweling dan “Red” als je het mij vraagt.’
‘Da’s ook weer zo,’zegt Stan. ‘Maar het is bijna elf uur. Misschien moet ik naar bed gaan, morgen weer een drukke dag.’ Ik grinnik. Elfen die om elf uur naar bed gaan, het klinkt nog steeds leuk.
‘Oké. Slaapwel,’zeg ik dan.
‘Slaapwel,’zegt Stan. Hij staat op en opnieuw kraakt mijn bed luid. Ik grinnik weer en besluit om dan toch maar zijn voorbeeld te volgen. Ik zet mijn muts af en leg hem bij de rest van mijn kleding. Dan poets ik mijn tanden en kruip in mijn bed. Ik draai net zo lang tot mijn dekens warm om me heen liggen en sluit mijn ogen.

Maar de slaap komt niet. Het Zandmannetje lijkt me overgeslagen te hebben en mijn gedachten lijken niet te stillen. Mijn gedachten zitten plotseling zo vol van de jongen uit Holmes Chapel dat ik maar niet in slaap kan vallen. Jarenlang heb ik over hem gepiekerd, maar nooit was het zo erg als nu. Vroeger was het nieuwsgierigheid, nu begint het bijna obsessief te worden. En terwijl ik me vroeger afvroeg of hij gelukkig was met zijn cadeaus, vraag ik me nu meer af hoe het is met de jongen aan de andere kant van de pakjes. Ik vraag me af wie de jongen is, wat hij leuk vindt, welke sokken hij draagt en of hij een ochtendhumeur heeft. Dingen die er voor anderen niet toe doen, lijken mij interessant.

Ik draai me op mijn andere zij en sluit mijn ogen. Slapen wil dan misschien wel niet lukken, maar ik kan altijd fantaseren. En ik kan je zeggen, als elf zijnde ben je goed in fantaseren. Want als ik mijn ogen sluit, zie ik een lange jongen voor me. Lang, maar omdat hij voor mijn doen breedgeschouderd is, niet slungelig. Zijn ogen lachen mee als hij lacht en zijn gehele uitstraling heeft iets vriendelijks. Ik weet natuurlijk niet of dit hem echt is, maar het is best een aangename fantasie. Als ik één van hen was, je weet wel, een mens, zou hij vast knap zijn.
Misschien heeft hij wel een vriendin, zoals ze dat in zijn wereld noemen. Eerlijk gezegd zou dat me niets verbazen. Een knappe blondine of een lange brunette, net als hijzelf, om mee samen te wonen en urenlang te praten en ervaringen te delen.
Op dat moment voel ik dat de onderwerpswisseling geen goed idee was. Het idee dat de jongen die zoveel van mijn tijd en van mijn gedachten in beslag neemt, hetzelfde zal doen bij een ander, klinkt me niet al te best in mijn oren. Ik hoef echt niet het alleenrecht op deze jongen, maar ik weet niet of ik er rust mee zou kunnen vinden, wetend dat ik niet de enige ben die zoveel over hem nadenkt. Dat ik niet de enige ben die zich afvraagt wat zijn dromen zijn en of hij wel eens twijfelt welke kleren hij aan moet doen.

Uiteindelijk heb ik zoveel gedacht en gedraaid dat ik er helemaal onrustig van ben geworden. Ik sta op en mijn voeten schieten in mijn sloffen. Met een deken uit één van de lades van mijn nachtkastje om mijn schouders wandel ik mijn kamer uit, de lange gang met slaapkamers door. Ik loop een rondje door het gebouw en eindig bij een grote raam. Ik leg één van mijn handen tegen het ijskoude glas en kijk op naar de sterren. Om een of andere vage reden kalmeer ik daar altijd van. Minutenlang sta ik daar met mijn hand tegen het glas naar de sterren te kijken en dan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.
Een warm gevoel verspreidt zich door mijn binnenste en dan sukkel ik terug naar mijn bed. Ik gooi het deken bij het voeteneinde neer en kruip dan onder de wol. Mijn ogen vallen dicht en ik open ze niet meer totdat ik de volgende ochtend wakker word gemaakt.