HOOFDSTUK 8

"Alida.... Ik heb een raar gevoel.' zei Levi. 'Ja, ik voel het ook, net ogen die in je rug prikken.' Leah pakte een spiegeltje uit haar zak en hielt hem voor haar hoofd. "je haar zit echt goed hoor!' zei Alida. 'Oke, blijf rustig... ik kijk achteruit en als ik zo kijk... Er kruipen ongeveer 150 meter achter ons een soort mannen met strepen op het gezicht en rare kleren. Daar heb ik een mail over gekregen dat dit dodelijke wachters zijn die bijna niemand doorheeft. Ze hebben ons gezien! en komen snel dichterbij! Snel, iemand een plan?' Alida en Levi schrokken zich dood. 'Wat?!' fluisterden ze zachtjes, 'dat meen je niet!' 'hoe gaan we hieruit komen?, Als we een voertuig hadden, konden we sneller weg. 'Maar dat hebben we niehiet.' antwoordde Levi, met een trilstemmetje. Ehm... iemand een idee?' 'rennen?'zei Alida. 'ehm, nee, ze hebben geweren en dan schakelen ze troepen in': Levi. 'wacht, Leah jij had toch een pak dat kon veranderen?' 'Ja?' antwoordde Leah. 'Oke zei Levi: dit is het plan. Jij duikt even twee seconden achter een boom. Dan zorg je dat jou pak eruit ziet zoals een wachter van koning Vurius. Dan binden wij ons en zo lijkt het of jij ons gevangen hebt. Als het lukt leven we nog alle drie en anders jij zowieso." Oke, dat wagen we.'
Bij de eerstvolgende bocht dook Leah achter een boom, twee seconden later leek het net of ze een wachter was: zwarte strepen op het gezicht, een grijs met zwart harnas en zware laarzen. Ook had ze een schietwapen om haar schouder hangen. Het leek net echt. Alida en Levi lieten zich vastbinden en lieten zich meeslepen. Net op tijd, want achter hun doken opeens de sluipers op: 'handen omhoog!' geschrokken deden Alida en Levi de handen omhoog, maar Leah hield zich dapper en draaide zich met een kalm gezicht om. 'Wie zijn jullie?' zei een van de sluipers. 'Ik ben Kiara' zei Leah. 'En dit zijn burgers uit het dorp.' Ik wilde ze meenemen naar Vurius.'' 'hmm, zei een van de sluipers. Vooruit, je gaat mee, maar als je ons voor de gek houdt? Dan ben je het haasje.'' De drie sluipers gingen om Leah en haar 'gevangenen' staan en begeleiden ze verder... Leah zat met haar handen in het haar: 'wat nu?'

Ondertussen sloop het team van Milana verder. Dieper en dieper in vijandelijk gebied. Bij elk geluid greep de angst haar om het hart: wie zou er nu uit de bosjes springen? Ewyn had het er ook moeilijk mee, telkens keek hij schichtig achterom: zou er nog een sluiper komen? En ook Yme, zat in zijn gedachten: wat zou hij moeten doen als ze betrapt werden? Alle drie liepen ze angstig verder, achterom kijkend of niemand ze volgde. En juist dan kwam het onverwachtte. Voor ze het doorhadden keken ze tegen het hoofd van een wachter, hij grijnsde minachtend. Achter hem kwamen mannen en vrouwen uit de stuiken: ook wachters. Vol ontzetting keken Milana, Yme en Ewyn naar dat kleine leger, naar alle geweren en vooral naar de versperde weg. Ewyn rende gillend weg, tenminste, zover hij kwam. Bijna meteen lag hij kreunend op de grond met een mes in zijn schouder.