Margot en Bender

Tik, tik, tik...
Margot keek om wat deze stilte verstoorde. Het was een ruige leerling, maar Margot had hem nooit echt ontmoet. Hij tikte met zijn vingers een ritme op zijn tafeltje. Uit meerdere hoeken van het lokaal werd er gesust, maar het ritme beviel Margot wel en ze grijnsde. De jongen keek terug en grijsnde terug toen hij haar opmerkte. Juist op dat moment kwam Crawley het lokaal binnen gestormd. Hij wees met een kwabbige vinger naar de jongen; "Kappen, daarmee, anders nog een Zaterdag. Voeten van tafel." Met een zucht deed Bender wat de leraar zei, en gaf geen bijdehante opmerking terug, al wel een verveelde blik.


Het zou inmiddels toch wel wat later zijn? Opgewekt keek Margot naar de klok, maar haar optimisme verging snel.
Tien over negen. Tien over negen.
Hoe ging deze dag ooit voorbij? Ze had een boek kunnen schrijven in deze tien minuten, het was niet te geloven. De tijd ging zo langzáám.
Afwezig begon ze het ritme te tikken van een liedje dat ze in haar hoofd had, maar ze bemerkte pas dat ze dit deed, toen een jongen achter haar inviel. Hij tikte mee en neuriede brutaal. Margot grinnikte en ze trommelden in harmonie. Met een harde roffel op de tafel sloot Margot het liedje af - Crawley kwam op dat moment binnen. "Wie waren dat?"
"Wie professor?" Bender had nog nooit zo onschuldig geklonken. Crawley kneep zijn ogen samen, en stond op het punt om naar hem toe gaan, toen Margot ingreep.
"Excuses, maar waar heeft u het over? Het was hier de hele tijd stil."
Crawley draaide zich nu om naar Margot, als een roofkat die zijn prooi nadert. "Wil jij beweren dat-"
"Als er iemand zo gek was geweest om geluid te maken, zouden ze dat wel iets geheimer doen, aangezien we allemaal weten dat u zo slim bent als een Carassius auratus auratus." Nu leek Crawley een beetje uit het spel geslagen te zijn en hij keek even beduusd. "Eh, ja. Een geluidje en..." Hij maakte een vaag handgebaar en liep weg. Margot grinnikte om de grap, aangezien een Carassius Auratus Auratus eigenlijk een-
"Yo." Bender stond naast haar stoel. "Laten we iets doen, ik verveel me." Margot grijnsde; Ze hoefde niet eens na te denken.
"Waar gaan jullie heen?" Riep iemand achter hen aan, maar ze waren de bibliotheek al ingevlucht.
"Niet gedacht dat ik hier vrijwillig zou komen." Gromde Bender, bij het zien van hun toevluchtsoord. Margot vond wel beter; ze hield van lezen. Gemma Doyle, Lord of the Rings, ga zo maar door. "Wat zullen we doen?" Vroeg Margot, want het was overduidelijk dat ze niet gingen lezen. "We kunnen-"
Voetstappen vulden de lege hal op. "Shit, hij heeft ons ontdekt." Fluisterde Margot en Bender knikte, terwijl hij achter een boekenschap bukte. "Ik weet wat we kunnen doen." Afwachtend keek Margot hem aan, tot Bender haar hand pakte en meesleurde, verder de school in.
De hallen waren leeg en hun voetstappen weerschalden hinderlijk door de kathedraal heen. Gang na gang renden ze verder, maar Margot vond het wel vermakelijk. Ze dacht aan hoe ze anders stil had gezeten in een lokaal, terwijl ze nu de spanning door haar aderen voelde stromen. In het midden van de gang stond het tweetal even stil om op adem te komen. "Misschien heeft hij ons nog niet ontdekt, wilde ik zeggen, trouwens." Bender leunde met zijn handen op zijn knieëen. "Die oude gek doet soms controle rondes." Alsof ze het hadden afgesproken, weerklonken nu de voetstappen van Crawley door een van de nabije gangen, en als twee schichtige hazen keken ze op. “Deze gang is afgesloten.” Margot realiseerde zich het ineens en zag voor zich het rammelende, zwarte hek wat de rest van de gang afsloot. “Shit!” Vloekte Bender en hij stompte tegen de muur. Ook Margot zat er even doorheen en vloekte wat creatief taalgebruik. “Deze hele school kan het dak op.” Schold Bender, soft voor zijn doen. Margot richtte haar blik op het plafond, de simpele plateau’s in een metalen hekwerk.
“Nee, maar wij wel.”

“Goede grap trouwens, die Auratus.” Margot glimlachte, maar kon niet omkijken; De schacht was te smal. “Crawley kan er niet tegen als iemand iets weet wat hij niet weet.” Met een beetje een trotse ondertoon gaf Margot antwoord, en Bender grinnikte erom.
“Van het potje getikt.”
Ze kropen door het buizenstelsel dat blijkbaar net onder het plafond verkeerde. Ze hadden Crawley al onderdoor zien lopen, maar ze waren niet opgemerkt. Margot hoorde constant een pok wanneer Bender zijn hoofd stootte tegen een of ander geniepig buisje, en zelf had ze hier ook ervaring mee. “We zijn bij de kunstlokalen.” Siste Bender, en Margot probeerde toch zo goed als ze kon zich om te draaien. “Ver genoeg?”
“Alsof Crawley hier een voet zou neerzetten.”

Met een galmende klap zetten de twee nablijvers weer voet op de aarde. Het plafond zou later wel weer dichtgemaakt worden. “Zo, nu we eindelijk van Crawley af zijn, kunnen we eindelijk-”
Er kwamen voetstappen op hen af, sneller, maar ook veel meer. “Wat in de wereld is er nu weer?” Klaar om weg te rennen, mocht het nodig zijn, stonden Margot en Bender klaar, maar ze waren hoogst verbaasd om te zien wie het waren. De hele nablijfclub stond er. Sommigen zelfverzekerder, sommigen een beetje angstig. “We verveelden ons.” Zei een meisje, die Margot herkende als Sam. “We wilden zien hoe jullie het ervan afbrachten.” Bender wees naar Margot; “Om uit Crawley’s tengels te blijven, moet je deze survivalexpert bij je hebben.” De jonge tekenaar lachte. “Nou, een geluk dat we je hebben gevonden dan. George is mijn naam.”
“Waar zijn jullie, stelletje rotkinderen?!” De stem echode door de hele school. Margot had kunnen zweren dat de vloer trilde. “Tot zover de lol.” Zegt Charlie, die zich niet helemaal op zijn gemak voelde. “De lol is nooit over. Jullie, ga naar de bibliotheek. Margot en ik leiden hem wel af.” Bender keek naar Margot, een beetje vragend. Margot knikte vrolijk. “We zien jullie zo wel.”
De groep spurtte ervandoor, terwijl Bender naar de gymzaal wees. “Na u.” Margot grinnikte en pakte zijn hand. Samen renden ze de gymzaal in, klaar om de boel nog wat meer op te schudden.