A ranger/traitor 249

“Het was mijn eerste herfst in Skandia en ik was niet voorbereid op sneeuw. Nu weet ik uiteraard hoe dom dat het was, maar toen kende ik alleen dat waterig gedoetje dat we hier in Araluen hebben. Echter als het in Skandia sneeuwt is het meteen goed. Voor ik het wist zag alles om me heen perfect wit en had ik geen idee waar ik was en waar ik heen moest. Ik geef eerlijk toe dat ik op dat moment in paniek raakte. Ik begon in het wilde weg te rennen in de hoop ergens beschutting te vinden. Je kan wel raden wat er gebeurde. Ik trapte met mijn voet in een spleet en brak mijn enkel. Op dat moment was ik er van overtuigd dat ik daar zou sterven, maar dat was buiten je vader gerekend. Hij was samen met een kleine groep boogschutters in een hogere bergpas gestationeerd geweest, maar nu met de sneeuw was hun aanwezigheid daar uiteraard niet meer vereist. Ze kwamen net bij het begin van de sneeuwval aan bij de barakken waar wij gestationeerd waren. Toen hij hoorde dat ik vermist werd, aarzelde hij niet om me te gaan zoeken. Hij was uiteraard beter voorzien op sneeuw dan ik, aangezien ze net een hele reis hadden afgelegd, maar het was nog steeds levensgevaarlijk wat hij deed.
Ik weet nog altijd niet hoe hij er in geslaagd is om me te vinden. Het zou kunnen dat ik toen ik iets hoorde geroepen heb, maar daar herinner ik me niets van. Ik weet wel nog hoe plots naast me stond.