132.
Het leek wel of in mijn favoriete serie vast zat, december en sneeuw, verschillende gebeurtenissen. Alli is verdwenen, ik woon alleen en iedereen lijd zijn eigen leven. De kerstboom in de hoek en overal witte decoraties door het huis heen. Soms mis ik de herinneringen die ik gehad heb met de jongens wel, maar het is nu eenmaal zo. De bel ging, Andréas stond voor de deur. ‘Ik dacht dat je morgen zou komen?’ Vragend keek ik hem aan. ‘Morgen wordt moeilijk, de jongens en Christina komen terug.’ Dat is waar ook. ‘Hoe gaat het nu tussen Christina en Bill?’
Tom point of view
Lieve Audrey.. Beste Audrey.. Hoi, ‘Shit! Het lukt gewoon niet.’ Na nog wat vellen weg gegooid te hebben voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide mij om en zag mijn broertje staan. ‘Wat is er?’ Boos keek ik vooruit. ‘Ik wil wat naar Audrey sturen, aangezien ze iedereen totaal genegeerd heeft de afgelopen 5 maanden.’ Bill knikte. ‘Schrijf vanuit je hart, schrijf wat je voelt.’ Hij liep weer weg en begon met schrijven. Ik kwam niet verder dan ‘Ik mis je.’
Christina point of view
‘Bill! Stop er mee.’ Ik werd weer achterna gezeten. ‘Ga je straks gelijk naar Audrey?’ Ik knikte. Ze moest alles weten. Ze moest even rust hebben, we hebben geen van allen haar in 5 maanden gesproken. Behalve mijn broer, die kijkt zo nu en dan hoe het met haar gaat. Tom kwam naast mij zitten. ‘Wil je dit briefje aan haar geven?’ Medelevend keek ik hem aan. ‘Ik denk niet dat het zo’n goed idee is, Tom. Het gaat juist nu zo goed met haar!’ Het leek alsof hij begreep. Hij legde het briefje op tafel en ik pakte het toch maar op.
[Audrey,
Ik heb je veel pijn gedaan..
Ik zou het fijn vinden om elkaar weer eens te zien als vrienden.
De laatste keer ging niet goed, ik heb nog steeds spijt over wat er met Conejita gebeurt is.
Als je mij niet meer wilt zien dan snap ik dat.
Tom.]
Er zijn nog geen reacties.