OO1 || Wonderful Christmas Time × One

Terug in 2014…

Als ik mezelf die morgen klaarmaak, staat er een grote glimlach op mijn gezicht. Het is nu bijna halverwege december en vandaag mogen we eindelijk weer beginnen. Glimlachend pak ik mijn kleren weer uit de kast en verwissel mijn pyjama voor mijn overbekende rode broek en mijn groene jasje. Mijn voeten glijden in mijn comfortabele schoenen met de kenmerkende kromming bij mijn tenen. Ik houd mijn muts in mijn hand en loop dan met alle andere elfen in de richting van de eetzaal. Iedereen lijkt in een goed humeur te zijn. Ergens niet onbegrijpelijk, want dit is de eerste dag van het jaar dat we weer aan de slag mogen. Dit is op de echte kerstdagen na, de mooiste dag van het jaar. Eindelijk mogen we weer de fabriek in en ons storten op alle verlanglijstjes. Ik kijk er echt het hele jaar naar uit.
‘Ben je er klaar voor, Louis?’
‘Helemaal,’lach ik naar Stan, die naast me komt zitten. Al bijna zo lang als ik me kan herinneren, spenderen Stan en ik veel tijd samen in de fabriek. Zover ik weet, is Stan er alleen mijn eerste jaar niet geweest, maar dat kan ook liggen aan het feit dat mijn eerste jaar ook echt mijn stressvolste jaar is geweest. Misschien is zijn aanwezigheid me toen simpelweg ontgaan.
‘Mooi,’grinnikt Stan en hij neemt een slok van zijn warme chocolademelk.
‘Jij ook?’vraag ik dan maar. Niet origineel, maar tja, wat moet ik dan zeggen?
‘Natuurlijk!’roept Stan verontwaardigd. Ik rol met mijn ogen en werk dan ook het laatste beetje chocolademelk weg. ‘Iedereen kijkt er naar uit om weer te beginnen, duh.’
‘Ik vraag het maar. Het is gewoon leuk om jou op de kast te jagen.’ Stan murmelt wat en zet hij zijn muts op. Dan staat hij op en verdwijnt. Ik grinnik zachtjes en volg zijn voorbeeld. Hij is gemakkelijk op de kast te jagen en meestal loopt hij bij me weg als hij klaar met me is. Ik laat hem dan maar even koken en laat hem links liggen. Uiteindelijk komt hij toch wel weer bij me terug, daar maak ik me nooit een seconde zorgen over.

Dus ik loop op mijn gemak naar de lopende band. Mijn handen jeuken al om iets te doen en dat wordt alleen maar meer versterkt als er een mand voor me neergezet wordt en er een bak naast me schuift. Ik kan niet wachten tot het eerste verlanglijstje in mijn bak zal vallen.
‘Succes,’hoor ik iemand achter me zeggen.
‘Succes,’beaam ik, zonder de persoon achter me te herkennen. Het maakt niet uit of ik hem of haar ken, we zijn één grote familie en het is voor mij niet meer dan logisch om gewoon terug te spreken.
‘Veel geluk, Louis.’ Als ik die overbekende, diepe stem hoor, draai ik me even om.
‘Dank u wel, meneer de Kerstman.’ De stevige man glimlacht breed naar me en mijn geluksgevoel groeit letterlijk met de seconde. Ik kan niet meer wachten tot de eerste enveloppe in de bak valt en ik eindelijk, eindelijk weer kan beginnen.

Er zitten slechts vijf minuten tussen mijn aankomst bij de band en het moment waarop de eerste enveloppe in de bak valt, maar het lijkt een eeuwigheid te duren. Maar mijn geduld wordt beloond en mijn geluksgevoel kan niet meer op als ik de enveloppe openscheur. Glimlachend scan ik het lijstje en dan loop ik met de mand aan mijn arm de grote cadeautjeshal in. Ik waan me door al het speelgoed en ga op zoek naar de juiste videogame. Mijn vingers glijden over alle honderden spellen die netjes opgestapeld zijn en dan pak ik de juiste uit de stapel. De stapel wiebelt vervaarlijk en ik kijk even omhoog, hopend dat niet alles om zal vallen. Maar hij valt niet om en met een triomfantelijke grijns ga ik op zoek naar de andere cadeaus op het lijstje.

Als de dag tegen het einde begint te lopen, rolt er een diepe zucht over mijn lippen.
Ik houd van mijn werk, echt waar, maar ik heb vandaag als zoveel jongenslijstjes gehad dat het vervelend wordt. Ieder lijstje lijkt hetzelfde te zijn en ik denk dat negentig procent van alle cadeaus die ik ingepakt heb, een videogame was. Met een zucht denk ik terug aan de tijd dat ik begon. Toen er nog maar nauwelijks videogames waren en ik voornamelijk echt speelgoed en buitenspeelobjecten inpakte. De tijd dat ik moeite had met het fatsoenlijk inpakken van cadeaus en dat ik namen verkeerd schreef.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik terugdenk aan mijn eerste succesvol afgeronde pakje. Ik weet nog precies wie het was. Harry Styles, een zevenjarige jongen uit Holmes Chapel, Verenigd Koninkrijk. Inmiddels zal hij een jaar of twintig zijn, maar ik vraag me nog steeds regelmatig af hoe het met hem gaat.
Sterker nog, de afgelopen jaren heb ik nog regelmatig rondvraag naar hem gedaan. Eigenlijk ieder jaar was er wel iemand die me iets over hem of zijn familie kon vertellen. Mensen die het lijstje van zijn zus hebben gehad, mensen die een lijstje van een ander familielid hebben gekregen, hier en daar zelfs een enkeling die het lijstje van Harry zelf hebben gehad. Ik heb nooit naar een foto durven vragen, maar ik heb zo nu en dan de vreemde behoefte om een beeld bij de jongen in mijn hoofd te krijgen. Alsof ik hem dan bij me kan zien en even in real-life kan genieten van de jongen waarover ik zoveel fantaseer.

‘Ga je die brief nog openen of moet ik het doen?’ Een meisje van een jaar of zestien staat vlak naast me en kijkt me vragend aan. Enkele jaren terug stond ze volgens mij ook al naast me en ergens doet haar gezicht me een belletje rinkelen.
‘Nee, nee, ik doe het wel,’zeg ik met een glimlach en ik pak de ietwat vergeelde enveloppe uit de bak. Ik scheur hem open en dan glijden mijn ogen over het kriebelige handschrift. Even slaat mijn hart wat sneller als ik de naam “Harry” bovenaan de brief zie staan, maar als het niet mijn Harry is, slaat een golf van teleurstelling tegen mijn hart. Met een kleine, trieste glimlach, loop ik terug de cadeautjeshal om mijn laatste lijstje voor vandaag af te maken.