Dag meneer van het kruispunt

Dag meneer van het kruispunt,

Ik zie u bijna iedere dag als ik naar school fiets, behalve op maandag, want dan heb ik de eerste drie uur vrij. Ik zie u. U ziet mij. We kijken even naar elkaar, en glimlachen. En dat is het. Elke dag gaat het zo. Soms, als ik chagrijnig ben, neem ik niet de moeite om te glimlachen. Als u laat bent, loopt u snel door en heeft u geen tijd om –om u heen te kijken. U bent voor mij een soort klok. Als ik u nog voor het kruispunt tegen kom, ben ik vroeg. Kom ik u daarna tegen, of zelfs niet, ben ik laat. Ik denk dat u in het ziekenhuis werkt, waarvan de personeelsingang aan de overkant van het kruispunt ligt. U heeft al grijs haar, en ik denk dat u iets ouder bent dan mijn vader, zo’n 45 jaar misschien.

Dat is alles wat ik weet van u. Verder bent u een gezicht in mijn leven dat af en toe voorkomt. En precies hetzelfde ben ik voor u. Gek is dat, toch? U heeft een heel eigen leven, een vrouw misschien, kinderen. Een baan, een huis, een hond. Vrienden, hobby’s, lievelingseten. Een verleden, een heden en een toekomst. Misschien komt er een dag dat ik u niet meer voorbij zie komen, omdat u ontslagen bent, of omdat u bent verhuisd. Ik zal het niet weten. Misschien komt er voor u een dag dat u mij niet meer langs zult zien komen fietsen, omdat ik niet meer naar school ga in mijn stad en ik dan studeer. U zult het niet weten.
Er zijn zoveel mensen op deze aarde, en iedereen heeft een eigen leven. Soms als ik langs mensen loop probeer ik me voor te stellen hoe hun leven eruit ziet, wie er op hen zit te wachten als ze thuiskomen. Ieder persoon heeft een ander verhaal, en op een of andere manier zijn alle levens op aarde met elkaar verbonden. Is dat geen mooi idee?

Dus meneer van het kruispunt, ook al ken ik u niet, ik ben blij u iedere dag weer te zien. Ik hoop dat ik u nog lang zal blijven tegen komen.

Vriendelijke groet, meisje van het kruispunt