Hoofdstuk 2.: Emily 's POV

 Hoofdstuk 2
-Emily
Camille was hoe Dylan haar had beschreven: slank, amandelvormige ogen, stijlvol gekleed … kortom, ze zag eruit alsof ze uit een tijdschrift was gesprongen.
Camille legde me alles zorgvuldig uit. Ze vertelde me waarom ik hier was en hoe alles hier in zen werk ging. Blijkbaar was Emily ’s vader een politici en wist ze teveel van zijn vuile zaakjes achter de schermen. Niet dat ik er iets om gaf wat de eigenaar van dit lichaam had gedaan voordat ze stierf bij een of ander raar experiment.

“Em, je moet je vertellen wat er is gebeurd. Iedereen werd gek toen ze hoorden dat ze je hadden meegenomen.” Camille omarmde me en ik sloot men ogen. Hmmm… wat ruikt haar parfum lekker. Ik schrok op van mijn eigen gedachten.
“Het belangrijkste is dat ik terug ben.” Zonder het te veel te laten merken probeerde ik haar weg te duwen.
“Em…? Alles goed? Je lijkt… naja… niet jezelf. Is er iets gebeurd? Ik zweer het, als ze iets hebben gedaan met mijn kleine baby dan-”
“Er is niets, maar… je baby?” Ik keek Emily ’s vriendin onzeker aan.
“Lieverd, met baby bedoelde ik jou. Weet je het niet meer? Wij … ach laat maar. Je herinnert je het vast weer als je van die vervelde amnesie af bent!” Camille nam me nog eens in de armen en deze keer liet ik haar haar gang gaan.
Camille besloot dat het beter zou zijn als ik voor de rest van de maand bij haar zou slapen. Ze zei dat het te gevaarlijk zou zijn om alleen te blijven, dat de ‘witte moordenaars’ me dan opnieuw zouden meenemen. Toen ik akkoord ging was ze zo blij dat ze me een kus gaf… op men kaak.

Camille had men spullen in een tas gepropt, nam men hand en liep de gang op. Ik keek haar verbaasd aan, maar de enige reactie dat ik kreeg was een ondeugende glimlach. Toen ze me eindelijk haar kamer had ingesleurd raapte ik mijn moed bijeen om haar uit te vragen. Uit te vragen over de zaken die zich hier afspeelde, wie Dylan was en vooral: wie ik kon vertrouwen.
“Camille, ik-”
“Cammy. Je noemde me altijd Cammy dus ik wil dat je dat nu ook doet.” Ik was eerst geschrokken toen ze me onderbrak, maar haar geruststellende toon toonde aan dat ze werkelijk dacht dat ze haar beste vriendin terug had en dat ze die vriendin probeerde te helpen. Ik lachte naar haar.
“Cammy, kun je me vertellen wie Dylan is? Of wie aan het hoofd staat van dit alles?”
Camille liet haar hand over haar nek gaan, sloeg haar ogen neer en zuchtte.
“Dylan … Dylan is een… hoe zou ik … mmm… Dylan is een goede vriend van je en voor wie aan het hoofd staat heb ik maar één woord: de duivel.”
“Technisch gezien zijn dat er twee.” Ik wist eerst niet waar die arrogante stem vandaan kwam tot ik merkte dat ik het was. Ik wou mijn handen voor men mond slaan, sorry zeggen en ervoor zorgen dat ik mijn enige bondgenoot niet kwijtraakte, maar mijn lichaam deed niet wat ik wou en evenmin deed mijn mond.
“Cammy, Cammy, Cammy.” Een diepe zucht ontsnapte mijn lippen. “Je kunt helemaal niet liegen dus stop met proberen schatje.” Mijn armen kruisten zich onder men borsten en ik klakte met mijn tong.
“Dylan is meer dan een goede vriend, niet dan? Hoe hij naar me keek, de bezorgdheid gemengd met een vleugje wanhoop, oh! Niet te vergeten dat het leek alsof hij gek was! Het was best een grappig zicht.” Ik lachte zonder emotie en als ik kon zou ik er rillingen van hebben gekregen.
“Em?” Ik beet op mijn lip. Camille had het ontdekt. Ik wist het zeker. NIEMAND zou zo tegen zijn of haar vriendin praten.
“Emmy, heb je je herinneringen terug?” Huh? Ik keek haar ongelovig aan. Waarom zou ze dat denken?
“Camille.. nee, Cammy, waarom zou ik ze terug hebben?” Eindelijk had ik de controle terug. Camille nam men gezicht tussen haar handen en staarde me onderzoekend aan.
“Hmm… nee, blijkbaar was ik te vlug met men conclusies,” Cammy klakte afkeurend met haar tong en praatte verder, “Dylan was inderdaad meer als een vriend voor je, maar hoeveel meer moet je zelf uitzoeken. Degene die aan het hoofd staat is Antonio. Je kunt hem beter met rust laten… hoewel ik niet weet of hij hetzelfde met jou gaat doen. Als je iets nodig hebt kun je naar lokaal 013 komen, dat is onze ‘geheime’ basis.” Camille maakt aanhalingstekens toen ze het woord geheime zei, maar ik trok er me niet veel van aan.
“Ik ben moe, welk bed is het mijne?” ik sleepte mijn voeten in de richting van het tweepersoonsbed.
“Je weet dat ik daar slaap huh?”
“Jep, maar wat maakt het uit? Wil je niet delen met me Cammy?” Camille gaf me een knipoog en kroop naast me onder de lakens.
“Slaapzacht en tot morgen, we gaan een drukke dag tegemoet.” Na dat te hebben gezegd deed ze het licht uit en ik sloot mijn ogen.