Chapter #002

Toen ik dor de muur heen was, stond ik nog even met mijn hoofd tussen mijn armen geklemd in de angst dat ik me zou bezeren. Pas nadat Harry me aantikte en zei: 'We zijn er al hoor, volgensmij.'
Ik schrikte overeind en keek om me heen. Mijn mond viel open van alles wat ik zag. Mensen met gewaden, krassende uilen en rondlopende katers.
'Wow, het voelt nu al magisch!' Zei ik met nog steeds mijn mond openhangen.
'Kom je mee de trein in?' Zei Ron met een gebarende hand.
Op dat moment sprongen er twee jongens tevoorschijn. Ze leken als twee druppels water op elkaar. En ze hadden rood haar, net als Ron.
'zo Ronnieponnie, heb je al een vriendinnetje?' Vroeg de éen op een plagerige toon. Ik keek ze even geërgerd aan en toen zei Ron: 'Hou je kop en ga de trein in alsjeblieft.'
De broers renden lachend de trein in en Ron keek me boos aan.
'Dat zijn mijn broers, Fred en George, soms zijn ze heel vervelend, echt.'
Ik wist niet wat ik moest zeggen en haalde mijn schouders op. We waren bijna vergeten dat Harry er ook nog was.
'Zullen we zo met zijn drieën in een coupé gaan zitten?' Vroeg Harry.
'Goed.' Stemde ik in en Ron knikte ook.
We liepen met onze zware hutkoffers de Zweinsteinexpress in.