Hoofdstuk 11

'Wat er met me is? Dat vraag je serieus... Ik ben anders dan dat ik me kan herinneren. Hoe kan dat opeens... Dat voelt niet goed.'
'Je bent al de hele tijd anders dan dat je normaal hoort te zijn. Maar dat doet er niet toe. Je moet je gewoon rustig houden. Je bent hier veilig.'
Ik wilde die man heel erg graag gaan geloven... Maar ik kon het niet geloven...
'Mag ik vragen wie jij bent?' Vroeg ik aan de jongen man die bij stond. En hij keek me aan met een blije grijns.
'Eh...' begon hij een beetje verlegen. 'M'n naam is Yandri. Ik ben een soort van onzichtbaar hier, ik ben ook nog maar een student, snap je?'
'Wat studeer je dan?' Ik had het woord vaak horen vallen, studies. Vooral bij een van de bewakers van m'n vroegere verblijf, hij had het de hele tijd over zijn zoon die ging 'studeren'.
'Psychologie, met een beetje magie.' Hij lachte vrolijk. 'Jij bent m'n grootste project tot nu toe!' Zijn ogen glinsterden, maar werden toen opeens terug dof... 'Normaal mocht ik enkel slaafje spelen, koffie zetten en zo...'
'Slaafje spelen? Ik weet daar alles van. Ik moest al het werk doen wat andere niet konden doen. Ach ja... Je went eraan.' Zei ik terug.
'Precies... Maar leuk is het niet.' Die jongen keek me zo glunderend aan. Alsof ik het laatste stukje vlees was...
'Ik ben blij voor je dat je je plek hebt gevonden.' Zei ik toen terug.
'Ik ook!' zei hij enthousiast. 'Ik voel me eindelijk een beetje nuttig!'
Ik keek hem een beetje ongemakkelijk aan. Zou hij doorhebben wat ik voelde op dit moment, wat er allemaal door me heen ging? Ik voelde me nutteloos, het enige wat ik kon doen, was hier zitten niksen, wachtend tot iemand besloot wat er met mij moest gebeuren.
De jongen leek me perfect aan te voelen. 'Sorry,' zei hij zacht. 'Ik zal proberen je te helpen. Beloofd!'
En om de een of andere reden, geloofde ik hem.
Ik snoof een klein lachje uit. En ging comfortabeler liggen.
Ik voelde me bijna verdrietig om hier te liggen. Zelfs als slaaf was ik actiever dan nu... Misschien duurt dit alles niet zo lang. En is het een kwestie van tijd voordat ik hier weg ben.
Maar als ik weg ga... Waar zou ik dan heen moeten?
Als ik buiten kom dan word ik vast wel vervolgd door de wezens waar ik vandaan kwam. Of word ik weggejaagd door mijn nieuwe uiterlijk. Ik weet nu al wat mijn uiterlijk voor impact gaf op andere wezens...
Is er een plek dat beter is dan deze plek? Het enige waaraan ik even wil gaan denken is normaal voedsel... Ik kreeg gelijk trek... Als het moet dan eet ik mijn weg wel door dit gebouw heen... Toen stond opeens Rho voor mijn neus... Het meisje dat mij had gered van daar... Of juist daarmee mijn leven verwoest... Ieder geval. Ze keek blij. Ondanks mijn uiterlijk. Ze bleek dit allemaal al te weten. Maar hoe?
'Proficiat!' zei ze enthousiast.
Ik keek haar vreemd aan.
'Huh?' vroeg ik, en meteen daarna voelde ik me een domme koe...
'Laat maar,' zei ze, nog steeds met een glimlach op haar gezicht. 'Ik dacht alleen... Als je kunt veranderen naar dit, misschien dan ook naar onze Dave?'
Daar had ik nog niet bij stil gestaan...
Maar om het goed te maken... Ik heb nu trek in een koe... Een lekkere sappige... Nee laat maar... Te veel details...
'Uhm... Klein vraagje... Kan ik misschien wat eten krijgen. Mijn gedachte is aan het gek worden zonder voedsel.'
'Ik zal wel kijken wat ik voor je kan doen. Ik wilde je alleen heel erg bedanken. Zonder jouw was ik er zeker geweest.' Ze keek me heel blij aan en huppelde de kamer uit alsof ze nog een klein kind was.
En ik was weer alleen.
Ik maakte het me comfortabel en doezelde een beetje tot iemand terug binnenkwam en me een grote schotel voedsel voorschotelde. Ik voelde mijn speeksel langs m'n mondhoeken druppen, maar schaamde me er niet voor.
Die gene zat me nadrukkelijk aan te staren maar ik deed net of ik het niet zag of niet wist dat het er zat.
Ik bleef maar staren naar de zaal.
'uhh. Eet... Smakelijk... Dan maar...Denk ik...' Hij liep weg en ik begon er heerlijk van te eten. Niet op zo'n beschaafde manier. Maar dat kon me niks schelen.
Daar was het eten te lekker voor.
Na het eten begon ik me weer te vervelen. Gelukkig kwam de jongen van eerder die dag nog even langs. Zijn naam was me ontglipt - m'n geheugen was niet zo best... -, maar dat deed er niet toe. Het was leuk om met hem te praten. Het gaf me een goed gevoel.