APWBP Boek 1 Hoofdstuk 10 Deel 1

Het werd wel tijd dan, aangezien ze nog zeven jaar verder moest hier op Zweinstein.

De volgende dag kwam Vilder meteen na het ontbijt naar me toe.
“Professor!”
“Ja, Argus?” Ik keek hem vragend aan.
“Er was gisterenavond iemand op de derde verdieping!”
“Op de derde verdieping?” Ik fronste mijn wenkbrauwen. “Wanneer gisterenavond?”
“Rond middernacht. Ik vond een briefje in m’n kantoortje dat een stel eerstejaars dan in de prijzenkamer zouden zijn.”
“Maar je hebt niemand gezien?”, vroeg ik. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Dit was vreemd. Iemand die rond middernacht rondspookte in de prijzenkamer, eerstejaars dan nog wel.
“Nee, professor, maar ik hoorde wel mensen rennen en iemand heeft een harnas omver doen vallen.”
“Ben je zeker dat het leerlingen waren? Het klinkt als het soort streken dat Foppe wel zou durven uithalen.”
“Foppe kan niet rennen”, gromde Vilder. “En ik ken zijn stem maar al te goed. Het was een leerling die tegen de anderen schreeuwde dat ze moesten lopen.”
“Goed, goed, Argus, ik geloof je”, suste ik hem. “Wat gebeurde er verder?”
“Nou, ik heb geprobeerd hen te volgen, professor, maar dat lukte niet bepaald goed. Tot ik Foppe hoorde schreeuwen, deze keer was hij het wel, dat er leerlingen op de Bezweringengang waren.” Ik schrok even. Dat was vlakbij de verboden gang op de derde verdieping. “Ik ben er natuurlijk meteen heen gegaan, maar Foppe weigerde te zeggen waar ze waren.”
“Hmm, ik zal het uitzoeken, Argus, dank je wel”, zei ik. “Heb je dat briefje nog?”
“Natuurlijk, professor. Ik ga het meteen halen!”
“Fijn, ik zal Foppe eens aan de tand gaan voelen.”