|| 12

Al heel het weekend liep ik te denken aan Jade. Nee vooral aan Stephen.
Ik hoopte dat het niet de Stephen was die ik dacht dat ze het over had.
Waarom niet zullen jullie denken? Weetje, Stephen is een arrogante jongen, die zes jaar in mijn klas heeft gezeten.
Hij was toen zo een typische sporter? Ken je hun?
Van die jongens die denken dat ze het populairste zijn en elk meisje kunnen krijgen, om hun dan na enkele weken terug weg te gooien en voor een ander te gaan.
De kans bestond er natuurlijk in dat het die Stephen niet was. Of zelfs nog beter, dat hij verandert was.
Ik zie jullie al denken, verandert? Zo een jongen verandert niet. Maar daar wil ik jullie gedacht toch in veranderen.
Hoe? Zal je wellicht denken? Ik, Dylan Wilkinson, was zelf zo een jongen. Beter bepaald, ik was de beste vriend van Stephen, tot ik er genoeg van had in ons laatste jaar.
Ik hoop gewoon als hij het is, dat hij ook verandert is.

Ik stel me recht als ik mijn gsm hoor en wrijf over mijn slapen. Ik moest eens stoppen met dat gepieker en tegen mezelf praten, het werd eng.
>> He Didi, kom je langs? Ik verveel me. Xx J
<< Hee J, binnen tien minuutjes ben ik bij je. Xx D

Ik spring recht en doe snel iets anders aan, waarna ik mijn appartementje uit ga en te voet naar Jade vertrek, gelukkig woont ze maar een 5 minuten wandelen van mij.
“Heeey Di!” Jade geeft me een knuffel waarna ik haar appartementje binnen loop.
“Wat wil je graag om te drinken?”
“Cola’tje” Jade knikt en loopt naar de keuken, nieuwsgierig begin ik wat rond te kijken naar de foto’s op haar kast.
Ineens blijven mijn ogen hangen op een foto van een meisje met bruin kort haar, maar dezelfde vorm van gezicht als Jade.
Ik neem nieuwsgierig de kader vast en bekijk deze grondig.
“Is het interessant.” Ik kijk geschrokken om en zie Jade lachen.
“Wie is dit?” vraag ik, licht rood wordend. Ik wou niet dat ze dacht dat ik in haar spullen neusde.
“Dan ben ik?” Mijn ogen worden groot en ik kijk haar geschrokken aan, waardoor Jade begint te lachen.
“Je zou het niet zeggen he, dat was ik een jaar geleden. Ik heb sinds toen mijn haar laten groeien en een maand of drie geleden ook naar blond gegaan.” Mijn ogen blijven groot, waardoor Jade alleen maar harder begint te lachen.
“Maar jou haar ziet er niet gekleurd uit? Het is zo natuurlijk en niks van uitgroei?” Jade lacht en schudt met haar hoofd.
“Dat is omdat het gebleekt is, niet geverfd.” Ik blijf haar verbaasd aan kijken, maar weet wel dat ik er gewoon niks van begrijp omdat ik een jongen ben.

“Hoe is het met jou en die jongen, Stephen?” Ik wou het eigenlijk niet weten, maar ik wou wel weten of het serieus was.
“We gaan morgen nogmaals op date, hij neemt me mee schaatsen.” Glimlacht ze, waardoor ik ook zacht een glimlach over mijn lippen pers. Rustig Dylan, misschien is het totaal niet de Stephen die jij denkt.
“En jij Dylan? Heb jij nog steeds niet dat ene meisje gevonden?” Ik kijk Jade verbaasd aan.
“Dat ene? Welk?”
“De ware, Di, de ware.” Lachend kijkt ze me aan.
“Weet je, je wordt net als Louise.” Haar ogen worden nu ook groot en ze slikt.
“Sorry Didi, sorry. Ik wou niet opdringerig zijn dat je iemand moet zoeken, ik was gewoon nieuwsgierig!” Ik begin hard te lachen, ze dacht echt dat ik boos was. Haar ogen worden nog groter en haar mond valt lichtjes open.
“Dylan! Doe dat nooit meer!” Ik voel haar slaan tegen mijn schouder, waarna ik haar lachend in een knuffel trek.