Season 6 Chapter 6

Fabian

De opperster zakte door één knie en greep naar haar verwonding en kreunde zachtjes.
Nivada en ik kwamen direct in actie en knielde naast haar neer.
‘Uwe opperster’ zei ik. ‘Wat is er met u gebeurt?’
‘De rode’ kreunde ze. ‘Ze zijn gek geworden’.
Mijn blik schoot direct naar Nivada die mij angstig terug aanstaarde.
‘De rode?’ vroeg Nivada.
‘De rode sterren’ kreunde de opperster. ‘Ze zijn alles geworden wat wij niet zijn. Ze zijn puur en puur slecht en duister en ze zijn een grote oorlog tegen de witte sterren begonnen’.
‘Maar met zoveel zijn ze toch niet?’ vroeg ik.
‘Ze zijn met meer dan jullie denken’ zei de opperster.
Plotseling kreunde ze hard en zakte ze ook door haar andere knie.
Nivada en ik vingen haar op en legde haar voorzichtig neer op de grond.
‘Iemand, verzorg haar!’ riep ik naar de andere die met grote ogen naar de opperster staarde.
‘Nee’ kreunde de opperster. ‘Fabian, Nivada, het is te laat. Ik ben stervende en niemand kan het tegenhouden’.
‘Maar, als u dood gaat, stort het hele sterrenstelsel in’ zei Nivada.
‘Dat is al gebeurt’ zei de opperster. ‘Op de dag dat de rode sterren aanvielen’.
‘Wat moeten we doen?’ vroeg ik lichtelijk in paniek.
‘Fabian’ zei de opperster ineens terwijl ze me vast greep en ik zag dat haar voeten langzaam aan het vergaan waren tot sterrenstof.
‘Ze komen eraan’ zei ze. ‘De rode sterren komen hierheen voor jullie. Ik heb ze met alle kracht proberen tegen te houden, maar ik heb gefaald’.
‘Ik snap het niet’ zei Nivada. ‘Waarom komen ze hierheen?’
Ik keek angstig naar het lichaam van de opperster wat steeds verder verging tot sterrenstof, bang dat ze zou sterven voordat ze ons alles verteld had.
‘Voor iedere ster die op deze planeet is neergekomen, is een rode ster voor in de plaats gekomen in de hemel, een zogenaamde gemuteerde versie van degene wie de sterrenhemel verliet. Jullie zijn hier nog steeds in leven, wat betekent dat jullie meer kracht in je hebben dan jullie je realiseren. Jullie vormen samen een bedreiging voor de rode sterren. Pas wanneer alle rode sterren zijn uitgestorven, zal er een nieuwe opperster geboren worden, tot die tijd zullen jullie de leiding krijgen over de witte sterren. Wanneer ik sterf zullen mijn krachten zich naar jullie lichamen transporteren. Leidt de witte sterren in deze oorlog, want ze hebben jullie nodig’.
Ik voelde dat mijn lichaam begon te trillen en tranen liepen over mijn wangen.
‘Hoe verslaan we de rode sterren?’ vroeg Nivada met trillende stem.
‘Het is allemaal begonnen bij Hugo van den Loonsche-Duinen’ zei de opperster nu met trillende stem. ‘Keer terug naar het verleden. Vind Margaery!’.
Op dat moment raakte de sterrenstof de plek waar haar hart zat en de ogen van de opperster werden groot.
In een vloeiende beweging verging haar gezicht tot sterrenstof en sprongen Nivada en ik naar achteren zodat we ons niet zouden verbranden aan de sterrenstof.
Ik staarde naar Nivada en Nivada staarde naar mij.
Een gouden sterrenhart lag omringd door sterrenstof een twee kleine witte bolletjes kwamen omhoog vanuit het hart en vlogen recht ons lichaam binnen.
Ik huiverde even maar daarna voelde ik een grote hoeveelheid energie mijn lichaam binnenstromen.

Alles leek zo onwerkelijk en even hoopte ik dat ik wederom in een nachtmerrie zat. Maar toen ik de hand van Sebastian op mijn schouder voelde, realiseerde ik dat we in het hier en nu stonden.
‘Fabian’ probeerde Sebastian voorzichtig. ‘Gaat het?’
Ik draaide me om en staarde naar iedereen die me lief was.
‘Ik kan dit niet laten gebeuren’ zei ik met bevende stem. ‘Een duisternis is op weg naar ons en ik kan jullie niet in gevaar brengen, Nivada, we moeten terug naar de sterrenhemel en daar deze strijd verder vechten. Nu de opperster overleden is, kunnen we misschien weer terug’.
‘Te laat’ weerklonk de stem van Nivada in mijn oren.
Mijn blik schoot naar boven waar een explosie te zien was van kleuren.
Het waren deze keer geen betoverende kleuren, maar duistere dieprode kleurtinten die zich langzaam verspreidde door de lucht.
Een rode vallende ster schoot naar beneden en kwam een paar honderd meter verderop neer, recht bovenop mijn paleis.
Overal hoorde ik mensen schreeuwen en gillen en ik kwam direct in beweging.
Met z’n allen rende we richting het ingestorte kasteel en achter de puin kwam een duistere gedaante tevoorschijn.
Het was een jongen met donkerrood haar en lichtgevende rode ogen.
De eerste rode ster had Adrastea bereikt.