Hoofdstuk 8

'Wat doen jullie eigenlijk?' vroeg ik.
'Onderzoek,' antwoordde de man vaag.
'En wat houdt dat precies in?'
'Wat houdt wat in?'
'Onderzoek. Wat houdt dat in?' Vroeg ik weer.
'Ik heb het idee dat je aardig wat woordenschat mist. Of je bent nog dommer dan een ezel.'
'Vertel het gewoon...'
'Onderzoek houd in dat we je op een aantal dingen testen. onder anderen je bloed en DNA als je weet wat dat is. Op dit moment zijn we je puurheid van je DNA aan het bekijken.'
'Puurheid van mijn DNA? Waarom?'
De man zuchtte. 'Om te zien of jij wel jij bent. Misschien hebben ze je gekloond of een of ander experiment op je getest. We moeten de echte Verlosser hebben!'
'Gaat iemand me nog zeggen wat die Verlosser is?' vroeg ik een beetje radeloos.
'Later,' zei een van de mannen kalm. 'Gewoon even geduld.'
Geduld... Geduld... Ze konden dat nu wel roepen. Maar ondertussen ging het wel over mij. Misschien was het beter dat ik wachtte. Ik kon toch niks doen. Als ik ging ontsnappen had ik iedereen tegen mij.
Opeens, opeens ging de naald door een zenuw waardoor ik weer kreunde.
'Sorry.' Hoorde ik een man roepen.
Natuurlijk. Jullie sorry zeggen en mij pijn laten lijden. Wat een mooie deal. Pas maar op voordat ik jullie opeet!
Ow... Waar kwam die gedachte nou weer vandaan...
Ik hoorde m'n maagje een luid krommend geluid maken. Het leek wel alsof er een levend varken inzat!
'Ik heb honger...' klaagde ik.
'Dat horen we. Houd je even in wil je. We zijn nog niet klaar.'
'Gmmpff.. Ik zou maar opschieten anders worden jullie mijn volgende maal...'
Opeens waren de mannen stil en gingen rustig verder. Waren ze bang voor me? Wat leuk... Als dat zo is dan kan ik dus dreigend over komen. Als het nodig is kan ik daar gebruik van maken... Maar even serieus... Wie aan mijn eten zit is nog lang niet jarig.
'Wanneer krijg ik dan eten?'
De mannen waren nog steeds stil... Daar schiet ik dus ook niet mee op...
'Ik wil eten,' zaagde ik de hele tijd door.
'Als je nu eens stil bent,' begon een van de mannen, 'dan krijg je sneller eten.'
Oké, dat klonk als een goeie deal.
Ik wachtte een redelijke tijd en opeens stopte ze en mocht ik weer liggen hoe ik wilde. Ze zetten de muren weer normaal maar zeiden dat ik hier moest blijven voor observatie.
Even later kreeg ik een enorme schaal vol met heerlijke lekkernijen. Het rook zo verrukkelijk dat ik er niet vanaf kon blijven.
Dit was zo beter eten dan dat ik kreeg in die kleine kamer. Misschien waren ze wel te vertrouwen...
Maar... Waarom zou ik wezens vertrouwen die mij alleen heerlijk eten geeft... Dat is niet normaal... Maar, voedsel is wel heel belangrijk voor mij.