Hoofdstuk 12

Zo ging het een lange tijd door. Niet dag en nacht. Maar lang genoeg om me wakker te houden.
Ik weet niet wat hun bedoeling was. Maar als ze me graag gezond willen houden moeten ze me meer in beweging houden.
Dan kwamen weer wat wezens langs keken me na, kreeg eten, water en sommige probeerde me elke keer te aaien.
Ben van slaaf gepromoveerd tot huisdier.
Is dat een verbetering? Nog even en ik wil ook hier vertrekken. Eigenlijk wilde ik dat al aangezien het hier gewoon zo saai is.
Ik stond op en keek om mij heen. Ik was net wakker en het was nog redelijk donker in het gebouw. Het was dus nog vroeg.
Ik kon beter gewoon terug in slaap vallen, aangezien er toch niet veel te beleven viel. Ik probeerde de slaap te vatten, maar zonder al te veel succes...
Plots hoorde ik voetstappen in de gang en stond de jongen die ik al een paar dagen niet meer had gesproken voor me. Yandri was zijn naam - of iets in die richting.
'Ik heb een idee!' zei hij enthousiast. Maar wat dat idee was, wilde hij me niet vertellen.
Veel kon het me niet meer schelen.
Midden in de nacht kon ik ook niet slapen. Ik piekerde niet eens. Maar omdat ik zo weinig doe op een dag. Kwam ik niet in slaap.
Ik hoorde voetstappen in de verte en kwam steeds dichterbij. De deur ging toen met een zwaai open maar er was geen geluid bij.
Het wezen gooide iets over m'n nek heen en trok me overeind... Ik maakte een kreunend geluid en het wezen gaf me een standje dat ik dat niet moest doen. Hij trok me mee naar buiten en we liepen toen verder de nacht door.
Yandri, hij was het. Het touw - ik wist nu zeker dat het dat was - spande rond m'n nek en ik voelde me net een hondje aan de leiband. 'Wat doen we?' vroeg ik een beetje ongemakkelijk.
'Hier weg gaan?' Hij leek zelf niet eens te snappen wat z'n plan was, wat had ik het toch getroffen... Maar oké, alles was beter dan daar zitten. Eigenlijk deed deze wandeling me best wel deugd...
Het duurde niet lang of ik zag iemand op een heuvel staan. Yandri liep er heen. Waarom loopt hij naar een vreemde toe? Misschien is het wel iemand van het andere soort. Ik wil daar echt niet terug... Maar... Yandri was toch te vertrouwen. Op de heuvel zag ik een bekend gezicht staan. Rho, als ik het goed heb.
'Dank je Yandri. Zonder jouw was het niet gelukt. Maar weet je zeker dat je er geen problemen mee krijgt?' Ondertussen haalde Rho het touw om mij nek weg.
'Waarom kan ik niet met jullie mee gaan... Ik wil ook niet meer daar zijn...' Toen viel er een stilte neer. Niemand wist blijkbaar wat zinnigs te zeggen...
'Laat hem toch meekomen,' zei ik uiteindelijk. Ik vond Yandri een aangenaam persoon en wilde hem nog wel een tijdje bij me houden.
Waarom zijn die wezens daar zo moeilijk in... even serieus...
We liepen verder en kwamen uiteindelijk bij een huisje uit.
'Dave. Als het goed is herken je dit huis. Hier was je als laatst geweest voor dat je... Verdween.'
Ik keek er naar maar herkende het heel amper
'Maakt niet uit,' zei Rho vervolgens. 'We zullen hier alleen een hele tijd blijven. Om ons... Nu ja... Voor te bereiden op wat gaat komen.'
'Wat gaat komen?'
'Er komt een moeilijke tijd voor ons. Wij zullen je beschermen voor de gevaren die ons in de weg staan voor de vrede. Je zult nog wel genoeg dingen leren voor we echt aan vallen maar goed. Kom maar mee naar binnen.' Rho deed met een apart ding de deur open. Eerst een klik en toen ging de deur open. Daar stond een andere jonge die ons op stond te wachten.
Ik staarde de jongen even aan. Hij zag er nog jong uit en zijn gezicht kwam me griezelig bekend voor. Zowel Rho als Yandri deden alsof ze hem niet zagen. En toen gebeurde er iets raars. Rho liep recht door hem heen. Ik liet een gilletje ontsnappen, alsof ik een klein meisje was. 'Wat is er?' vroeg Rho.
De jongen maakte een gebaar dat ik stil moest zijn en hem niet moest verraden.
En op dat moment drong er een naam tot me door: Pi.
Ik keek met een scheve kop naar de gedaante.
'Euhm niks. Gewoon kramp.'
Rho keek me raar aan. en de gedaante zei.
'Alleen de verlosser kan me zien.' ik lachte kort en Rho keek me weer raar aan. ik zei sorry terug en ging toen comfortabel liggen. Ik keek wat rond gewoon droog uit verveling.