|| 11

“Lou, ik denk dat ik je iets moet vertellen?” Mijn beste vriendin haar ogen worden groot en lachend kijkt ze me aan.
“Tell me, Jade!” ik hoor het enthousiasme al in haar stem, wat me doet lachen.
“Ik heb twee weken geleden een jongen ontmoet en we zijn vorige week op date geweest.” Ik voel mijn wangen lichtjes rood worden en kijk naar mijn handen.
“En dat vertel je me nu pas?!” Het was niet echt een vraag, eerder een beschuldiging. Waardoor ik haar weer aan kijk.
“Ja ik wou eerst zeker zijn of het contact niet gewoon na een week weer weg was.” Louise begint te lachen, waarna ze me in een knuffel trekt.
“Oh mijn god, ik ben zo blij voor jou liefje!” Louise knuffelt me en de brede glimlach verlaat haar gezicht niet meer.
“Vertel me over hoe je hem ontmoet hebt?

Ik liep het kleine cafétje binnen met mijn laptop in de hand en bestelde een thee aan de bar, waarna ik plaats nam aan een tafeltje en mijn laptop opstartte. Ik ging even wat werken voor school en dit deed ik graag in dit gezellige cafétje aan het tafeltje aan het raam met een koffietje of een theetje. Nu kan je je misschien wel afvragen, waarom niet in Starbucks? Maar dit natuurlijk omdat het daar druk is en velen mij daar kennen, dus ik niet op mijn gemak zou kunnen werken.
Na twee uren strekte ik mij even uit en wenkte ik de ober voor een nieuw theetje. De thee wordt op het tafeltje geplaatst door Tim, de jongen die hier elk weekend werkte en ik ondertussen wel al wat kende.
“Lukt het?” Vroeg hij vriendelijk, ik knikte, waarna hij terug naar zijn bar gaat.
“Mag ik jou even storen?” Ik keek terug op in de grijsblauwe ogen van een op dat moment nog onbekende jongen.
“Euh ja.” De jongen zette zich voor mij neer, waardoor ik mijn laptop toe klapte en hem vragend aan keek.
“Ik dacht dat je wel wat pauze kon gebruiken, ik zie je al enkele uren werken en ik had wel nood aan een pauze.” Hij wees naar het tafeltje vanachter in het cafétje waar een aantal bladeren over de tafel verspreid lagen en een lege kop koffie stond.
“Dat kon ik inderdaad.” Ik kreeg direct een brede glimlach op mijn gezicht.
“Stephen.” Hij bood mij zijn hand aan, waarna ik die lachend schudde.
“Jade.”

“Dus hij kwam gewoon tegen jou praten en je vond het niet raar of erg?” Ik keek haar raar aan.
“Ik vond het van Dylan toch ook niet raar of erg?” Louise knikt en lacht.
“Heb je foto?” Ik toon haar de foto die ik getrokken had vorige week toen we iets waren gaan eten en daarna uit waren geweest.
“Wow hij is knap!” Ik krijg een brede glimlach op mijn gezicht en knik.
“Ik weet het.”