- 1 -

Percy was buiten adem tegen de tijd dat hij de hal van het Ministry binnenstoof en zich aansloot in de rij voor het Floo netwerk. Toen hij eindelijk half struikelend de openhaard in de Heksencirkel uit stapte, was het op de eerste blik duidelijk dat hij inderdaad veel te laat was. De hele aula was verlaten.
      Een aanzwellende paniek kneep zijn keel dicht terwijl hij om zich heen keek en geen enkele ouder of kind meer zag staan. Toen er opeens een klein persoon zich tegen zijn rechterzij aanwierp, was het misschien meer de opluchting dan de onverwachte knuffel waardoor hij bijna omviel.
      “Papa, je bent laat,” liet Lucy hem beschuldigend weten.
      “Hé!” zei hij. Hij liet zijn aktetas vallen en hurkte om meer op de hoogte van zijn dochter te komen en haar omarming goed te kunnen beantwoorden. “Hé, Lucy. Het spijt me dat ik er niet eerder was. Hoe was je eerste schooldag? Heb je lang op me moeten wachten? Ze hebben je hier toch niet in je eentje laten zitten?”
      Lucy schudde haar hoofd, waardoor de twee vlechtjes die hij die ochtend bij haar had gemaakt wild heen en weer sloegen, op hetzelfde moment dat iemand naast hen beleefd zijn keel schraapte. Percy’s positie zorgde ervoor dat het eerste wat hij van de man zag een spijkerbroek vol verfvlekken was. Hij deed zijn uiterste best zijn blik niet daar of op het net iets te strakke T-shirt te laten hangen terwijl hij verder omhoog keek, want dat zou alles behalve toepasselijk zijn.
      “Hallo,” zei de onbekende. Het zou eerlijk zijn geweest als hij scheve tanden of een enorme neus had gehad om de rest van hem een beetje te compenseren, maar nee hoor, natuurlijk had Percy dat soort geluk niet. “Oliver Wood, Lucy’s leraar dit jaar. U bent haar vader?”
      Percy zette zijn bril recht en maakte zich grotendeels los van Lucy om overeind te kunnen komen. Het leek hem niet verstandig een nog slechtere indruk te maken dan hij al had gedaan door bovenop zijn half uur vertraging in het ophalen van zijn dochter ook nog erop betrapt te worden naar het kruis van deze vriendelijke man te staren. Hij stak in plaats daarvan zijn hand uit, want dat was iets wat niet mis kon gaan. “Inderdaad. Percy Weasley, aangenaam kennis te maken.”
      Meneer Wood had een stevige handdruk en een oprecht ogende glimlach. “Insgelijks.”
      Lucy trok aan Percy’s mouw. “Papa, dit is meester Ollie. We hebben vandaag gevingerverfd en hij heeft een ijsbeer op het bord getekend met vliegende krijtjes. Meester, mag ik papa de ijsbeer laten zien?”
      Meneer Wood keek Percy aan terwijl hij Lucy antwoord gaf. “Misschien een andere keer, Lucy. Je papa ziet eruit alsof hij heel graag naar huis wil.”
      Lucy knikte tevreden en ratelde vrolijk door. “De ijsbeer heeft een paarse zonnebril, maar Betty vond dat raar en meester Ollie zegt dat ijsberen normaal geen zonnebrillen hebben. Ook geen groene. Thomas heeft het gevraagd.”
      “Daar heeft hij volledig gelijk in,” zei Percy, een beetje overdonderd door Lucy’s enthousiasme. Meestal duurde het een tijdje tot ze mensen zo volledig in haar hart sloot als ze reeds met haar leraar leek te hebben gedaan. Hij keek weer op naar de man in kwestie. “Ontzettend bedankt voor het wachten, meneer Wood. Het spijt me vreselijk dat ik zo laat ben. Ik beloof onmiddellijke betering.”
      Meneer Wood wuifde zijn protesten weg. “Eerste werkdagen zijn altijd hectisch.” Hij lachte. “Geloof me, als iemand die vandaag opeens weer twintig kleine duivels in de klas had, heb ik daar absoluut begrip voor. Als het maar geen dagelijks gebeuren wordt.”
      “Ik zal ervoor zorgen dat dat niet zo zal zijn.”
      “Ik vind het niet erg, hoor, papa. Meester Oliver is heel leuk.”
      “Je laat me blozen, Lucy,” zei Oliver, terwijl Percy zijn dochter richting de openhaard loodste en zijn tas weer oppakte. Hij kon het niet oneens zijn met Lucy’s stelling dat meester Oliver heel leuk was. Misschien juist daarom was hij iets meer opgelucht dan redelijk toen meneer Wood al zwaaiend aan hun zicht onttrokken werd omdat ze richting hun eigen openhaard floo-den.